PIOTROWSKI LEON, działacz społeczno-polityczny
(uzupelnienie LM (18.09.2020)) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''LEON PIOTROWSKI''' (7 IV 1911 Warszawa – 14 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny, kierownik Wydziału do Spraw Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN) w Gdańsku. Przed wojną pracował jako rachmistrz w Warszawie, w latach 1938–1944 w Wilnie, następnie pod Moskwą – jako drwal i rachmistrz. W maju 1945 powrócił do Wilna, rok później jako repatriant trafił do Lęborka.<br/><br/> | '''LEON PIOTROWSKI''' (7 IV 1911 Warszawa – 14 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny, kierownik Wydziału do Spraw Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN) w Gdańsku. Przed wojną pracował jako rachmistrz w Warszawie, w latach 1938–1944 w Wilnie, następnie pod Moskwą – jako drwal i rachmistrz. W maju 1945 powrócił do Wilna, rok później jako repatriant trafił do Lęborka.<br/><br/> | ||
| − | W latach 1941–1945 był członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR). W | + | W latach 1941–1945 był członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR). W sierpniu 1947 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), z której w lutym 1948 przeszedł do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) (od grudnia 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, PZPR). |
| − | + | W latach 1946–1947 pracownik Powiatowego Oddziału Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Lęborku (w Referacie Osiedleńczym oraz Referacie Statystyki i Ewidencji), 1947–1948 – kierownik Referatu Osiedleńczego Starostwa Powiatowego w Lęborku. Następnie od 1 XI 1948 pełniący obowiązki naczelnika Wydziału Osiedleńczego Urzędu Wojewódzkiego Gdańskiego, a od 1 XI 1949 – naczelnik. W 1950 ukończył dwuletnie Wyższe Studium Prawno-Administracyjne Ministerstwa Ziem Odzyskanych w Olsztynie i Gdańsku-Jelitkowie ([[KONRADSHAMMER| Konradshammer]]); ponadto uczęszczał na Wojewódzki Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu (WUML) oraz przeszedł kurs dla aktywu partyjnego w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie. Od lutego 1950 skierowany do pracy w przejętym przez władze kościelnym „Caritasie” (kierownik biura ekspozytury w Gdyni-Porcie), następnie od kwietnia 1950 do marca 1953 kierownik biura Okręgowej Komisji Księży (tzw. księży patriotów) przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD) w Gdańsku. <br/><br/> | |
| − | W latach 1946–1947 pracownik Powiatowego Oddziału Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Lęborku (w Referacie Osiedleńczym oraz Referacie Statystyki i Ewidencji), 1947–1948 – kierownik Referatu Osiedleńczego Starostwa Powiatowego w Lęborku. Następnie od 1 XI 1948 pełniący obowiązki naczelnika Wydziału Osiedleńczego Urzędu Wojewódzkiego Gdańskiego, a od 1 XI 1949 – naczelnik. | + | |
| − | + | ||
| − | W 1950 ukończył dwuletnie Wyższe Studium Prawno-Administracyjne Ministerstwa Ziem Odzyskanych w Olsztynie i Gdańsku-Jelitkowie ([[KONRADSHAMMER| Konradshammer]]); ponadto uczęszczał na Wojewódzki Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu (WUML) oraz przeszedł kurs dla aktywu partyjnego w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie. Od lutego 1950 skierowany do pracy w przejętym przez władze kościelnym „Caritasie” (kierownik biura ekspozytury w Gdyni-Porcie), następnie od | + | |
1 IV 1953 przeniesiony do pracy w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Początkowo zastępca kierownika Samodzielnego Referatu do Spraw Wyznań, od 1 I 1955 do 30 XI 1963 kierownik Wydziału do Spraw Wyznań. W latach 1964–1966 kierownik oddziału w Urzędzie Spraw Wewnętrznych, następnie do 31 X 1973 – starszy inspektor w Oddziale Prezydialnym w Wydziale Organizacyjno-Prawnym (w 1973 Biurze Prezydialnym PWRN).<br/><br/> | 1 IV 1953 przeniesiony do pracy w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Początkowo zastępca kierownika Samodzielnego Referatu do Spraw Wyznań, od 1 I 1955 do 30 XI 1963 kierownik Wydziału do Spraw Wyznań. W latach 1964–1966 kierownik oddziału w Urzędzie Spraw Wewnętrznych, następnie do 31 X 1973 – starszy inspektor w Oddziale Prezydialnym w Wydziale Organizacyjno-Prawnym (w 1973 Biurze Prezydialnym PWRN).<br/><br/> | ||
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:55, 16 lip 2022
LEON PIOTROWSKI (7 IV 1911 Warszawa – 14 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny, kierownik Wydziału do Spraw Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN) w Gdańsku. Przed wojną pracował jako rachmistrz w Warszawie, w latach 1938–1944 w Wilnie, następnie pod Moskwą – jako drwal i rachmistrz. W maju 1945 powrócił do Wilna, rok później jako repatriant trafił do Lęborka.
W latach 1941–1945 był członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR). W sierpniu 1947 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), z której w lutym 1948 przeszedł do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) (od grudnia 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, PZPR).
W latach 1946–1947 pracownik Powiatowego Oddziału Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Lęborku (w Referacie Osiedleńczym oraz Referacie Statystyki i Ewidencji), 1947–1948 – kierownik Referatu Osiedleńczego Starostwa Powiatowego w Lęborku. Następnie od 1 XI 1948 pełniący obowiązki naczelnika Wydziału Osiedleńczego Urzędu Wojewódzkiego Gdańskiego, a od 1 XI 1949 – naczelnik. W 1950 ukończył dwuletnie Wyższe Studium Prawno-Administracyjne Ministerstwa Ziem Odzyskanych w Olsztynie i Gdańsku-Jelitkowie ( Konradshammer); ponadto uczęszczał na Wojewódzki Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu (WUML) oraz przeszedł kurs dla aktywu partyjnego w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie. Od lutego 1950 skierowany do pracy w przejętym przez władze kościelnym „Caritasie” (kierownik biura ekspozytury w Gdyni-Porcie), następnie od kwietnia 1950 do marca 1953 kierownik biura Okręgowej Komisji Księży (tzw. księży patriotów) przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD) w Gdańsku.
1 IV 1953 przeniesiony do pracy w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Początkowo zastępca kierownika Samodzielnego Referatu do Spraw Wyznań, od 1 I 1955 do 30 XI 1963 kierownik Wydziału do Spraw Wyznań. W latach 1964–1966 kierownik oddziału w Urzędzie Spraw Wewnętrznych, następnie do 31 X 1973 – starszy inspektor w Oddziale Prezydialnym w Wydziale Organizacyjno-Prawnym (w 1973 Biurze Prezydialnym PWRN).
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
