KLEINERT ERNEST, proboszcz kościoła św. Ignacego
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (NMP) z rąk [[NOWICKI EDMUND | biskupa Edmunda Nowickiego]]. Od 1969 do 1972 wikariusz w kościele NMP w Gdańsku.<br/><br/> | [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (NMP) z rąk [[NOWICKI EDMUND | biskupa Edmunda Nowickiego]]. Od 1969 do 1972 wikariusz w kościele NMP w Gdańsku.<br/><br/> | ||
W latach 1972–1975 odbył studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zakończone doktoratem z prawa kanonicznego ''Status prawny diecezji gdańskiej 1945–1964'' (promotor: ks. prof. dr hab. Jerzy Grzywacz). Od 1976 wykładowca prawa kanonicznego w [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Biskupim Seminarium Duchownym]] w Gdańsku-Oliwie, od tego roku także egzaminator prosynodalny oraz diecezjalny cenzor książek religijnych. Od 3 XI 1976 wikariusz sądowy biskupa gdańskiego (oficjał Biskupiego Sądu Duchownego, od 25 III 1992 Gdańskiego Trybunału Metropolitalnego), z rezydenturą w parafii NMP (do 1978). W latach 1978–1982 proboszcz kościoła Matki Bożej Wniebowzięcia w Kończewicach. Od 1982 do 15 XII 1987 proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku-Starych Szkotach. Z jego inicjatywy wszystkie szczątki zmarłych, znajdowane w kryptach i otoczeniu kościoła od 1945 roku, zostały złożone i zamurowane w symbolicznym ossuarium.<br/><br/> | W latach 1972–1975 odbył studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zakończone doktoratem z prawa kanonicznego ''Status prawny diecezji gdańskiej 1945–1964'' (promotor: ks. prof. dr hab. Jerzy Grzywacz). Od 1976 wykładowca prawa kanonicznego w [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Biskupim Seminarium Duchownym]] w Gdańsku-Oliwie, od tego roku także egzaminator prosynodalny oraz diecezjalny cenzor książek religijnych. Od 3 XI 1976 wikariusz sądowy biskupa gdańskiego (oficjał Biskupiego Sądu Duchownego, od 25 III 1992 Gdańskiego Trybunału Metropolitalnego), z rezydenturą w parafii NMP (do 1978). W latach 1978–1982 proboszcz kościoła Matki Bożej Wniebowzięcia w Kończewicach. Od 1982 do 15 XII 1987 proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku-Starych Szkotach. Z jego inicjatywy wszystkie szczątki zmarłych, znajdowane w kryptach i otoczeniu kościoła od 1945 roku, zostały złożone i zamurowane w symbolicznym ossuarium.<br/><br/> | ||
| − | Od 15 II 1988 – po przeniesieniu siedziby Biskupiego Sądu Duchownego, którego ciągle był oficjałem, do siedziby przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni – rezydent tamże, z dodatkową pracą jako pomoc liturgiczna. Od 20 II 1982 kanonik honorowy Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Uczestnik sesji Kongresu Prawa Kanonicznego w Rzymie 15 XII 1983. Od 7 XI 1985 członek Kolegium Konsultorów Diecezjalnych. Od 2 XII 1987 kanonik gremialny Kapituły Katedralnej Gdańskiej (od 17 IX 1992 Kapituły Archikatedralnej Gdańskiej). Od 1989 kapelan papieski (prałat). Od 21 II 1990 członek Komisji Episkopatu Polski do spraw Kodeksu Prawa Kanonicznego. Od 7 XII 1990 członek Rady Kapłańskiej Diecezji Gdańskiej.<br/><br/> | + | Od 15 II 1988 – po przeniesieniu siedziby Biskupiego Sądu Duchownego, którego ciągle był oficjałem, do siedziby przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni – rezydent tamże, z dodatkową pracą jako pomoc liturgiczna. Od 20 II 1982 kanonik honorowy Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Uczestnik sesji Kongresu Prawa Kanonicznego w Rzymie 15 XII 1983. Od 7 XI 1985 członek Kolegium Konsultorów Diecezjalnych. Od 2 XII 1987 kanonik gremialny Kapituły Katedralnej Gdańskiej (od 17 IX 1992 Kapituły Archikatedralnej Gdańskiej). Od 1989 kapelan papieski (prałat). W 1988 wyznaczony przez [[GOCŁOWSKI TADEUSZ| bp. Tadeusza Gocłowskiego]] na asystenta kościelnego [[KLUB INTELIGENCJI KATOLICKIEJ W GDAŃSKU| Klubu Inteligencji Katolickiej]] w Gdańsku. Od 21 II 1990 członek Komisji Episkopatu Polski do spraw Kodeksu Prawa Kanonicznego. Od 7 XII 1990 członek Rady Kapłańskiej Diecezji Gdańskiej.<br/><br/> |
| − | Od 17 X 1991 wicepostulator do spraw beatyfikacji [[GÓRECKI MARIAN | ks. Mariana Góreckiego]], [[KOMOROWSKI BRONISŁAW | ks. Bronisława Komorowskiego]], [[ROGACZEWSKI FRANCISZEK | ks. Franciszka Rogaczewskiego]], s. Alicji Kotowskiej CR. Z chwilą powołania 25 III 1992 przez | + | Od 17 X 1991 wicepostulator do spraw beatyfikacji [[GÓRECKI MARIAN | ks. Mariana Góreckiego]], [[KOMOROWSKI BRONISŁAW | ks. Bronisława Komorowskiego]], [[ROGACZEWSKI FRANCISZEK | ks. Franciszka Rogaczewskiego]], s. Alicji Kotowskiej CR. Z chwilą powołania 25 III 1992 przez abp. Tadeusza Gocłowskiego Trybunału Rogatoryjnego do spraw beatyfikacji wyżej wymienionych i także s. Julii Rodzińskiej OP, został wicepostulatorem z ramienia archidiecezji gdańskiej, obok dwojga wicepostulatorów z ramienia zgromadzeń zakonnych; proces zakończony został włączeniem wymienionych do grona „108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej”, beatyfikowanych przez papieża Jana Pawła II 13 VI 1999 w Warszawie.<br/><br/> |
W latach 1980–1990 członek Komitetu Redakcyjnego (następnie Rada Naukowa) „Studiów Gdańskich”, periodyku wydawanego przez Gdańskie Seminarium Duchowne. Autor publikacji z zakresu historii prawa karnego publicznego i kanonicznego w diecezji gdańskiej, między innymi ''Antypolskie zarządzenia biskupa gdańskiego Karola Spletta w świetle prawa karnego publicznego i kanonicznego'' (Miesięcznik Diecezji Gdańskiej (MDG) 1976), ''Administrator Apostolski Diecezji Gdańskiej (1945—1951)'' (MDG 1977), ''Prace przygotowawcze i przebieg I Synodu Gdańskiego 10-12 XII 1935'' (MDG 1975), ''Ustawodawstwo I Synodu Gdańskiego i jego duszpasterski charakter'' (MDG 1975), ''Wikariusz kapitulny Diecezji Gdańskiej 1951—1956'' („Studia Gdańskie” 1978), ''Biskupi Sąd Duchowny w Gdańsku w latach 1922—1945'' (MDG 1978), ''Organizacja Kościoła na Ziemiach Odzyskanych'' ([[GWIAZDA MORZA | „Gwiazda Morza”]] 1985), ''Obowiązek opanowania języka polskiego przez duchowieństwo gdańskie w latach 1935—1939'' (MDG 1978).<br/><br/> | W latach 1980–1990 członek Komitetu Redakcyjnego (następnie Rada Naukowa) „Studiów Gdańskich”, periodyku wydawanego przez Gdańskie Seminarium Duchowne. Autor publikacji z zakresu historii prawa karnego publicznego i kanonicznego w diecezji gdańskiej, między innymi ''Antypolskie zarządzenia biskupa gdańskiego Karola Spletta w świetle prawa karnego publicznego i kanonicznego'' (Miesięcznik Diecezji Gdańskiej (MDG) 1976), ''Administrator Apostolski Diecezji Gdańskiej (1945—1951)'' (MDG 1977), ''Prace przygotowawcze i przebieg I Synodu Gdańskiego 10-12 XII 1935'' (MDG 1975), ''Ustawodawstwo I Synodu Gdańskiego i jego duszpasterski charakter'' (MDG 1975), ''Wikariusz kapitulny Diecezji Gdańskiej 1951—1956'' („Studia Gdańskie” 1978), ''Biskupi Sąd Duchowny w Gdańsku w latach 1922—1945'' (MDG 1978), ''Organizacja Kościoła na Ziemiach Odzyskanych'' ([[GWIAZDA MORZA | „Gwiazda Morza”]] 1985), ''Obowiązek opanowania języka polskiego przez duchowieństwo gdańskie w latach 1935—1939'' (MDG 1978).<br/><br/> | ||
27 V 1996 został zasztyletowany w swoim mieszkaniu w Gdyni. 3 VI 1996, w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni mszę świętą pod przewodnictwem abp. Tadeusza Gocłowskiego, biskupów: elbląskiego Andrzeja Śliwińskim, pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi i pomocniczego gdańskiego [[PAWŁOWICZ ZYGMUNT | Zygmunta Pawłowicza]] koncelebrowało 284 kapłanów, w tym przedstawiciele diecezjalnych Sądów Kościelnych z całej Polski. Po mszy pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim.<br/><br/> | 27 V 1996 został zasztyletowany w swoim mieszkaniu w Gdyni. 3 VI 1996, w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni mszę świętą pod przewodnictwem abp. Tadeusza Gocłowskiego, biskupów: elbląskiego Andrzeja Śliwińskim, pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi i pomocniczego gdańskiego [[PAWŁOWICZ ZYGMUNT | Zygmunta Pawłowicza]] koncelebrowało 284 kapłanów, w tym przedstawiciele diecezjalnych Sądów Kościelnych z całej Polski. Po mszy pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim.<br/><br/> | ||
Odbyły się dwa odrębne, tajne („z uwagi na dobre imię zamordowanego księdza” – jak uzasadniał sąd) procesy domniemanych sprawców. Na kary po 25 lat więzienia zostali skazani: mieszkaniec Sopotu mający wcześniej na koncie drobne kradzieże i włamania oraz rumuński włóczęga. Dziennikarzom śledczym udało się ustalić, że ofiara przestępstwa, pod pozorem udzielania pomocy charytatywnej, zwabiała do mieszkania osoby proszące o wsparcie, aby później wykorzystywać je homoseksualnie. Niektóre zeznania, złożone w pierwszych dniach śledztwa, świadczyły o wcześniejszych pedofilskich czynach księdza w stosunku do nieletnich ministrantów. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odbyły się dwa odrębne, tajne („z uwagi na dobre imię zamordowanego księdza” – jak uzasadniał sąd) procesy domniemanych sprawców. Na kary po 25 lat więzienia zostali skazani: mieszkaniec Sopotu mający wcześniej na koncie drobne kradzieże i włamania oraz rumuński włóczęga. Dziennikarzom śledczym udało się ustalić, że ofiara przestępstwa, pod pozorem udzielania pomocy charytatywnej, zwabiała do mieszkania osoby proszące o wsparcie, aby później wykorzystywać je homoseksualnie. Niektóre zeznania, złożone w pierwszych dniach śledztwa, świadczyły o wcześniejszych pedofilskich czynach księdza w stosunku do nieletnich ministrantów. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:49, 14 lip 2021
ERNEST KLEINERT (13 III 1942 Dąbrówka Wielka (obecnie dzielnica Piekar Śląskich) – 27 V 1996 Gdynia), proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku- Starych Szkotach, oficjał Gdańskiego Trybunału Metropolitalnego. Syn Polaka wywiezionego i pochowanego na Syberii. Święcenia diakonatu otrzymał 8 XII 1966 w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Gdańsku- Oliwie, kapłańskie 11 VI 1967 w
kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP) z rąk biskupa Edmunda Nowickiego. Od 1969 do 1972 wikariusz w kościele NMP w Gdańsku.
W latach 1972–1975 odbył studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zakończone doktoratem z prawa kanonicznego Status prawny diecezji gdańskiej 1945–1964 (promotor: ks. prof. dr hab. Jerzy Grzywacz). Od 1976 wykładowca prawa kanonicznego w Biskupim Seminarium Duchownym w Gdańsku-Oliwie, od tego roku także egzaminator prosynodalny oraz diecezjalny cenzor książek religijnych. Od 3 XI 1976 wikariusz sądowy biskupa gdańskiego (oficjał Biskupiego Sądu Duchownego, od 25 III 1992 Gdańskiego Trybunału Metropolitalnego), z rezydenturą w parafii NMP (do 1978). W latach 1978–1982 proboszcz kościoła Matki Bożej Wniebowzięcia w Kończewicach. Od 1982 do 15 XII 1987 proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku-Starych Szkotach. Z jego inicjatywy wszystkie szczątki zmarłych, znajdowane w kryptach i otoczeniu kościoła od 1945 roku, zostały złożone i zamurowane w symbolicznym ossuarium.
Od 15 II 1988 – po przeniesieniu siedziby Biskupiego Sądu Duchownego, którego ciągle był oficjałem, do siedziby przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni – rezydent tamże, z dodatkową pracą jako pomoc liturgiczna. Od 20 II 1982 kanonik honorowy Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Uczestnik sesji Kongresu Prawa Kanonicznego w Rzymie 15 XII 1983. Od 7 XI 1985 członek Kolegium Konsultorów Diecezjalnych. Od 2 XII 1987 kanonik gremialny Kapituły Katedralnej Gdańskiej (od 17 IX 1992 Kapituły Archikatedralnej Gdańskiej). Od 1989 kapelan papieski (prałat). W 1988 wyznaczony przez bp. Tadeusza Gocłowskiego na asystenta kościelnego Klubu Inteligencji Katolickiej w Gdańsku. Od 21 II 1990 członek Komisji Episkopatu Polski do spraw Kodeksu Prawa Kanonicznego. Od 7 XII 1990 członek Rady Kapłańskiej Diecezji Gdańskiej.
Od 17 X 1991 wicepostulator do spraw beatyfikacji ks. Mariana Góreckiego, ks. Bronisława Komorowskiego, ks. Franciszka Rogaczewskiego, s. Alicji Kotowskiej CR. Z chwilą powołania 25 III 1992 przez abp. Tadeusza Gocłowskiego Trybunału Rogatoryjnego do spraw beatyfikacji wyżej wymienionych i także s. Julii Rodzińskiej OP, został wicepostulatorem z ramienia archidiecezji gdańskiej, obok dwojga wicepostulatorów z ramienia zgromadzeń zakonnych; proces zakończony został włączeniem wymienionych do grona „108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej”, beatyfikowanych przez papieża Jana Pawła II 13 VI 1999 w Warszawie.
W latach 1980–1990 członek Komitetu Redakcyjnego (następnie Rada Naukowa) „Studiów Gdańskich”, periodyku wydawanego przez Gdańskie Seminarium Duchowne. Autor publikacji z zakresu historii prawa karnego publicznego i kanonicznego w diecezji gdańskiej, między innymi Antypolskie zarządzenia biskupa gdańskiego Karola Spletta w świetle prawa karnego publicznego i kanonicznego (Miesięcznik Diecezji Gdańskiej (MDG) 1976), Administrator Apostolski Diecezji Gdańskiej (1945—1951) (MDG 1977), Prace przygotowawcze i przebieg I Synodu Gdańskiego 10-12 XII 1935 (MDG 1975), Ustawodawstwo I Synodu Gdańskiego i jego duszpasterski charakter (MDG 1975), Wikariusz kapitulny Diecezji Gdańskiej 1951—1956 („Studia Gdańskie” 1978), Biskupi Sąd Duchowny w Gdańsku w latach 1922—1945 (MDG 1978), Organizacja Kościoła na Ziemiach Odzyskanych ( „Gwiazda Morza” 1985), Obowiązek opanowania języka polskiego przez duchowieństwo gdańskie w latach 1935—1939 (MDG 1978).
27 V 1996 został zasztyletowany w swoim mieszkaniu w Gdyni. 3 VI 1996, w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni mszę świętą pod przewodnictwem abp. Tadeusza Gocłowskiego, biskupów: elbląskiego Andrzeja Śliwińskim, pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi i pomocniczego gdańskiego Zygmunta Pawłowicza koncelebrowało 284 kapłanów, w tym przedstawiciele diecezjalnych Sądów Kościelnych z całej Polski. Po mszy pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
Odbyły się dwa odrębne, tajne („z uwagi na dobre imię zamordowanego księdza” – jak uzasadniał sąd) procesy domniemanych sprawców. Na kary po 25 lat więzienia zostali skazani: mieszkaniec Sopotu mający wcześniej na koncie drobne kradzieże i włamania oraz rumuński włóczęga. Dziennikarzom śledczym udało się ustalić, że ofiara przestępstwa, pod pozorem udzielania pomocy charytatywnej, zwabiała do mieszkania osoby proszące o wsparcie, aby później wykorzystywać je homoseksualnie. Niektóre zeznania, złożone w pierwszych dniach śledztwa, świadczyły o wcześniejszych pedofilskich czynach księdza w stosunku do nieletnich ministrantów.
