MALICKI LONGIN, etnograf, muzealnik
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Malicki_Longin.jpeg |thumb| Longin Malicki, 1964]] | ||
[[File:Longin_Malicki.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa poświęcona Longinowi Malickiemu na [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | spichrzu Opackim w Oliwie]], zajmowanym przez Muzeum Etnograficzne, oddział Muzeum Narodowego w Gdańsku]] | [[File:Longin_Malicki.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa poświęcona Longinowi Malickiemu na [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | spichrzu Opackim w Oliwie]], zajmowanym przez Muzeum Etnograficzne, oddział Muzeum Narodowego w Gdańsku]] | ||
Wersja z 10:36, 11 sty 2022
LONGIN MALICKI (12 I 1908 Sławno koło Gniezna – 19 XI 1986 Gdańsk), etnograf, muzealnik, uważany za twórcę współczesnej gdańsko-pomorskiej etnografii. Z rodziny nauczycielskiej, maturę zdał w 1927 roku w gimnazjum w Chodzieży, w latach 1927–1933 studiował antropologię i etnografię na Uniwersytecie Poznańskim. Na przełomie 1933 i 1934 roku pracował jako wolontariusz w Muzeum Śląskim w Katowicach, w okresie 1934–1939 asystent, zajmował się kompletowaniem eksponatów etnograficznych z terenu Polski. Podczas II wojny światowej w Krakowie, w 1944 aresztowany przez Gestapo, przetrzymywany był w więzieniu na Montelupich. Od kwietnia 1945 dyrektor wielodziałowego Muzeum Okręgowego w Bytomiu. Od 1952 roku doktor, w tym roku zwolniony bez prawa pracy w swoim zawodzie. Mimo to w 1954 znalazł pracę w Muzeum Etnograficznym w Łodzi, ponownie zwolniony, pracował w Bytomskiej Hurtowni Farmaceutycznej. Zatrudniony w Muzeum Pomorskim w Gdańsku, po kilku miesiącach ponownie zwolniony, pracował w Muzeum Etnograficznym w Krakowie.
Od roku 1958 z rodziną na stałe w Gdańsku, został kierownikiem działu etnograficznego Muzeum Pomorskiego ( Muzeum Narodowe). Rozpoczął zbieranie zabytków głównie z terenu Kaszub, Kociewia i Powiśla, z których w 1961 powstała pierwsza ekspozycja, otwarta w budynku przy ul. Toruńskiej. Pod jego nadzorem merytorycznym rozpoczęto odbudowę spalonego w marcu 1945 roku dawnego pałacu opatów w Oliwie, przeznaczonego na docelową siedzibę działu etnograficznego. Działalność w nowej siedzibie zainaugurował otwarciem 29 IX 1965 w części parterowej odbudowanego gmachu pierwszej stałej ekspozycji Sztuka Ludowa Pomorza od XVIII do XX wieku. Wraz z zespołem pozyskał tysiące eksponatów obrazujących kulturę materialną ludności Pomorza.
Od roku 1973 na emeryturze. Publikował z zakresu pomorskiej etnografii w pismach branżowych oraz czasopismach „Litery”, „Pomerania”, „Jantarowe Szlaki”. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
