SCHULTZ CARL BENJAMIN, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
CARL BENJAMIN SCHULTZ (1779 Gdańsk – 20 II 1836 Gdańsk), złotnik. Brat Theodora Gottlieba Schultza. Od 1793 uczeń Alexandra Friedricha Kretschmera, w 1801–1803 czeladnik u Christiana Tobiasa von Hausena, następnie u Emmanuela Jacoba Ellerholtza II, Ephraima Wischckego (Wischke, Wiscke; 1726 – 17 VI 1799) i u mistrza Zimmermanna w Królewcu (Königsberg). Mistrz od 1804 roku, po przyjęciu pracy dyplomowej przygotowanej w warsztacie Johanna Gottlieba Stegmanna (Stegemann; 21 II 1745 – 15 XII 1804).
W 1820 kompan (podstarszy), w latach 1821–1828 starszy cechu złotników w Gdańsku (zob. złotnictwo). W 1817 miał pracownię przy Goldschmiedegasse 7 (ul. Złotników), 1 X 1826 otworzył nowy zakład przy Groβe Wollwebergasse 10 (ul. Tkacka). Jego uczniami, którzy ukończyli naukę rzemiosła dyplomem, byli: od 1804 Carl Ludwig Wentzel, od 1817 Johann Carl Roggatz, od 1830 Adolph Golchert. Nie ukończyli nauki: zapisany w 1806 Benjamin Freitag, Johann Benjamin Pannewitz (1811), George NN (1815); Paul Eduard August Rosenthal (1815), Johann Ferdinand Knaak (1817) i Teodor Adolph Schwartz (1823). Czeladnikiem był Georg Lickfett.
Specjalizował się w wyrobach ze srebra. Używał znaków warsztatowych: „C.SCHULTZ” i „C.Schultz”, znanych ze srebrnego krzyża ołtarzowego i kielicha mszalnego w katedrze w Oliwie. W zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku znajdują się wyroby ze srebra: koszyk-patera do owoców i łyżka do ponczu. Sygnatura „CBS” znajduje się na jego wyrobach w zbiorach Muzeum Miasta Gdańska: łyżkach stołowych, łyżce z sitkiem do herbaty lub naparów ziołowych. Żonaty z Eleonorą Dorotheą z domu Walter.
