MACUR ANDRZEJ STANISŁAW, architekt, konserwator zabytków
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Pracownia_konserwatorska__Jana_Borowskiego.jpg |thumb| Członkowie pracowni konserwatorskiej Jana Borowskiego w Gdańsku, stoją od lewej: Wojciech Zalewski, [[MINKIEWICZ WITOLD | Witold Minkiewicz]], [[MACUR KAZIMIERZ | Kazimierz Macur]], Zbigniew Kapałka, Teodor Hoppe; siedzą od lewej: "Toluś" Żyngiel, Józef Cofta, Józef Chrzanowicz, Andrzej Macur, L. Ostaszewski, [[LELEWICZ KAZIMIERZ | Kazimierz Lelewicz]], 1948]] | ||
[[File: Andrzej_Macur_1976.jpg |thumb| [[MACUR KAZIMIERZ | Kazimierz Macur]] i Andrzej Macur, 1976]] | [[File: Andrzej_Macur_1976.jpg |thumb| [[MACUR KAZIMIERZ | Kazimierz Macur]] i Andrzej Macur, 1976]] | ||
[[File: Andrzej_Macur_1999.jpg |thumb| Andrzej Macur, 1999]] | [[File: Andrzej_Macur_1999.jpg |thumb| Andrzej Macur, 1999]] | ||
Wersja z 17:28, 12 gru 2021
ANDRZEJ STANISŁAW MACUR (ur. 14 VII 1945 Grudziądz), architekt, konserwator zabytków. Syn Kazimierza Macura (1915–2001) i Heleny z domu Prusakowskiej (1919–1984). W 1959 roku ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Gdańsku, w 1963 I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika. W latach 1963–1969 studiował na Politechnice Gdańskiej; magister inżynier architekt. Po studiach rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ) Oddział w Gdańsku, w pracowni projektowej pod kierunkiem ojca. W 1971 roku ukończył kurs z zakresu rewaloryzacji i ochrony budowli zabytkowych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1976 odbył studia podyplomowe na Politechnice Warszawskiej, w 1996 szkolenie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
W latach 1969–1995, w ramach pracy w PP PKZ w Gdańsku, był autorem wielu projektów restauracji zabytków oraz członkiem i kierownikiem zespołów i misji konserwatorskich (współfinansowanych przez UNESCO lub kraj zapraszający): w latach 1979–1980 główny projektant restauracji i adaptacji zespołu kamienic w Tallinie, 1977–1982 członek Polsko-Jugosłowiańskiej Misji Archeologiczno-Konserwatorskiej w Prilepie, 1983–1986 generalny projektant rewaloryzacji zespołu cytadeli w Algierze, 1988–1989 kierownik Polsko-Egipskiej Misji Archeologiczno-Konserwatorskiej w Deir el-Bahari w Egipcie. W latach 1997–2005 zastępca dyrektora zarządzającego SAP-Projekt w Sopocie, 1992–2011 właściciel Pracowni Autorskiej MACUR. W latach 2007–2013 szef projektu rewaloryzacji cytadeli w Algierze w PKZ Biuro Handlu Zagranicznego – Eksport Sp. z o.o. w Warszawie, 2013–2014 architekt restaurator w Bureau d’études d’architecture et d’expertise Hamouche w Algierze.
W Gdańsku do jego najważniejszych zrealizowanych projektów rekonstrukcji i adaptacji należą: spichrze na Ołowiance dla Centralnego Muzeum Morskiego ( Narodowe Muzeum Morskie; 1974), spichrz Opacki dla Muzeum Etnograficznego (oddział Muzeum Narodowego; 1977), kamienice przy ul. Straganiarskiej 18/19 na pracownie PKZ (1980), kamienice przy ul. Świętojańskiej 47/48 na Dom Młodego Naukowca PAN (1982), kamienice przy ul. Straganiarskiej 31/33 na siedzibę Toto-Lotka (1993), Dom Komendanta w twierdzy Wisłoujście (1994), dwór w Młyniskach na siedzibę Zakładu Energetyki Cieplnej Gdańsk SA (1995), restauracja szczytów Muzeum Narodowego (1996), rekonstrukcja sklepień (1999) i wieżyczki (2001) w kościele św. Piotra i Pawła.
W latach 1980–1981 był przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy PP PKZ w Gdańsku. Członek Pomorskiej Okręgowej Izby Architektów i Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków. Odznaczony Srebrną Oznaką za Opiekę nad Zabytkami (1978) i Zasłużony Działacz Kultury (1979). Autor książki Gdańsk Kazimierza Macura. Z historii konserwacji i odbudowy zabytków w latach 1936–2000 (2015), opublikowanej przez wydawnictwo słowo/obraz terytoria, w której szczegółowo omawia działalność architektoniczną ojca.
