SWINARSKA KATARZYNA
(uzupelnienie LM (18.05.2020)) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:2_Swinarska_Katarzyna.jpg|thumb|Katarzyna Swinarska ''Miłość naga'', 200×146 cm, olej na płótnie, 2019]] | [[File:2_Swinarska_Katarzyna.jpg|thumb|Katarzyna Swinarska ''Miłość naga'', 200×146 cm, olej na płótnie, 2019]] | ||
| − | '''KATARZYNA SWINARSKA''' (28 VIII 1969, Gdańsk), malarka, twórczyni prac wideo i instalacji multimedialnych. W latach 1988–1993 studiowała na Wydziale Malarstwa w [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkole Sztuk | + | '''KATARZYNA SWINARSKA''' (28 VIII 1969, Gdańsk), malarka, twórczyni prac wideo i instalacji multimedialnych. W latach 1988–1993 studiowała na Wydziale Malarstwa w [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych]] w Gdańsku, gdzie uzyskała dyplom w pracowni [[BEREŹNICKI KIEJSTUT | Kiejstuta Bereźnickiego]]. W 2014 obroniła doktorat na macierzystej uczelni, przedstawiając pracę ''Przemieszczenie. Interpasywność spojrzenia'' (promotor Henryk Cześnik). <br/><br/> |
Charakterystycznym tematem pierwszego okresu jej malarstwa są postaci kobiece, często inspirowane kadrami filmowymi lub nawiązujące do utrwalonych w kulturze wizerunków (między innymi infantka Małgorzata, Katarzyna Kobro, Marilyn Monroe). W późniejszych pracach przeważają kompozycje abstrakcyjne z motywami roślinnymi (na przykład cykl ''Biophilia''). Jej malarstwo, jak również performatywne prace wideo (między innymi ''Dygresyjna tożsamość'', ''Niewinne kolonie''), odczytywane jest często w perspektywie krytyki feministycznej, odnosi się do procesu budowania kobiecej tożsamości i kulturowych praktyk przedstawiania kobiet. <br/><br/> | Charakterystycznym tematem pierwszego okresu jej malarstwa są postaci kobiece, często inspirowane kadrami filmowymi lub nawiązujące do utrwalonych w kulturze wizerunków (między innymi infantka Małgorzata, Katarzyna Kobro, Marilyn Monroe). W późniejszych pracach przeważają kompozycje abstrakcyjne z motywami roślinnymi (na przykład cykl ''Biophilia''). Jej malarstwo, jak również performatywne prace wideo (między innymi ''Dygresyjna tożsamość'', ''Niewinne kolonie''), odczytywane jest często w perspektywie krytyki feministycznej, odnosi się do procesu budowania kobiecej tożsamości i kulturowych praktyk przedstawiania kobiet. <br/><br/> | ||
| − | W trakcie studiów brała udział w wystawach zbiorowych w Polsce i Szwajcarii, następnie pracowała jako nauczycielka języka francuskiego i grafik komputerowy. Do malarstwa wróciła w 2008 | + | W trakcie studiów brała udział w wystawach zbiorowych w Polsce i Szwajcarii, następnie pracowała jako nauczycielka języka francuskiego i grafik komputerowy. Do malarstwa wróciła w 2008. Jej wystawy indywidualne odbywały się między innymi w [[CENTRUM SZTUKI WSPÓŁCZESNEJ „ŁAŹNIA”| Centrum Sztuki Współczesnej]] (CSW) „Łaźnia” (''Związki rodzinne / Życie jest gdzie indziej'', 2010) i [[GDAŃSKA GALERIA MIEJSKA | Gdańskiej Galerii Miejskiej]] (''Niewinne kolonie'', 2019). Prace prezentowała też poza krajem, między innymi na Węgrzech, we Francji, w Szwajcarii, Austrii, Niemczech i Chorwacji. W 2017 roku na wspólnej wystawie z [[ELVIN FLAMINGO | Elvinem Flamingo]] ''My – wspólny organizm'' zaprezentowała film pod tym samym tytułem, poświęcony relacjom w związkach tworzonych przez artystów, w którym wystąpili między innymi [[WITKOWSKA ANNA | Anna]] i [[WITKOWSKI ADAM | Adam]] Witkowscy, Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz, Ireneusz Wojtczak i Katarzyna Pastuszak. W tym samym roku była kuratorką wystawy zbiorowej ''Awangarda / sen paradoksalny'' w Muzeum Sopotu. <br/><br/> |
Otrzymała sopockie Stypendium Artystyczne (2014, 2016), Stypendium Kulturalne Miasta Gdańska (2010, 2018) oraz Stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego (2010, 2018). Jest laureatką głównej nagrody otrzymanej za wideoperformans ''Dygresyjna tożsamość'' podczas dziesiątej edycji festiwalu filmów eksperymentalnych IN OUT Festival (2016), organizowanego przez CSW „Łaźnia”, oraz finalistką Gdańskiego Biennale Sztuki (2014, 2016, 2018) i Triennale Sztuki Pomorskiej (2013, 2016). <br/><br/> | Otrzymała sopockie Stypendium Artystyczne (2014, 2016), Stypendium Kulturalne Miasta Gdańska (2010, 2018) oraz Stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego (2010, 2018). Jest laureatką głównej nagrody otrzymanej za wideoperformans ''Dygresyjna tożsamość'' podczas dziesiątej edycji festiwalu filmów eksperymentalnych IN OUT Festival (2016), organizowanego przez CSW „Łaźnia”, oraz finalistką Gdańskiego Biennale Sztuki (2014, 2016, 2018) i Triennale Sztuki Pomorskiej (2013, 2016). <br/><br/> | ||
| − | W 2012 | + | W 2012 miała trzymiesięczną rezydencję w Szwajcarii. Jej prace znajdują się w zbiorach [[INSTYTUT SZTUKI WYSPA | Instytutu Sztuki Wyspa]], Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Nowego Muzeum Sztuki (NOMUS; [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]]) w Gdańsku oraz w prywatnych kolekcjach w Polsce, Niemczech, Austrii, Holandii, Szwajcarii, Szwecji i Stanach Zjednoczonych. |
Mieszka w Gdańsku. {{author: MWR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Mieszka w Gdańsku. {{author: MWR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:15, 15 kwi 2022
.jpg)
KATARZYNA SWINARSKA (28 VIII 1969, Gdańsk), malarka, twórczyni prac wideo i instalacji multimedialnych. W latach 1988–1993 studiowała na Wydziale Malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, gdzie uzyskała dyplom w pracowni Kiejstuta Bereźnickiego. W 2014 obroniła doktorat na macierzystej uczelni, przedstawiając pracę Przemieszczenie. Interpasywność spojrzenia (promotor Henryk Cześnik).
Charakterystycznym tematem pierwszego okresu jej malarstwa są postaci kobiece, często inspirowane kadrami filmowymi lub nawiązujące do utrwalonych w kulturze wizerunków (między innymi infantka Małgorzata, Katarzyna Kobro, Marilyn Monroe). W późniejszych pracach przeważają kompozycje abstrakcyjne z motywami roślinnymi (na przykład cykl Biophilia). Jej malarstwo, jak również performatywne prace wideo (między innymi Dygresyjna tożsamość, Niewinne kolonie), odczytywane jest często w perspektywie krytyki feministycznej, odnosi się do procesu budowania kobiecej tożsamości i kulturowych praktyk przedstawiania kobiet.
W trakcie studiów brała udział w wystawach zbiorowych w Polsce i Szwajcarii, następnie pracowała jako nauczycielka języka francuskiego i grafik komputerowy. Do malarstwa wróciła w 2008. Jej wystawy indywidualne odbywały się między innymi w Centrum Sztuki Współczesnej (CSW) „Łaźnia” (Związki rodzinne / Życie jest gdzie indziej, 2010) i Gdańskiej Galerii Miejskiej (Niewinne kolonie, 2019). Prace prezentowała też poza krajem, między innymi na Węgrzech, we Francji, w Szwajcarii, Austrii, Niemczech i Chorwacji. W 2017 roku na wspólnej wystawie z Elvinem Flamingo My – wspólny organizm zaprezentowała film pod tym samym tytułem, poświęcony relacjom w związkach tworzonych przez artystów, w którym wystąpili między innymi Anna i Adam Witkowscy, Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz, Ireneusz Wojtczak i Katarzyna Pastuszak. W tym samym roku była kuratorką wystawy zbiorowej Awangarda / sen paradoksalny w Muzeum Sopotu.
Otrzymała sopockie Stypendium Artystyczne (2014, 2016), Stypendium Kulturalne Miasta Gdańska (2010, 2018) oraz Stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego (2010, 2018). Jest laureatką głównej nagrody otrzymanej za wideoperformans Dygresyjna tożsamość podczas dziesiątej edycji festiwalu filmów eksperymentalnych IN OUT Festival (2016), organizowanego przez CSW „Łaźnia”, oraz finalistką Gdańskiego Biennale Sztuki (2014, 2016, 2018) i Triennale Sztuki Pomorskiej (2013, 2016).
W 2012 miała trzymiesięczną rezydencję w Szwajcarii. Jej prace znajdują się w zbiorach Instytutu Sztuki Wyspa, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Nowego Muzeum Sztuki (NOMUS; Muzeum Narodowe) w Gdańsku oraz w prywatnych kolekcjach w Polsce, Niemczech, Austrii, Holandii, Szwajcarii, Szwecji i Stanach Zjednoczonych.
Mieszka w Gdańsku.
