ZIELIŃSKA WŁADYSŁAWA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''WŁADYSŁAWA ZIELIŃSKA''' (4 VI 1927 Lwów – 23 V 1996 Gdańsk), lekarz internista, profesor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (AMG). Od 1944 w Krakowie, od 1947 w Gdańsku, w roku akademickim 1947/1948 pobierała nauki w szkole pielęgniarskiej, w 1949 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku, które ukończyła w 1954, już (po zmianie nazwy uczelni) w AMG. Od 1953 pracowała w Klinice Chorób Zakaźnych AMG, uzyskując specjalizację I (1958) i II stopnia (1964). Od 1961 doktor, od 1978 doktor habilitowany, od 1979 docent, od 1991 profesor nadzwyczajny.<br/><br/> | '''WŁADYSŁAWA ZIELIŃSKA''' (4 VI 1927 Lwów – 23 V 1996 Gdańsk), lekarz internista, profesor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (AMG). Od 1944 w Krakowie, od 1947 w Gdańsku, w roku akademickim 1947/1948 pobierała nauki w szkole pielęgniarskiej, w 1949 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku, które ukończyła w 1954, już (po zmianie nazwy uczelni) w AMG. Od 1953 pracowała w Klinice Chorób Zakaźnych AMG, uzyskując specjalizację I (1958) i II stopnia (1964). Od 1961 doktor, od 1978 doktor habilitowany, od 1979 docent, od 1991 profesor nadzwyczajny.<br/><br/> | ||
Od 1987 kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych, w latach 1989–1990 zastępca dyrektora Instytutu Chorób Wewnętrznych. Zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wirusowego zapalenia wątroby, problemami nowotworów wątroby związanymi z zakażeniami wirusem B i C, marskości wątroby. Dążyła do unowocześnienia kliniki, wprowadzając do badań diagnostycznych nowoczesne metody (między innymi uruchomiła pracownię ultrasonografii i endoskopową), stworzyła przy klinice Oddział Intensywnej Opieki Medycznej dla zakaźnie chorych i punkt szczepień interwencyjnych. W Polsce była prekursorką walki z chorobą AIDS, uruchomiła Gdański Program Walki z AIDS i pierwsze w kraju Centrum Diagnostyczno-Kliniczne HIV/AIDS dla województwa gdańskiego (1989). W 1990 z jej inicjatywy powstał jako pierwszy w Polsce oddział dla osadzonych zakażonych HIV w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym w Gdańsku]]. W 1992 współzakładała Polskie Towarzystwo Naukowe AIDS. W latach 1995–1998 była konsultantem regionalnym w dziedzinie chorób zakaźnych oraz pełnomocnikiem wojewody i rektora AMG do spraw AIDS w [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwie gdańskim]]. <br/><br/> | Od 1987 kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych, w latach 1989–1990 zastępca dyrektora Instytutu Chorób Wewnętrznych. Zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wirusowego zapalenia wątroby, problemami nowotworów wątroby związanymi z zakażeniami wirusem B i C, marskości wątroby. Dążyła do unowocześnienia kliniki, wprowadzając do badań diagnostycznych nowoczesne metody (między innymi uruchomiła pracownię ultrasonografii i endoskopową), stworzyła przy klinice Oddział Intensywnej Opieki Medycznej dla zakaźnie chorych i punkt szczepień interwencyjnych. W Polsce była prekursorką walki z chorobą AIDS, uruchomiła Gdański Program Walki z AIDS i pierwsze w kraju Centrum Diagnostyczno-Kliniczne HIV/AIDS dla województwa gdańskiego (1989). W 1990 z jej inicjatywy powstał jako pierwszy w Polsce oddział dla osadzonych zakażonych HIV w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym w Gdańsku]]. W 1992 współzakładała Polskie Towarzystwo Naukowe AIDS. W latach 1995–1998 była konsultantem regionalnym w dziedzinie chorób zakaźnych oraz pełnomocnikiem wojewody i rektora AMG do spraw AIDS w [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwie gdańskim]]. <br/><br/> | ||
| − | Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1974) | + | Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Zasłużonemu AMG” (1990). Pośmiertnie (1997) w Sali Białej [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] uhonorowana nagrodami przyznawanymi przez pacjentów „Złoty Mak” i „Czerwona Kokarda” (symbolem solidarności z osobami żyjącym z HIV i dotkniętymi AIDS). Była żoną Jana Ruszela, laryngologa, prof. AMG. Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 20:30, 25 maj 2022
WŁADYSŁAWA ZIELIŃSKA (4 VI 1927 Lwów – 23 V 1996 Gdańsk), lekarz internista, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Od 1944 w Krakowie, od 1947 w Gdańsku, w roku akademickim 1947/1948 pobierała nauki w szkole pielęgniarskiej, w 1949 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku, które ukończyła w 1954, już (po zmianie nazwy uczelni) w AMG. Od 1953 pracowała w Klinice Chorób Zakaźnych AMG, uzyskując specjalizację I (1958) i II stopnia (1964). Od 1961 doktor, od 1978 doktor habilitowany, od 1979 docent, od 1991 profesor nadzwyczajny.
Od 1987 kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych, w latach 1989–1990 zastępca dyrektora Instytutu Chorób Wewnętrznych. Zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wirusowego zapalenia wątroby, problemami nowotworów wątroby związanymi z zakażeniami wirusem B i C, marskości wątroby. Dążyła do unowocześnienia kliniki, wprowadzając do badań diagnostycznych nowoczesne metody (między innymi uruchomiła pracownię ultrasonografii i endoskopową), stworzyła przy klinice Oddział Intensywnej Opieki Medycznej dla zakaźnie chorych i punkt szczepień interwencyjnych. W Polsce była prekursorką walki z chorobą AIDS, uruchomiła Gdański Program Walki z AIDS i pierwsze w kraju Centrum Diagnostyczno-Kliniczne HIV/AIDS dla województwa gdańskiego (1989). W 1990 z jej inicjatywy powstał jako pierwszy w Polsce oddział dla osadzonych zakażonych HIV w Areszcie Śledczym w Gdańsku. W 1992 współzakładała Polskie Towarzystwo Naukowe AIDS. W latach 1995–1998 była konsultantem regionalnym w dziedzinie chorób zakaźnych oraz pełnomocnikiem wojewody i rektora AMG do spraw AIDS w województwie gdańskim.
Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Zasłużonemu AMG” (1990). Pośmiertnie (1997) w Sali Białej Ratusza Głównego Miasta uhonorowana nagrodami przyznawanymi przez pacjentów „Złoty Mak” i „Czerwona Kokarda” (symbolem solidarności z osobami żyjącym z HIV i dotkniętymi AIDS). Była żoną Jana Ruszela, laryngologa, prof. AMG. Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
