DOMY GALERIOWE
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | ||
[[File:Dom galeriowy przy szpitalu św. Ducha, koniec XIX wieku.JPG|thumb|Dom galeriowy przy szpitalu<br/>św. Ducha, koniec XIX wieku]] | [[File:Dom galeriowy przy szpitalu św. Ducha, koniec XIX wieku.JPG|thumb|Dom galeriowy przy szpitalu<br/>św. Ducha, koniec XIX wieku]] | ||
| + | [[File:Dom galeriowy przy ul. św. Trójcy, około 1890.JPG|thumb|Dom galeriowy przy<br/>ul. św. Trójcy, około 1890]] | ||
[[File:Dom_galeriowy_przy_kościele_św._Trójcy,_około_1900.jpg|thumb|Dom galeriowy przy kościele św. Trójcy, około 1900]] | [[File:Dom_galeriowy_przy_kościele_św._Trójcy,_około_1900.jpg|thumb|Dom galeriowy przy kościele św. Trójcy, około 1900]] | ||
[[File:Dom_galeriowy_przy_kościele_św._Trójcy,_W._Wojtkiewicz,_1952.jpg|thumb|Dom Galeriowy przy kościele św. Trójcy, 1952]] | [[File:Dom_galeriowy_przy_kościele_św._Trójcy,_W._Wojtkiewicz,_1952.jpg|thumb|Dom Galeriowy przy kościele św. Trójcy, 1952]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:27, 11 sie 2022
św. Ducha, koniec XIX wieku
ul. św. Trójcy, około 1890
DOMY GALERIOWE służyły ubogiej ludności Gdańska od około XVI wieku. Budowane zazwyczaj w konstrukcji szkieletowej (niekiedy z masywnymi ścianami szczytowymi i przyziemiem), z zewnętrzną charakterystyczną galerią zapewniającą niezależne wejście do każdego z mieszkań umieszczonych na piętrze. Często usytuowane kalenicą do ulicy, lokalizowane także w głębi parceli lub przy wewnętrznej uliczce. Występowały w wielu obszarach miasta (np. na Starym Mieście, Starym Przedmieściu i obrzeżach Głównego Miasta). Wznoszone były przez prywatnych inwestorów, fundacje oraz gminy wyznaniowe. Mieszkania w tego typu domach najczęściej składały się z ogrzewanej izby i sienio-kuchni z paleniskiem.
Do początku XX wieku zachowały się nieliczne; znajdowały się np. na zapleczu ul. Rzeźnickiej (przy wewnętrznym zaułku Kneiphof i Baumannshof), na zapleczu ul. Łagiewniki 55, w zaułku w pobliżu ul. Mniszki (Nonnenhof 4). Dom galeriowy z XVII wieku przy ul. św. Trójcy, przylegający do murów kościoła św. Trójcy, był do 1990 jedynym częściowo zachowanym obiektem tego typu. Z uwagi na zły stan został rozebrany i wzniesiony na nowo (według projektu Wandy Grodzkiej, Waldemara Affelta i Romana Wielocha) wprawdzie z zachowaniem większości dawnej konstrukcji, stracił jednak na walorze autentyczności.
