HUSARZEWSKI ALEKSY ONUFRY, komisarz królewski
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: 1_Aleksy_Husarzewski.jpg |thumb| Aleksy Husarzewski]] | [[File: 1_Aleksy_Husarzewski.jpg |thumb| Aleksy Husarzewski]] | ||
[[File: Husarzewski_Aleksy.jpg |thumb| Aleksy Husarzewski, według [[CHODOWIECKI DANIEL | Daniela Chodowieckiego]]]] | [[File: Husarzewski_Aleksy.jpg |thumb| Aleksy Husarzewski, według [[CHODOWIECKI DANIEL | Daniela Chodowieckiego]]]] | ||
| − | '''ALEKSY ONUFRY HUSARZEWSKI''' (1717? – 25 XII 1782 Gdańsk), szlachcic polski herbu Prus, królewski komisarz w Gdańsku. Syn Franciszka Kazimierza porucznika piechoty królewskiej, dziedzica wsi Szczygły w ziemi łukowskiej (województwo lubelskie) i Marianny Szczygielskiej herbu Nowina. Od dzieciństwa przebywał na dworze Stanisława Poniatowskiego, ojca przyszłego króla polskiego, | + | '''ALEKSY ONUFRY HUSARZEWSKI''' (1714?, 1717? – 25 XII 1782 Gdańsk), szlachcic polski herbu Prus, królewski komisarz w Gdańsku. Syn Franciszka Kazimierza porucznika piechoty królewskiej, dziedzica wsi Szczygły w ziemi łukowskiej (województwo lubelskie) i Marianny Szczygielskiej herbu Nowina. Miał sześciu braci: Jana szambelana króla Augusta III i stolnika smoleńskiego, Karola majora wojsk saskich, Wojciecha majora wojsk polskich, następnie pruskich, Ignacego kapitana wojsk koronnych, Tomasza, księdza i profesora Akademii Wileńskiej, Hieronima kapitana gwardii królewskiej.<br/><br/> |
| − | W 1749 był sekretarzem w komisji królewskiej rozpatrującej wewnętrzne spory Gdańska, w 1750 został szambelanem. W 1764 król polski Stanisław August Poniatowski mianował go królewskim komisarzem w Gdańsku, którego głównym zadaniem było pilnowanie poboru opłat | + | Od dzieciństwa przebywał na dworze Stanisława Poniatowskiego, ojca przyszłego króla polskiego, później był dworzaninem i szambelanem Adama Stanisława Grabowskiego, biskupa chełmińskiego, następnie warmińskiego. Dzięki finansowej pomocy biskupa przebywał między innymi w Rzymie, Wenecji i Neapolu, gdzie zainteresował się wykopaliskami archeologicznymi w Herkulanum, uchodził później za eksperta rzeźby antycznej. Około 1742 przebywał w Paryżu i Niderlandach, po powrocie do kraju w 1744 otrzymał od króla patent kapitana wojsk koronnych.<br/><br/> |
| − | Głównym źródłem jego utrzymania były zajmowane stanowiska, a także obrót pieniędzmi oraz starostwami. Władał kilkoma językami obcymi, przejawiał zainteresowania literaturą, historią i sztuką; w Gdańsku wydał wiersze Adama Stanisława Naruszewicza. Od 1776 jego sekretarzem był [[HENNIG-HENNINSKI FRIEDRICH ERNST | Friedrich Ernst Hennig-Henninski]] (1750–1810), po nagłej śmierci jego następca na urzędzie. Od 1752 żonaty był z Magdaleną | + | W 1749 był sekretarzem w komisji królewskiej rozpatrującej wewnętrzne spory Gdańska, w 1750 został szambelanem. W 1759 prowadził w Gdańsku negocjacje z władzami miasta w sprawie rzekomo zalegających opłat należnych królowi z [[CULAGA | culagi]]. W 1764 król polski Stanisław August Poniatowski mianował go królewskim komisarzem w Gdańsku, którego głównym zadaniem było pilnowanie poboru opłat należnego głowie państwa z [[CŁO PALOWE | cła palowego]] (od 1768 z pensją 2.000 dukatów. W 1766 otrzymał indygenat pruski, co było wymagane do objęcia stanowisk na tym terenie. Po rozszerzeniu obowiązków został w 1770 królewskim komisarzem generalnym. Stanowisko to faktycznie było równorzędne rezydentom królewskim w Gdańsku, nieobecnym w mieście od 1753. Przeciwnik konfederacji barskiej, zwalczał w Gdańsku przybywających tu ich zwolenników, np. bezceremonialnie przechwytując i czytając korespondencję wspierającego ich francuskiego rezydenta w Gdańsku, następnie pieczętując listy fałszywą pieczęcią przesyłał je do właściwych adresatów. <br/><br/> |
| + | Początkowo niechętny gdańszczanom, uważając ich za bardziej zainteresowanych autonomią miasta niż związkami z Rzeczpospolitą, po dłuższym pobycie w mieście zmienił zdanie, ściśle współpracując z [[RADA MIEJSKA | Radą Miejską]]. W okresie I rozbioru Polski występował przeciwko szykanom gospodarczym i politycznym ze strony państwa pruskiego wobec Gdańska, domagał się od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego pomocy dla zagrożonego miasta. Starał się dla sprawy gdańskiej nawiązać kontakty z Anglią i Rosją. W zagranicznej prasie publikował materiały dotyczące sytuacji Gdańska (głównie w „Gazette de Leyde”). Utrzymywał stały kontakt z dworem polskim, informował go o wydarzeniach mających miejsce w Gdańsku i w Prusach Królewskich (zachowała się bogata korespondencja).<br/><br/> | ||
| + | Głównym źródłem jego utrzymania były zajmowane stanowiska, a także obrót pieniędzmi oraz starostwami. Władał kilkoma językami obcymi, przejawiał zainteresowania literaturą, historią i sztuką; w Gdańsku wydał wiersze Adama Stanisława Naruszewicza. Od 1776 jego sekretarzem był [[HENNIG-HENNINSKI FRIEDRICH ERNST | Friedrich Ernst Hennig-Henninski]] (1750–1810), po nagłej śmierci jego następca na urzędzie. <br/><br/> | ||
| + | Od 1752 żonaty był z Magdaleną, córką podkomorzego różańskiego Karola Podoskiego herbu Junosza, zmarłą w wyniku komplikacji poporodowych po urodzeniu 4 V 1765 córki Anny Teodory i pochowaną 8 lipca w gdańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | kościele św. Józefa]]. Miał z nią, oprócz córki Anny Teodory (zm. 1 VI 1781), także syna Karola Antoniego (ur. 12 VI 1755 Lidzbark Warmiński), szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, w 1814 obdarzonego przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III tytułem hrabiego. Zmarł na atak serca, pochowany został 14 I 1783 obok żony w kościele św. Józefa. {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:03, 18 sty 2022
ALEKSY ONUFRY HUSARZEWSKI (1714?, 1717? – 25 XII 1782 Gdańsk), szlachcic polski herbu Prus, królewski komisarz w Gdańsku. Syn Franciszka Kazimierza porucznika piechoty królewskiej, dziedzica wsi Szczygły w ziemi łukowskiej (województwo lubelskie) i Marianny Szczygielskiej herbu Nowina. Miał sześciu braci: Jana szambelana króla Augusta III i stolnika smoleńskiego, Karola majora wojsk saskich, Wojciecha majora wojsk polskich, następnie pruskich, Ignacego kapitana wojsk koronnych, Tomasza, księdza i profesora Akademii Wileńskiej, Hieronima kapitana gwardii królewskiej.
Od dzieciństwa przebywał na dworze Stanisława Poniatowskiego, ojca przyszłego króla polskiego, później był dworzaninem i szambelanem Adama Stanisława Grabowskiego, biskupa chełmińskiego, następnie warmińskiego. Dzięki finansowej pomocy biskupa przebywał między innymi w Rzymie, Wenecji i Neapolu, gdzie zainteresował się wykopaliskami archeologicznymi w Herkulanum, uchodził później za eksperta rzeźby antycznej. Około 1742 przebywał w Paryżu i Niderlandach, po powrocie do kraju w 1744 otrzymał od króla patent kapitana wojsk koronnych.
W 1749 był sekretarzem w komisji królewskiej rozpatrującej wewnętrzne spory Gdańska, w 1750 został szambelanem. W 1759 prowadził w Gdańsku negocjacje z władzami miasta w sprawie rzekomo zalegających opłat należnych królowi z culagi. W 1764 król polski Stanisław August Poniatowski mianował go królewskim komisarzem w Gdańsku, którego głównym zadaniem było pilnowanie poboru opłat należnego głowie państwa z cła palowego (od 1768 z pensją 2.000 dukatów. W 1766 otrzymał indygenat pruski, co było wymagane do objęcia stanowisk na tym terenie. Po rozszerzeniu obowiązków został w 1770 królewskim komisarzem generalnym. Stanowisko to faktycznie było równorzędne rezydentom królewskim w Gdańsku, nieobecnym w mieście od 1753. Przeciwnik konfederacji barskiej, zwalczał w Gdańsku przybywających tu ich zwolenników, np. bezceremonialnie przechwytując i czytając korespondencję wspierającego ich francuskiego rezydenta w Gdańsku, następnie pieczętując listy fałszywą pieczęcią przesyłał je do właściwych adresatów.
Początkowo niechętny gdańszczanom, uważając ich za bardziej zainteresowanych autonomią miasta niż związkami z Rzeczpospolitą, po dłuższym pobycie w mieście zmienił zdanie, ściśle współpracując z Radą Miejską. W okresie I rozbioru Polski występował przeciwko szykanom gospodarczym i politycznym ze strony państwa pruskiego wobec Gdańska, domagał się od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego pomocy dla zagrożonego miasta. Starał się dla sprawy gdańskiej nawiązać kontakty z Anglią i Rosją. W zagranicznej prasie publikował materiały dotyczące sytuacji Gdańska (głównie w „Gazette de Leyde”). Utrzymywał stały kontakt z dworem polskim, informował go o wydarzeniach mających miejsce w Gdańsku i w Prusach Królewskich (zachowała się bogata korespondencja).
Głównym źródłem jego utrzymania były zajmowane stanowiska, a także obrót pieniędzmi oraz starostwami. Władał kilkoma językami obcymi, przejawiał zainteresowania literaturą, historią i sztuką; w Gdańsku wydał wiersze Adama Stanisława Naruszewicza. Od 1776 jego sekretarzem był Friedrich Ernst Hennig-Henninski (1750–1810), po nagłej śmierci jego następca na urzędzie.
Od 1752 żonaty był z Magdaleną, córką podkomorzego różańskiego Karola Podoskiego herbu Junosza, zmarłą w wyniku komplikacji poporodowych po urodzeniu 4 V 1765 córki Anny Teodory i pochowaną 8 lipca w gdańskim kościele św. Józefa. Miał z nią, oprócz córki Anny Teodory (zm. 1 VI 1781), także syna Karola Antoniego (ur. 12 VI 1755 Lidzbark Warmiński), szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, w 1814 obdarzonego przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III tytułem hrabiego. Zmarł na atak serca, pochowany został 14 I 1783 obok żony w kościele św. Józefa.
