OBWODNICE
| < Poprzednie | Następne > |
OBWODNICE. Zachodnia Obwodnica Trójmiasta (Trasa Obwodowa Trójmiasta). Po raz pierwszy zamysł budowy trasy obwodowej Trójmiasta opublikowano w maju 1948 roku w „Regionalnym planie zagospodarowania przestrzennego zespołu portowo-miejskiego Gdańsk–Gdynia” (tzw. Plan GD), opracowanym w Biurze Planu GD-Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego pod kierunkiem Kamila Lisowskiego.
Dalsze uściślenie przebiegu Obwodnicy wykonano w „Planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego zespołu miast Gdańsk–Gdynia”, opracowanym w Wojewódzkiej Pracowni Urbanistycznej pod kierunkiem Bohdana Szermera. Projekt układu komunikacyjnego, w tym Obwodnicy, przygotował zespół kierowany przez Jana Siczka. Plan ten uzyskał w 1962 nagrodę I stopnia Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury. Trasa Obwodowa Trójmiasta miała być jednym z elementów podstawowego układu drogowego przekierowującego ruch tranzytowy z dróg krajowych nr 7 (poprzez Południową Obwodnicę Gdańska), nr 1 i z autostrady A1 w kierunku północnym i zachodnim oraz rozprowadzać ruch docelowy do poszczególnych dzielnic Aglomeracji Trójmiejskiej z ominięciem tzw. tarasu dolnego.
Prace nad uszczegółowieniem projektu obwodnicy rozpoczęła w 1968 spółka o późniejszej nazwie Transprojekt Gdańsk sp. z o.o. Założenia projektowe przewidywały wybudowanie drogi dwujezdniowej o parametrach technicznych zbliżonych do obecnie obowiązujących dla dróg ekspresowych, jednak cięcia oszczędnościowe wykonane na polecenie ówczesnego Centralnego Zarządu Dróg Publicznych (inwestora obwodnicy) spowodowały, że powstała droga, której parametry nie mieszczą się w obecnie obowiązującej drogowej klasyfikacji technicznej. Poza tym projektowanie obwodnicy odbywało się w ramach programu pilotażowego budowy autostrad i dróg ekspresowych w Polsce, w efekcie wprowadzano częste i szkodliwe zmiany założeń technicznych.
Zespół projektantów pod kierunkiem Janusza Stelli wytyczał drogę bezpośrednio w terenie, przez lasy na wzgórzach morenowych, na terenie niezabudowanym (powstałe później osiedla mieszkaniowe, wobec braku odpowiedniej strefy izolacyjnej – na przykład w Wysokiej i Osowej – wymusiły konieczność budowy kosztownych ekranów przeciwhałasowych). W rejonie węzła Straszyn wykorzystano pas terenu przygotowany przez Niemców dla drogi łączącej Gdańsk z autostradą Królewiec–Berlin.
Etap I budowy obwodnicy rozpoczęto w 1973, zakończono w 1977 (ostatni odcinek, Wielki Kack – Chylonia, oddano do użytku 15 XII 1977). Obejmował on budowę jezdni od Łęgowa do Gdyni Chyloni, o długości około 39 km, wraz robotami ziemnymi i obiektami inżynierskimi dla jezdni zachodniej. W ramach oszczędności na tym etapie wykonano dwa skrzyżowania jednopoziomowe w Kowalach i Wysokiej, co w efekcie podniosło koszty, ponieważ wybudowane elementy skrzyżowań nie pasowały do rozwiązania wielopoziomowego. Budowę w zakresie drogowym wykonało Gdańskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych, a obiekty inżynierskie Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych oddział Gdańsk.
Etap II – rozpoczęty w 1978 roku, zakończony w 1984 – obejmował budowę jezdni zachodniej, od węzła Straszyn do Gdyni-Chyloni. Kolejny etap obejmował przebudowę skrzyżowań jednopoziomowych na bezkolizyjne: w latach 1987–1989 przebudowano skrzyżowanie Kowale, 1994–1996 skrzyżowanie Wysoka. W 2007 Obwodnica została połączona poprzez węzeł Rusocin z nową autostradą A1, będącą jej przedłużeniem w kierunku południowym. Obecnie funkcjonuje jako droga ekspresowa S6, mimo nienormatywnych poboczy i nie zawsze spełnionych warunków odpowiedniej widoczności w miejscach możliwego zatrzymania. W roku 2007 otrzymała (także na obszarach gmin Kolbudy i Pruszcz Gdański) nazwę al. Kazimierza Jagiellończyka.
Południowa Obwodnica Gdańska, bezkolizyjna trasa szybkiego ruchu o klasie technicznej S (część drogi ekspresowej S7), długości 17,9 km, z dwupasmowymi jezdniami w obu kierunkach (szerokość pasów: 2 × 3,50 m = 7 m; pasa awaryjnego: 2,5 m, pasa rozdzielającego: 5 m). Inwestorem była Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Gdańsku. 10 XI 2006 roku GDDKiA podpisała z Transprojektem Gdańskim umowę na jej projektowanie, 6 X 2009 umowę na prace budowlano-montażowe z konsorcjum firm Bilfinger Berger Budownictwo SA jako liderem i Wakoz sp. z o.o. z Luzina.
15 X 2009 przekazano wykonawcom miejsce budowy, w marcu 2012 roku Wakoz wycofał się z inwestycji i Bilfinger Berger skończył budowę samodzielnie. 9 VI 2012 oddana do użytku (bez węzłów Gdańsk-Port, Gdańsk-Lipce, Żuławy Zachód), 30 XI 2012 zakończono wszystkie prace budowlane. Koszt projektu wyniósł 1,446 mld złotych, w 85% sfinansowany był przez Fundusz Spójności Unii Europejskiej w ramach Programu Infrastruktura i Środowisko na lata 2007–2013 (umowę podpisano 10 IX 2010), w 15% przez budżet państwa (ze środków Krajowego Funduszu Drogowego). Budowana z zadaniem odciążenia Śródmieścia od ruchu tranzytowego z kierunku Warszawy oraz Półwyspu Helskiego i Gdyni (według założeń około 12–14 tysięcy pojazdów dziennie mniej, w tym najbardziej uciążliwych ciężarowych).
Łączy szosę warszawską (drogę krajową nr 7) z Zachodnią Obwodnicą Trójmiasta (droga S6) i autostradą A1. Rozpoczyna się w Koszwałach, przebiega przez tereny Gdańska, powiatu gdańskiego i jego gmin: Cedry Wielkie, Pruszcz Gdański, Kolbudy. Umożliwia szybki wyjazd poprzez Trasę Sucharskiego TIR-ów z portu, kieruje ruch tranzytowy z drogi krajowej nr 7 i nr 1 na Zachodnią Obwodnicę Trójmiasta.
Na obwodnicy południowej znajduje się 12 obiektów inżynierskich: most M-1 nad rzeką Motławą; wiadukty: WD-1 i WD-2 na węźle Gdańsk-Południe, WD-4 na węźle Gdańsk-Port, WD-5 na węźle Gdańsk-Wschód, WD-8 na węźle Żuławy Zachód, WD-3 w Borkowie w ciągu drogi wojewódzkiej nr 222, WD-5a w ciągu drogi gminnej ul. Jesionowa, WD-6 w ciągu drogi powiatowej nr 2236G w Koszwałach, WD-7 w ciągu drogi gminnej w Koszwałach, ponadto przepust P-1 nad Kanałem Wielkim (Wysokim) i najdłuższa estakada w Polsce (2778,1 m, wysokość w najwyższym punkcie: 25 m). Węzły dwupoziomowe: 1) Gdańsk-Południe (wcześniej Gdańsk-Straszyn), skrzyżowanie z Zachodnią Obwodnicą Trójmiasta, tzw. węzeł zespolony, obejmujący także wjazd na drogę nr 222 (Gdańsk – Skórcz); 2) Gdańsk-Lipce, skrzyżowanie z drogą krajową nr 91 (Gdańsk – Łódź – Katowice – Cieszyn); 3) Gdańsk-Port (wcześniej Gdańsk-Olszynka), skrzyżowanie z Trasą Sucharskiego i wylotem z Portu Północnego; 4) Gdańsk-Wschód (wcześniej Gdańsk-Przejazdowo), skrzyżowanie z drogą krajową nr 7 i drogą wojewódzką nr 226 (Przejazdowo – Pruszcz Gdański – Horniki Górne); 5) Żuławy Zachód (wcześniej Koszwały), skrzyżowanie z drogą krajową nr 7 (Koszwały – Wocławy – Przejazdowo).
