DREWNIAK BOGUSŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
(wstawienie ilustracji (e-mail z 19.07.2019)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Bogusław_Drewniak.jpg|thumb|Bogusław Drewniak (w środku), podczas wręczania dyplomów doktorskich [[NUREK MIECZYSŁAW| Mieczysławowi Nurkowi]] (z lewej) i [[GLIŃSKI MIROSŁAW| Mirosławowi Glińskiemu]] (z prawej), 1977]] | [[File:Bogusław_Drewniak.jpg|thumb|Bogusław Drewniak (w środku), podczas wręczania dyplomów doktorskich [[NUREK MIECZYSŁAW| Mieczysławowi Nurkowi]] (z lewej) i [[GLIŃSKI MIROSŁAW| Mirosławowi Glińskiemu]] (z prawej), 1977]] | ||
| − | '''BOGUSŁAW DREWNIAK''' (6 II 1927 Poznań – 4 VI 2017 Gdańsk), historyk. W | + | '''BOGUSŁAW DREWNIAK''' (6 II 1927 Poznań – 4 VI 2017 Gdańsk), historyk, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn przedsiębiorcy Józefa, uczestnika powstania wielkopolskiego, oraz Heleny z domu Wieczorek. W Poznaniu w 1939 ukończył sześcioklasową Prywatną Szkołę Powszechną im. Marii Brownsford. W styczniu 1940 wysiedlony z rodziną do Tarnowa. Rok później wywieziony do pracy przymusowej, początkowo w cukrowni w Ziębicach, następnie przebywał w obozie pracy w fabryce wagonów we Wrocławiu. Po ucieczce aresztowany w Tarnowie, przetrzymywany był kilka miesięcy w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich.<br/><br/> |
| + | W marcu 1945 rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1947 zdał maturę i rozpoczął studia historyczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył w 1951. Z nakazu pracy w roku szkolnym 1951/1952 był nauczycielem w Zespole Szkół Zawodowych w Kole, następnie był urzędnikiem w Poznaniu w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym i inspektorem w Zjednoczeniu Robót Lądowo-Inżynieryjnych. W okresie 1953–1961 pracował w Archiwum Państwowym (AP) w Szczecinie, od 1958 doktor, (na podstawie dysertacji ''Robotnicy sezonowi na Pomorzu Zachodnim 1890–1918'', przewód na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, promotor prof. Janusz Pajewski). Od 1961 do 1963 dyrektor AP w Koszalinie, od 1963 doktor habilitowany (przewód na UAM Poznań).<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku od 30 VII 1963 do 30 III 1964 był dyrektorem [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]], podejmując jednocześnie od 1 IX 1963 pracę w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]], początkowo na stanowisku adiunkta, od kwietnia 1964 na stanowisku docenta. Od 1 IX 1964 był prodziekanem Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP, od 1 IX 1966 dziekanem tego Wydziału (od 1967 funkcjonował pod nazwą Wydział Humanistyczny). W atmosferze wydarzeń [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marca 1968]], stają w obronie zwalnianej z pracy docent Ireny Szumilewicz, 6 VIII 1968 złożył rezygnację z funkcji dziekana.<br/><br/> | ||
| + | Od 1970 do 1995 pracownik UG, jednocześnie latach 1969–1971 rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Słupsku. Od 1971 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W 1992 kierownik Zakładu Germanistyki UG. W 1996 był promotorem doktoratu honoris causa prezydenta Niemiec Richarda von Weizsäckera na UG.<br/><br/> | ||
| + | Członek krajowych i niemieckich towarzystw naukowych. Autor między innymi książek ''Teatr i film Trzeciej Rzeszy. W systemie hitlerowskiej propagandy'' (1972, 2011), ''Das Theater im NS-Staat. Szenarium deutscher Zeitgeschichte 1933–1945'' (1983), ''Der deutsche Film 1938–1945. Ein Gesamtüberblick'' (1987), ''Polen und Deutschland 1919–1939. Wege und Irrwege kultureller Zusammenarbeit'' (1999), ''Polsko-niemieckie zbliżenia w kręgu kultury 1919–1939'' (2005). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:59, 19 wrz 2021
BOGUSŁAW DREWNIAK (6 II 1927 Poznań – 4 VI 2017 Gdańsk), historyk, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn przedsiębiorcy Józefa, uczestnika powstania wielkopolskiego, oraz Heleny z domu Wieczorek. W Poznaniu w 1939 ukończył sześcioklasową Prywatną Szkołę Powszechną im. Marii Brownsford. W styczniu 1940 wysiedlony z rodziną do Tarnowa. Rok później wywieziony do pracy przymusowej, początkowo w cukrowni w Ziębicach, następnie przebywał w obozie pracy w fabryce wagonów we Wrocławiu. Po ucieczce aresztowany w Tarnowie, przetrzymywany był kilka miesięcy w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich.
W marcu 1945 rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1947 zdał maturę i rozpoczął studia historyczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył w 1951. Z nakazu pracy w roku szkolnym 1951/1952 był nauczycielem w Zespole Szkół Zawodowych w Kole, następnie był urzędnikiem w Poznaniu w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym i inspektorem w Zjednoczeniu Robót Lądowo-Inżynieryjnych. W okresie 1953–1961 pracował w Archiwum Państwowym (AP) w Szczecinie, od 1958 doktor, (na podstawie dysertacji Robotnicy sezonowi na Pomorzu Zachodnim 1890–1918, przewód na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, promotor prof. Janusz Pajewski). Od 1961 do 1963 dyrektor AP w Koszalinie, od 1963 doktor habilitowany (przewód na UAM Poznań).
W Gdańsku od 30 VII 1963 do 30 III 1964 był dyrektorem Instytutu Bałtyckiego, podejmując jednocześnie od 1 IX 1963 pracę w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, początkowo na stanowisku adiunkta, od kwietnia 1964 na stanowisku docenta. Od 1 IX 1964 był prodziekanem Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP, od 1 IX 1966 dziekanem tego Wydziału (od 1967 funkcjonował pod nazwą Wydział Humanistyczny). W atmosferze wydarzeń marca 1968, stają w obronie zwalnianej z pracy docent Ireny Szumilewicz, 6 VIII 1968 złożył rezygnację z funkcji dziekana.
Od 1970 do 1995 pracownik UG, jednocześnie latach 1969–1971 rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Słupsku. Od 1971 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W 1992 kierownik Zakładu Germanistyki UG. W 1996 był promotorem doktoratu honoris causa prezydenta Niemiec Richarda von Weizsäckera na UG.
Członek krajowych i niemieckich towarzystw naukowych. Autor między innymi książek Teatr i film Trzeciej Rzeszy. W systemie hitlerowskiej propagandy (1972, 2011), Das Theater im NS-Staat. Szenarium deutscher Zeitgeschichte 1933–1945 (1983), Der deutsche Film 1938–1945. Ein Gesamtüberblick (1987), Polen und Deutschland 1919–1939. Wege und Irrwege kultureller Zusammenarbeit (1999), Polsko-niemieckie zbliżenia w kręgu kultury 1919–1939 (2005). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
