STUDNICKI JULIUSZ, malarz, rysownik, pedagog
| < Poprzednie | Następne > |
z leżakiem, 1954
JULIUSZ STUDNICKI (14 VI 1906 Kniażyce koło Przemyśla – 3 III 1978 Warszawa), malarz, rysownik, pedagog. W latach 1924–1929 studiował w Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie u Józefa Mehoffera, Wojciecha Weissa oraz Felicjana S. Kowarskiego, z którym przeniósł się do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Współzałożyciel grupy Pryzmat, wystawiał z nią do 1937 roku. W czasie II wojny światowej między innymi więzień obozu w Auschwitz. Od 1945 roku w Sopocie, współorganizował Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych ( ASP w Gdańsku). W latach 1945–1962 kierował Pracownią Malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1949–1950 jego dziekan. Współanimator corocznego Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie (od 1948). Od 1 II 1962 też profesor ASP w Warszawie, dokąd w 1963 przeniósł się na stałe.
Uprawiał malarstwo ścienne, sztalugowe i rysunek. Początkowo tworzył w myśl estetyki postimpresjonistycznego koloryzmu pejzaże, dekoracyjne martwe natury, portrety między innymi w kunsztownie aranżowanych wnętrzach, sceny typu fêtes galantes, jednak – zgodnie z programem grupy – przywiązywał też wagę do konkretu (podobieństwa twarzy, autentyzm krajobrazu); taką twórczość kontynuował tuż po wojnie. W okresie socrealizmu uznany za lidera tzw. szkoły sopockiej, wystawiał na ogólnopolskich pokazach kompozycje tematyczne o bliższej realizmowi stylistyce, inspirowane między innymi twórczością Maneta (Gertruda Wysocka – przodownica pracy, 1950; zespołowa Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku, 1951; Gogol, 1952; pejzaże z Chmielna, 1954). Mniej oficjalnie zajmował się też satyrą i groteską (cykle akwareli Wspomnienia C.K. Radcy, Pińczykowscy, Pajace), która od końca lat 50. XX wieku – po krótkim epizodzie malarstwa nieprzedmiotowego – zdominowała jego twórczość (Uczta, Maskarada, Zielona parada, 1958). W kompozycjach infernalnych, tworzonych głównie gwaszem (Diaboleska, Jeźdźcy Apokalipsy, Biskup na białym koniu), rzadziej temperą lub olejem na płótnie (Fanfara, Spiżarnia, 1961; Śmierć sztuce, 1965; Wrogowie, 1970; Targ o duszę, 1974), wykorzystał doświadczenia koloryzmu, realizmu, abstrakcji i malarstwa w architekturze, posługując się swobodną plamą barwną, konturem, mozaikowym układem płaszczyzn, czasami odpowiednio spreparowanym podłożem mokrego i gniecionego papieru, osiągając dodatkowe efekty fakturowe i znaczeniowe. Zob. też Krystyna Łada-Studnicka.
