MIESZCZERSKI JERZY, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY MIESZCZERSKI (10 X 1917 Mińsk Mazowiecki – 16 XII 2004 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z ginekologii i położnictwa, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG) ( Gdański Uniwersytet Medyczny). Syn inżyniera Sergiusza i Janiny z domu Hacisk, brat Aleksandry (ur. 1928), po mężu lekarzu laryngologu – Muras. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Słonimiu. W 1936 zdał egzamin dojrzałości i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Po zamknięciu uniwersytetu przez władze litewskie (15 XII 1939) kontynuował naukę w Państwowym Instytucie Medycznym we Lwowie. W czerwcu 1941 deportowany na Syberię, gdzie utworzył wiejski punkt medyczny. W 1944 zaciągnął się do Ludowego Wojska Polskiego i pomimo nieukończonych studiów medycznych został oddelegowany do pracy w charakterze lekarza polowego w III Szpitalu Polowym (Sumy, Ukraina), a następnie Batalionie Sanitarnym I Brygady Kawalerii I Armii Wojska Polskiego. Walczył pod Homlem (Białoruś) i Warszawą.
W 1945 został młodszym asystentem na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1946 ukończył na tej uczelni studia medyczne. Na prośbę władz uczelni został zdemobilizowany z wojska (w stopniu porucznika rezerwy, od 1974 kapitan rezerwy). W 1947 awansował na stanowisko starszego asystenta. We wrześniu 1948 podjął pracę w Klinice Ginekologiczno-Położniczej Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie, na stanowisku starszego asystenta. W 1949 na podstawie rozprawy Równoczesna ciąża obu jajowodów (promotor profesor January Zubrzycki) – doktor nauk medycznych. W 1950 oddelegowany do pracy w Szpitalu Powiatowym w Stargardzie Szczecińskim, gdzie został ordynatorem Oddziału Ginekologiczno-Położniczego. W Gdańsku od 1952, początkowo starszy asystent w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych AMG ( Szpital Chorób Kobiecych), od 1953 adiunkt kontraktowy. W latach 1953–1957 pracował w Szpitalu Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Gdańsku ( Szpital Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji). W 1956 otrzymał etat adiunkta AMG.
W 1967, na podstawie rozprawy Operacyjne leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet metodą własną, doktor habilitowany, zatrudniony nadal na stanowisku adiunkta, od 1 XII 1970 – jako starszy wykładowca, od 1 IV 1971 – na stanowisku docenta. Od 1970 kierownik I Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Gdańsku. Od 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1984–1988 był zastępcą dyrektora Instytutu do Spraw Nauki AMG. Od 1986 pracował w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 2 AMG oraz Poradni Chorób Kobiecych i Ginekologii Dziecięcej w Gdańsku AMG. Od 1988 na emeryturze.
Prowadził badania nad zastosowaniem krwi pępowinowej w lecznictwie oraz sposobami jej przechowywania, zajmował się między innymi profilaktyką urazu porodowego u matki i dziecka, znieczuleniem podczas porodu drogami natury, nowotworami narządu rodnego, wysiłkowym nietrzymaniem moczu u kobiet. Stosowane jest powszechnie określenie operacji „sposobem Mieszczerskiego”. Wdrażał nowoczesne metody prowadzenia porodu. Wprowadził innowacyjne metody operacyjnego leczenia nowotworów macicy, sromu i jajników, ciąży szyjkowej oraz wytworzenia sztucznej pochwy. Był autorem chemioterapii choroby trofoblastycznej i metody barwienia węzłów chłonnych miednicy.
Autor i współautor prac badawczo-naukowych z położnictwa, ginekologii, onkologii i urologii ginekologicznej, między innymi Równoczesna ciąża w obu jajowodach („Ginekologia Polska” 1951), Własny sposób operacyjnego leczenia drogą pochwową wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet („Ginekologia Polska” 1966), Nowotwory złośliwe: rak sromu (Warszawa 1993). W 1980 współorganizował w AMG międzynarodowe sympozjum Stany przednowotworowe i nowotworowe sromu. Był opiekunem licznych specjalizacji I i II stopnia z położnictwa i ginekologii.
Członek Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego (od 1952), Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (1953), Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medalem „Za Udział w Walkach o Berlin”, Medalem 10-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1954), Medalem 30-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1974), Medalem Pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem 40-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1984), Medalem Pamiątkowym 50-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1995), Medalem Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku (1995), odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1951).
Od 30 IV 1949 żonaty był z Wandą z domu Nawdyńską, pielęgniarką, ojciec Anny Barbary Płoszczyńskiej (ur. 1952), lekarki.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysto w Gdańsku.
