KACZYŃSKI LECH, prezydent Polski, patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
LECH KACZYŃSKI (18 VI 1949 Warszawa – 10 IV 2010 Smoleńsk, katastrofa samolotu Tu-154M), prawnik, polityk, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (RP) w latach 2005–2010. W 1967 roku ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego w Warszawie (Bielany). W 1971 roku absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik naukowy Katedry Prawa Pracy q Uniwersytetu Gdańskiego (UG) w latach 1971–1997; od 1980 doktor (rozprawa Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy została nagrodzona przez miesięcznik „Państwo i Prawo”), od 1990 doktor habilitowany (rozprawa Renta socjalna), 1996–1999 na stanowisku profesora tytularnego UG. W roku 1977 został współpracownikiem Biura Interwencyjnego Komitetu Obrony Robotników, 1978–1980 publikował w „Robotniku Wybrzeża”, od 1978 działał w q Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z prawa pracy i historii. W q sierpniu 1980 był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (MKS) w q Stoczni Gdańskiej, kierował Biurem Analiz Bieżących MKS. W q stanie wojennym 13 XII 1981 – 15 X 1982 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. W latach 1982–1988 należał do zespołu doradców q Lecha Wałęsy, od stycznia 1986 członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej q Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, 1987–1989 sekretarz Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, od 1985 w regionalnej Radzie Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. W maju i sierpniu 1988 roku przebywał ze strajkującymi pracownikami Stoczni Gdańskiej, we wrześniu 1988 brał udział w rozmowach opozycji solidarnościowej z przedstawicielami władz w Magdalence koło Warszawy, od 18 XII 1988 członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. W roku 1989 brał udział w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od maja 1989 członek Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, 1989–1991 senator Rzeczypospolitej Polskiej, 1990–1991 pierwszy wiceprzewodniczący „Solidarności”, od marca do października 1991 na stanowisku ministra do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, skąd odszedł po konflikcie z prezydentem. W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP z listy założonego wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim Porozumienia Obywatelskiego Centrum, 1992–1995 prezes Najwyższej Izby Kontroli, odwołany uchwałami Sejmu (26 maja) i Senatu (8 czerwca), 2000–2001 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Jerzego Buzka. W 2001–2003 współzałożyciel i pierwszy prezes Prawa i Sprawiedliwości (PiS; od 2003 honorowy), 2001–2002 poseł na Sejm RP z listy PiS. Od listopada 2002 roku prezydent Warszawy, 23 X 2005 wybrany w II turze na urząd prezydenta RP. Kawaler Orderu Orła Białego (2005), Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski (2005), gruzińskiego Orderu Świętego Jerzego (2007), ukraińskiego Orderu Jarosława Mądrego I stopnia. Pochowany 18 IV 2010 z małżonką Marią Heleną Mackiewicz-Kaczyńską w katedrze na Wawelu.
