KINO LENINGRAD
| < Poprzednie | Następne > |
KINO LENINGRAD (ob. Neptun), ul. Długa 57, w miejscu kina z okresu q II Wolnego Miasta Gdańska q Tobis-Palast, częściowo zniszczonego w 1945 roku (pozostała dawna konstrukcja żelbetowa, co pozwoliło na szybkie jego odbudowanie). Hol i poczekalnie kina zdobiły sgraffita q Jacka Żuławskiego z panoramą Gdańska, zaś na fasadzie budynku – Romana Madejskiego z zespołem. Otwarte 3 XI 1953 roku, w latach 1953–1993 działało pod nazwą Leningrad, od 1993 pod nazwą Neptun. Od początku działalności podlegało państwowej instytucji dystrybuującej filmy i zarządzającej kinami na Pomorzu q Neptun Film (i jej prawnym poprzedniczkom); od niej otrzymywało prezentowane na ekranie filmy. Sala kina była – przez cały okres istnienia – największą tego typu pojedynczą salą w Polsce (1100–1202 miejsca; wraz z istniejącymi na tej parceli kinami Kameralne i Helikon tworzyła największy na Pomorzu zespół kin). Leningrad był kinem premierowym, należącym do najwyższej kategorii kin zeroekranowych. Odbywała się w nim większość pomorskich premier filmowych, tu także organizowane były niektóre premiery ogólnopolskie oraz uroczyste pokazy filmów o tematyce związanej z Pomorzem. Na tego typu seansach obecni byli z reguły twórcy i aktorzy. Z ważniejszych premier i pokazów wymienić można filmy: Wolne miasto oraz Westerplatte (reżyseria Stanisław Różewicz), Orzeł (reżyseria Leonard Buczkowski), Blaszany bębenek, Dziewiąty dzień (reżyseria Volker Schlöndorff), Robotnicy ’80 (reżyseria Andrzej Zajączkowski i Andrzej Chodakowski), Panienka z okienka (reżyseria M. Kaniewska), Piraci (reżyseria R. Polański), Sophie Scholl – ostatnie dni (reżyseria M. Rothemund), Wróżby kumaka (reżyseria R. Gliński), Romeo, Julia i ciemność (reżyseria J. Weiss). Leningrad gościł również twórców filmowych i aktorów, polskich i zagranicznych – m.in. V. Schlöndorffa, q A. Wajdę, K. Kieślowskiego, A. Parkera, T. Palmera, J.J. Beineix, P. Dumałę, B. Lindę. Specjalnymi gośćmi byli również q G. Grass oraz członkowie polskiego episkopatu; od początku był miejscem ożywionej działalności propagującej kulturę filmową. Z ważniejszych imprez filmowych należy wymienić: Polskie Debiuty Filmowe (1971–1974), Konfrontacje – przegląd filmów świata (1974–1993), imprezy ukazujące dorobek kinowy poszczególnych państw Europy i innych kontynentów, różnego rodzaju tematyczne przeglądy filmów, przeglądy twórczości reżyserów polskich i zagranicznych. W latach 1974–1986 (z przerwą na 1982–1983 z powodu stanu wojennego) w kinie Leningrad odbywały się projekcje w ramach q Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (a w latach późniejszych repliki filmów konkursowych). W roku 1955 na tej samej parceli powstało kino Kameralne na 130 miejsc (na I piętrze, nad Leningradem), a w 1984 na kolejnej kondygnacji – kino Helikon (70 miejsc). W 1983 roku uchwałą Prezydium WRN w Gdańsku utworzono Gdańskie Centrum Kultury Filmowej, które swą działalność zainaugurowało 26 I 1984. W skład GCKF weszły kina Kameralne i Helikon. GCKF było jedną z wojewódzkich placówek Zarządu Kin Studyjnych w Warszawie. Od momentu powstania GCKF działalność kulturotwórcza Leningradu wzrosła (pomimo braku formalnego połączenia wszystkich trzech kin). Corocznie organizowano tu kilka dużych imprez filmowych, zróżnicowanych tematycznie, był m.in. jedną z instytucji zaangażowanych w organizację Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Filmie. W roku 2001 w miejsce GCKF powstało Gdańskie Centrum Filmowe, należące do Sieci Kin Studyjnych oraz do sieci Europa Cinemas. Od tego momentu trzy sale mieszczące się przy ul. Długiej 57 zostały formalnie połączone. Od 1993 pod nazwą Neptun (pozostając własnością spółki Neptun Film) kino nawiązało współpracę z prywatnymi firmami dystrybuującymi filmy (pierwszą było ITI). W 2005 roku wraz z kinami Kameralne i Helikon (jako części spółki Neptun Film) zostało sprzedane brytyjskiej spółce Capital Park, która planuje postawić tu hotel.
