HEISING ROMAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN HEISING (8 VII 1902 Wieruszów – 7 X 1989 Gdynia), artysta muzyk, śpiewak, muzykolog, pedagog. W 1922 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Lesznie, następnie wyższy kurs nauczycielski w Poznaniu, w 1929 uzyskał dyplom wirtuozowski po studiach na Wydziale Pedagogicznym i Śpiewu Solowego w Państwowym Konserwatorium w Poznaniu. W roku 1938 ukończył studia muzykologiczne na uniwersytecie w Poznaniu. W latach 1922–1930 był nauczycielem w Poznaniu, w 1930–1939 wykładowcą w Państwowym Konserwatorium oraz lektorem solfeżu na tamtejszym uniwersytecie. Występował jako śpiewak estradowy w Poznaniu i innych miastach, także jako solista Opery Poznańskiej (ponad 100 występów w 12 operach). W 1945 przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Kępnie, w 1945–1949 naczelnik Wydziału Oświaty i Kultury w Zarządzie Miasta w Sopocie, radny miejski. Od roku 1945 nauczyciel w Gdańskim Instytucie Muzycznym (z siedzibą w Sopocie), w latach 1952–1956 dyrektor Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie. W okresie 1947–1972 pracownik Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, 1947–1961 dziekan Wydziału Pedagogicznego, 1954 i 1959 prorektor, 1961–1972 rektor, 1961–1972 kierownik Katedry Wychowania Muzycznego. Występował w Filharmonii Bałtyckiej. Odkrywca dzieł Marcina Żebrowskiego (z XVIII wieku); opracował kantatę Wstań, Gdańsku Johanna B. Freislicha; autor m.in. Metodyki nauczania śpiewu (1930), juror konkursów chóralnych oraz międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie.
