DUŃSKA-KRZESIŃSKA ELŻBIETA, lekkoatletka, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
ELŻBIETA DUŃSKA-KRZESIŃSKA (11 XI 1934 Warszawa – 29 XII 2015 Warszawa), lekkoatletka: skoczkini w dal, wieloboistka, trenerka. Absolwentka Liceum im. Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu (pierwsze treningi) oraz w 1963 roku Akademii Medycznej w Gdańsku (lekarz stomatolog), w 1968 zaocznych studiów trenerskich Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Zawodniczka Spójni Gdańsk (1949–1956), LKS Sopot (1957–1960), KLA Sopot – Spójnia Gdańsk (1961–1963), Skra Warszawa (1964). Jako studentka starowała w Akademickich Mistrzostwach Świata w latach 1951, 1954 (wygrała skok w dal i pięciobój) i 1955 oraz na Uniwersjadzie w 1959 (złoty medal w skoku w dal i brązowy w biegu przez płotki na dystansie 80 m) i w 1961 roku. W latach 1953–1963 dwudziestopięciokrotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych (30 startów, 14 zwycięstw indywidualnych). Dwunaste miejsce na igrzyskach olimpijskich (IO) w roku 1952 w Helsinkach w skoku w dal, złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne („Złota Ela”, pierwszy polski złoty medal na IO po II wojnie światowej w lekkoatletytce i drugi ogółem po sukcesie Zygmunta Chychły w 1952), srebrny na igrzyskach olimpijskich w 1960 roku w Rzymie ( olimpijczycy gdańscy). Trzecie miejsce na mistrzostwach Europy w 1954 (Berno), wicemistrzyni Europy w 1962 (Belgrad), a w roku 1956 rekordzistka świata (6,35 m, taki sam wynik uzyskała w Melbourne). Ośmiokrotna mistrzyni Polski w skoku w dal (1952, 1953, 1954, 1957, 1959, 1962 i 1963), dwukrotna w pięcioboju (1953, 1962), mistrzyni w biegu na 80 m (1957). Trzykrotnie (1954, 1956, 1960) wygrywała plebiscyt „Dziennika Bałtyckiego” na najlepszego sportowca województwa gdańskiego, w 1956 roku zwyciężczyni plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca roku w Polsce. Od 1981 roku w Wielkiej Brytanii, od 1982 wraz z mężem (od 1 I 1955) Andrzejem Krzesińskim (ur. 1 X 1927 Białobrzegi), tyczkarzem, olimpijczykiem z Rzymu i trenerem, mieszkała w Eugene w Oregonie (USA), w 2003 zamieszkała w Warszawie. W 1994 roku opublikowała wspomnienia Zamiatanie warkoczem. W 1957 była jedną z jurorek pierwszego po II wojnie światowej konkursu Miss Polonia z finałem w Hali Widowisko-Sportowej Stoczni Gdańskiej. Po IO w Melbourne ukazał się znaczek pocztowy Poczty Polskiej z jej podobizną. W 2001 została honorowym obywatelem Sopotu. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 uhonorowana Medalem Prezydenta Miasta Gdańska.
