SCHICHAU FERDINAND, właściciel stoczni
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:1_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Ferdinand Schichau]] | [[File:1_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Ferdinand Schichau]] | ||
| − | [[File:2_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Pomnik Ferdinanda Schichaua w Elblągu 18 XI 1900 | + | [[File:2_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Pomnik Ferdinanda Schichaua w Elblągu 18 XI 1900 w dniu odsłonięcia, na wprost willi, w której mieszkał, zniszczony w 1945]] |
[[File:3_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Marta Elisabeth Schichau, od 1876 żona Carla Heinricha Ziese, od 1901 z mężem właścicielka stoczni ]] | [[File:3_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Marta Elisabeth Schichau, od 1876 żona Carla Heinricha Ziese, od 1901 z mężem właścicielka stoczni ]] | ||
[[File:4_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Inżynier Carl Heinrich Ziese, od 1873 kierownik budowy maszyn Stoczni Schichaua, od 1876 mąż Marty Elisabeth Schichau, od 1895 współwłaściciel stoczni, od 1901 z żoną właściciel]] | [[File:4_Ferdinand_Schichau.jpg|thumb|Inżynier Carl Heinrich Ziese, od 1873 kierownik budowy maszyn Stoczni Schichaua, od 1876 mąż Marty Elisabeth Schichau, od 1895 współwłaściciel stoczni, od 1901 z żoną właściciel]] | ||
Wersja z 16:44, 28 lip 2021
FERDINAND SCHICHAU (30 I 1814 Elbląg – 23 I 1896 Elbląg), przemysłowiec, konstruktor maszyn, głównie parowych. Syn Carla Jacoba (1765–1848), Holendra ze wsi Matzweßen (Maciejowizna pod Pasłękiem), osiadłego w Elblągu, mosiężnika i mechanika, oraz jego drugiej żony, Anny Elisabeth Lenk (1787–1865). Miał starszą siostrę Henriettę, brat Gottlieb zmarł w młodości.
Początkowo uczył się w Elblągu mechaniki i ślusarstwa, następnie w szkole przemysłowej uzyskał uprawnienia czeladnicze. W latach 1832–1835, dzięki stypendium Towarzystwa Przemysłowego, studiował w Królewskim Instytucie Przemysłowym w Berlinie. Od 1835 odbywał praktyki w fabrykach budowy maszyn w Niemczech i Anglii. Dzięki pożyczce ojca 4 X 1837 założył w Elblągu warsztat budowy początkowo głównie maszyn rolniczych, zatrudniający ośmiu robotników. W 1847 powstała tam pierwsza maszyna parowa (42 KM) do napędu pierwszego parowca zbudowanego całkowicie w Prusach „James Watt”, w elbląskiej stoczni Michaela Mitzlaffa.
Założył następnie stocznię (w 1855 pierwszy niemiecki statek o napędzie śrubowym, parowiec „Borussia”), fabrykę lokomotyw i kotłów parowych (1870). Przejmował upadające elbląskie zakłady (między innymi w 1872 stocznię braci Mitzlaffów, w 1874 fabrykę wagonów Hambruch, Vollbaum & Co.). Ze względu na brak bezpośredniego dostępu do morza mógł budować w Elblągu tylko niewielkie jednostki (w tym okręty wojenne, torpedowce), po dłuższych staraniach w 1889 roku uzyskał zgodę władz administracyjnych i wojskowych na budowę w Gdańsku stoczni, mogącej produkować duże, pełnomorskie statki i okręty ( Stocznia Schichaua). Druga filia zakładów znajdowała się w portowej Piławie (Pilau). Honorowy obywatel Elbląga (1887), w którym mieszkał. Posiadał letnia rezydencję w Krynicy Morskiej.
Żonaty był od 1843 ze śpiewaczką operową Julianne Harting (1817–1893) (po ślubie zrezygnowała z kariery). Ojciec Ericha (2 IV 1844 – 1927), Selmy (1845–1877) i Marty Elisabeth (1854–1919), żony Carla Heinricha Ziese (1848–1917).
Najstarszy, Eryk, żonaty z Gertrudą Jachmann, osiadł w gospodarstwie rolny pod Biskupcem (koło Olsztyna), ich synowie poświęcili się karierze wojskowej. Karierę wojskową wybrali także synowie Selmy, żony oficera Conrada Meyera. Właścicielką stoczni, po spłaceniu 20 XI 1901 rodzeństwa, została Marta Elizabeth wraz z mężem, przemysłowcem Carlem Heinrichem Ziesse (2 VII 1848 Moskwa –15 XII 1917 Elbląg).
