ZAPOLNIK JAN, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
JAN ZAPOLNIK (2 VI 1927 Jałówka koło Suchowoli – 15 IV 2014 Gdańsk), antykomunistyczny działacz opozycyjny z okresu PRL-u, po 1989 roku aktywnie zaangażowany w działalność społeczną. Absolwent Liceum Mechanicznego w Katowicach (1951). W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej, w latach 1946–1947 członek organizacji Wolność i Niezawisłość. Pracownik Huty Kościuszko w Chorzowie (1947–1948), następnie przedsiębiorstwa Termoizolacja (1948–1949) i Zakładu Produkcji Części Samochodowych (1949–1951). W 1951 roku, z obawy przed represjami ze strony Urzędu Bezpieczeństwa, przeprowadził się na Wybrzeże. W latach 1951–1994 pracował jako specjalista budowy maszyn i instruktor szkolenia zawodowego w Stoczni Gdańskiej (SG) im. Lenina. W grudniu 1970 roku uczestnik protestów robotniczych w SG. Od 1977 roku uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Drukarz i kolporter podziemnych wydawnictw opozycyjnych, redaktor działu „Opinie” pisma „Ruch Związkowy”. W latach 1978–1980 członek Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Od 14 VIII 1980 roku uczestnik strajku w SG; od września 1980 członek Solidarności; doradca Komisji Zakładowej, przewodniczący Komitetu Osób Więzionych za Przekonania w SG. W dniach 13–15 XII 1981 uczestnik strajku w SG. 15 XII 1981 zatrzymany i internowany w Ośrodku Odosobnienia w Iławie (zob. stan wojenny). Od czerwca 1982 roku umieszczony na Oddziale Psychiatrii Sądowej w szpitalu w Starogardzie Gdańskim, zwolniony we wrześniu 1982. Po wyjściu na wolność zajmował się kolportażem podziemnej prasy i akcjami plakatowymi. W latach 1984–1989 działacz Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie i Białymstoku. Współzałożyciel (1987) oraz członek władz krajowych Polskiej Ligi Obrony Praw Człowieka, przewodniczący Oddziału Gdańskiego. W maju i sierpniu 1988 roku uczestnik strajków w SG. Wielokrotnie aresztowany przez Milicję Obywatelską za działalność antykomunistyczną. W latach 1978–1989 inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W 2007 roku odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
