USAREWICZ ROMAN, docent Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN USAREWICZ (26 VIII 1926 Brześć nad Bugiem – 15 I 1983 Gdańsk) malarz, pedagog. W czasie II wojny światowej więzień KL Mauthausen-Gusen. Od 1945 roku studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych), w roku 1952 otrzymał dyplom w pracowni Juliusza Studnickiego. Zatrudniony w macierzystej uczelni, początkowo w pracowni malarstwa i rysunku. Od roku 1965 prowadził warsztat technologii malarskiej w Katedrze Malarstwa Architektonicznego na Wydziale Malarstwa; w latach 1971–1973 kierował Katedrą Projektowania Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Malarstwa i Rzeźby, 1974–1981 pracownię malarstwa (od 1977 roku dla studentów architektury, 1980–1981 dla studentów malarstwa) w Katedrze Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W latach 1981–1983 kierował Katedrą Projektowania Plastycznego i prowadził pracownię tej specjalności.
Początek jego samodzielnej twórczości przypadał na okres socrealizmu i sukcesów szkoły sopockiej, uważany za przedstawiciela jej młodszej generacji; pracom na wystawy ogólnopolskie nadawał tematyczne tytuły, na wystawach okręgowych prezentował portrety, martwe natury i przede wszystkim pejzaże. W latach 1953–1954 uczestniczył w renowacji Drogi Królewskiej w Gdańsku w zespole Stanisława Teisseyre’a. Na przełomowej wystawie młodej plastyki w warszawskim Arsenale (1955) pokazywał pejzaż i portret zbiorowy; w końcu lat 50. XX wieku stopniowo sprowadzał elementy figuratywne do znaków plastycznych, wypracowując własną formułę abstrakcji. Jej zasadą i celem było wyrażenie na obrazie plastycznym wartości zjawisk – realnych lub imaginacyjnych – zwłaszcza przestrzeni, struktur, rytmu, dynamiki, kolorystyki. Służyły temu kontrasty barw, płaszczyzn i linii, elementów amorficznych i tektonicznych, faktur. Kompozycje mogły zarazem stanowić projekty realizacji w architekturze i urbanistyce; odwołanie do idei konstruktywizmu dotyczyło więc raczej funkcji obrazów, których zróżnicowaną, wysmakowaną materię wzbogacały czasem detale z blachy, tworzyw sztucznych itp. Od początku lat 70. XX wieku powstawały prace z wmontowanym źródłem światła, które dynamizowało obraz, zmieniało powierzchnie, relacje barwne i przestrzenne. Wśród jego projektów monumentalnych są m.in. malowidło w stołówce Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (1961–1962), wystrój plastyczny statku MS „Stefan Batory” (1971), polichromia w domu wczasowym Kłos w Sopocie (1975), strop w holu hotelu Heweliusz; projektował też m.in. kolorystykę osiedla Suchanino. Był żonaty z artystką plastykiem, malarką Magdaleną Heydą-Usarewicz.
