BŁOŃSKI TADEUSZ DIONIZY, ksiądz
| Linia 13: | Linia 13: | ||
26 X 1981 odprawił mszę rozpoczynającą I Krajowy Zjazd Kół Kombatantów [[SOLIDARNOŚĆ| NSZZ „Solidarność”]]. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] został duszpasterzem w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku pod Wejherowem, gdzie zyskał zaufanie internowanych. W czerwcu 1986 został przeniesiony na stanowisko proboszcza Garnizonu Inowrocław. 2 VII 1986 zdał placówkę we Wrzeszczu swemu następcy.<br/><br/> | 26 X 1981 odprawił mszę rozpoczynającą I Krajowy Zjazd Kół Kombatantów [[SOLIDARNOŚĆ| NSZZ „Solidarność”]]. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] został duszpasterzem w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku pod Wejherowem, gdzie zyskał zaufanie internowanych. W czerwcu 1986 został przeniesiony na stanowisko proboszcza Garnizonu Inowrocław. 2 VII 1986 zdał placówkę we Wrzeszczu swemu następcy.<br/><br/> | ||
| − | Był członkiem Zrzeszenia Katolików | + | Był członkiem Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Odznaczony między Krzyżem Kawalerskim (1983) i Oficerskim (1990) Orderu Odrodzenia Polski. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 12:43, 4 wrz 2021
TADEUSZ DIONIZY BŁOŃSKI SDS (1 IX 1932 Złotniki, powiat Jędrzejów – 1 IX 1990 Inowrocław), ksiądz rzymskokatolicki, członek Towarzystwa Boskiego Zbawiciela (salwatorianin), proboszcz Garnizonu Gdańsk, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego. Syn rolników Stanisława i Zofii. Ukończył szkołę w Złotnikach oraz korespondencyjne liceum w Krakowie w 1958. W 1950 wstąpił do nowicjatu salwatorianów w Bagnie, pierwsze śluby zakonne złożył 1951, wieczyste – 8 IX 1956. W latach 1952–1958 uczył się w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym ojców dominikanów w Krakowie, gdzie 17 VI 1958 przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1962–1966 studiował na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, lecz tytuł magistra prawa kanonicznego uzyskał dopiero w 1977.
Po święceniach przebywał w licznych placówkach salwatorianów w całym kraju, głównie na stanowiskach wikariuszy parafialnych, kolejno w Trzebnicy, we Wrocławiu, w Mikołowie, Baniach Mazurskich, Warszawie, Piastowie i Rościsławicach.
W 1970 wstąpił w szeregi duszpasterstwa wojskowego, najpierw jako kapelan pomocniczy na etacie cywilnym, od stycznia 1974 w służbie czynnej. Początkowo w stopniu kapitana (1971), następnie major (1976), podpułkownik (1980) i pułkownik (1989).
W latach 1970–1972 kapelan przy kościele garnizonowym Generalnego Dziekanatu Wojska Polskiego w Warszawie, 1972–1975 kapelan wojskowy w Puławach, a następnie 1975–1978 proboszcz utworzonej przy tamtejszym kościele garnizonowym parafii cywilno-wojskowej (zlikwidowanej po jego odejściu).
W sierpniu 1978 mianowany proboszczem Garnizonu Gdańsk, 24 IX 1978 przejął kościół garnizonowy św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu. Utrzymywał dobre relacje z kurią biskupią oraz parafią kościoła Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu. Powiększył ofertę duszpasterską kościoła garnizonowego, przyciągając do niego wiernych. Dokonał licznych prac remontowych, między innymi położył marmurową posadzkę oraz pokrył cały dach blachą miedzianą. Ponadto był kapelanem w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku (wspólnie z kapelanem wojskowym z Sopotu) oraz w więzieniu w Sztumie i Zakładzie Karnym Gdańsk-Przeróbka.
26 X 1981 odprawił mszę rozpoczynającą I Krajowy Zjazd Kół Kombatantów NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został duszpasterzem w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku pod Wejherowem, gdzie zyskał zaufanie internowanych. W czerwcu 1986 został przeniesiony na stanowisko proboszcza Garnizonu Inowrocław. 2 VII 1986 zdał placówkę we Wrzeszczu swemu następcy.
Był członkiem Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Odznaczony między Krzyżem Kawalerskim (1983) i Oficerskim (1990) Orderu Odrodzenia Polski.
