MILEWSKI ZYGMUNT, bokser, trener, sędzia

Aktualna wersja na dzień 19:05, 24 wrz 2022

ZYGMUNT MILEWSKI (3 II 1934 Gdańsk – 31 XII 2002 Gdańsk), bokser, trener, sędzia. Syn Franciszka, pracownika Poczty Polskiej w Gdańsku (zginął w obozie Stutthof). Ukończył zasadniczą szkołę zawodową, monter maszyn okrętowych. W latach 1951–1955 i 1957–1959 zawodnik wagi lekkiej i lekkopółśredniej Kolejarza Gdańsk ( Gedanii), 1956–1957 Legii Warszawa, 1959–1961 Polonii Gdańsk. W lutym 1951 wygrał w wadze koguciej gdański konkurs I Kroku Bokserskiego. W I-ligowym zespole Kolejarza (Gedanii) Gdańsk zadebiutował (jako 17-latek) 4 III 1951 (przegrał w muszej z Wojnowskim przez nokaut w 2 rundzie – do końca sezonu już nie walczył). W sezonie 1951/1952 występował w zespole Kolejarza (Gedanii) Gdańsk w III lidze bokserskiej, tzw. Lidze Wojewódzkiej (zniesiono wówczas rozgrywki klubowe w I i II lidze, zastępując je spotkaniami w ramach Zrzeszeń Sportowych, I-ligową kadrę ZS Kolejarz oparto na najlepszych zawodnikach Gedanii). W I-ligowym zespole Kolejarza (Gedanii) ponownie występował od 19 X 1952 (wygrał w lekkiej z Malochem z OWKS Lublin). W sierpniu 1955 srebrny medalista II Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży.

W Legii Warszawa pierwszą walkę w I lidze stoczył 8 IV 1956 (wygrał z Polakiem ze Stali Bielsko); ostatnią 6 I 1957 (przegrał z Pirskim z Pogoni Szczecin), wystąpił jeszcze 21 IX 1957 w spotkaniu Warszawa – Poznań (13:7, wygrał z Obalą). Po zakończeniu w październiku 1957 służby wojskowej powrócił do II-ligowej wówczas Gedanii. Ponownie w barwach tego klubu walczył w lidze od 2 XI 1957 (wygrał z Szymkiem z Gwardii Warszawa) do 6 VI 1959 (wygrał z Koniecznym z Warty Poznań). Wobec spodziewanego awansu do I ligi zespołu Polonii Gdańsk namówiony został do przejścia do tego klubu. Rozpoczął treningi z Polonią, otrzymał też pracę w Stoczni Gdańskiej, ale nadal pobierał od Gedanii tzw. „kadrowe”. Spór o niego między obu klubami trwał przez lato 1959, dopiero 22 IX 1959 cofnięto nałożoną na niego przez Polski Związek Bokserski bezwzględną półroczną dyskwalifikację (zmienioną na roczne zawieszenie). W I-ligowej już Polonii Gdańsk debiutował w jej pierwszym meczu w tej lidze 27 IX 1959 (wygrał z Sobolewskim z Prosny Kalisz). W 1960 Mistrz Wybrzeża, ostatni pojedynek (od listopada 1960 będąc już zawodnikiem rezerwowym) stoczył 5 III 1961 roku w spotkaniu Polonii Gdańsk z Gwardią Łódź (wygrał w 1 rundzie z Ambroziewiczem).

Mistrz Polski w latach 1954–1957 w wadze lekkiej, w 1953 i 1960 odpadł w ćwierćfinałach wagi lekkopółśredniej. Drużynowy mistrz Polski z Legią Warszawa w sezonie 1956/1957, drużynowy wicemistrz Polski z Gedanią Gdańsk w 1954/1955 i z Polonią Gdańsk w 1959/1960, drużynowy brązowy medalista z Kolejarzem (Gedanią) w 1951/1952.

W styczniu 1953 powołany został na obóz przygotowawczy przed Igrzyskami Olimpijskimi w Helsinkach, na które jednak nie pojechał. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Melbourne w 1956 roku, w wadze lekkiej doszedł do ćwierćfinału (w pierwszej kolejce wyciągnął pusty los, w drugiej pokonał Pentti Niinivuori (Finlandia), w ćwierćfinale przegrał z późniejszym wicemistrzem olimpijskim Harry Kurschatem (RFN) przez nokaut techniczny w III rundzie). W 1957 w Pradze brązowy medalista Mistrzostw Europy w wadze lekkopółśredniej (w półfinale przegrał z późniejszym mistrzem Europy Władimirem Jengibarianem (ZSRR)). Zwycięzca Turnieju Przedolimpijskiego Polskiego Związku Bokserskiego (PZB) i „Trybuny Ludu” 1960 w wadze lekkopółśredniej.

W reprezentacji Polski, w latach 1954–1957, wystąpił 6 razy: 3 zwycięstwa, 1 remis, 2 porażki. 12 II 1957 we Frankfurcie wystąpił także w reprezentacji Polski w spotkaniu z drugą drużyna RFN (11:9, przegrał z Schultzem), występował także w nieoficjalnych reprezentacjach kraju (20 X 1953 Sofia – Warszawa 8:12, przegrał walkę z Kapryfanowem; 8 III 1955 Poznań – Hamburg 14:6, wygrał przez nokaut w 30 sekundzie z Josephem; 7 X 1955 Hamburg – Warszawa 5:15, zremisował z Mistolem; 20 IX 1955 Warszawa – Sofia 12:8 wygrał z Zemtirowem; 9 X 1955 Dolna Saksonia – Warszawa przegrał z Berthensem (wicemistrzem RFN); 24 II 1957 Warszawa – Hamburg 17:3, wygrał z Petersem). Występował w reprezentacji Gdańska (1 X 1951 w meczu otwarcia sezonu Gdańsk – Warszawa, w koguciej, wskutek rażącej przewagi przeciwnika (Woźniaka) sędzia zakończył pojedynek w 1 rundzie; 3 VIII 1952 Katowice – Gdańsk 9:11, wygrał Morasem w 2 rundzie; 29 V 1958 w półśredniej Gdańsk – Kopenhaga 20:0, wygrał z Kroghiem w 2 rundzie; 15 X 1959 Lokomotiv Lipsk – Gdańsk 9:11, zremisował z Petermannem). Ogółem stoczył 250 walk: 207 wygrał, 10 zremisował, 33 przegrał.

Pracował jako maszynista pociągów spalinowych, ślusarz, kierowca samochodowy, monter maszyn okrętowych, od 1964 trener w MZKS (Arce) Gdynia, 1966–1970 trener młodzieży w GKS Wybrzeże (jego wychowankami byli między innymi Jerzy i Edmund Heblowie) i sekundant I zespołu, w 1973 przejął II-ligową drużynę seniorów GKS Wybrzeże Gdańsk i awansował z nią do I ligi. W 1977 przygotowywał juniorów Gdańska do Igrzysk Młodzieży Szkolnej w Łodzi. Był także sędzią bokserskim. Laureat piątego miejsca w wadze lekkopółśredniej w Polskim Rankingu Wszechczasów, przeprowadzonym przez magazyn pięściarski „Ring Bulletin” z okazji 90-lecia PZB (2013).

Mąż Teresy z domu Grużewskiej, ojciec Iwony (ur. 1958) i Jarosława (ur. 1960). Zginął w wypadku samochodowym pod Gdańskiem, pochowany 4 I 2003 na cmentarzu Srebrzysko. W 2018 odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu”. BŚ JANSZ