LIBUŚ WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
(wstawianie_ilustracji (16.09.2020)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Włodzimierz_Libuś.jpg|thumb|Włodzimierz Libuś]] | [[File:Włodzimierz_Libuś.jpg|thumb|Włodzimierz Libuś]] | ||
| − | '''WŁODZIMIERZ LIBUŚ''' (1 VI 1928 Pepłowo – 11 II 1983 Gdańsk) | + | '''WŁODZIMIERZ LIBUŚ''' (1 VI 1928 Pepłowo – 11 II 1983 Gdańsk), chemik, specjalista z dziedziny chemii roztworów, fizykochemii, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Leonarda i Józefy z domu Rudnickiej. W 1946 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim, w 1952 absolwent Wydziału Chemicznego PG, magister inżynier chemik (specjalność: technologia chemiczna drewna). W roku 1956 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, od 1960 doktor habilitowany (na stanowisku docenta), od 1971 profesor tytularny.<br/><br/> |
| + | W latach 1956–1962 pracował w Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1962 do 1983 roku pracownik PG: kierownik Katedry Chemii Fizycznej (1962–1969), prodziekan (1963–1965) i dziekan (1969–1971) Wydziału Chemicznego, kierownik Zespołu Chemii Fizycznej Roztworów (1969–1983), kierownik i wykładowca Studium Doktoranckiego w zakresie chemii fizycznej roztworów (1973–1974), dyrektor Instytutu Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych (1974–1979), dyrektor Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej (1980–1983). W latach 1963–1964 prezes gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego.<br/><br/> | ||
| + | Autor między innymi pracy ''Chemia fizyczna'' (cz. 1: 1968; cz. 2, z Zofią Libuś: 1972), współtwórca opatentowanej w Polsce i Europie metody odzyskiwania miedzi i metali towarzyszących z rud siarczkowych, osadów poflotacyjnych oraz odpadów produkcyjnych w hutniczym przerobie rud miedzi. Członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej (1973–1983).<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Był żonaty z Zofią (ur. 1930), profesor Wydziału Chemicznego PG, pozostawił córkę Małgorzatę (ur. 1954). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 18:52, 21 maj 2021
WŁODZIMIERZ LIBUŚ (1 VI 1928 Pepłowo – 11 II 1983 Gdańsk), chemik, specjalista z dziedziny chemii roztworów, fizykochemii, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Leonarda i Józefy z domu Rudnickiej. W 1946 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim, w 1952 absolwent Wydziału Chemicznego PG, magister inżynier chemik (specjalność: technologia chemiczna drewna). W roku 1956 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, od 1960 doktor habilitowany (na stanowisku docenta), od 1971 profesor tytularny.
W latach 1956–1962 pracował w Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1962 do 1983 roku pracownik PG: kierownik Katedry Chemii Fizycznej (1962–1969), prodziekan (1963–1965) i dziekan (1969–1971) Wydziału Chemicznego, kierownik Zespołu Chemii Fizycznej Roztworów (1969–1983), kierownik i wykładowca Studium Doktoranckiego w zakresie chemii fizycznej roztworów (1973–1974), dyrektor Instytutu Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych (1974–1979), dyrektor Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej (1980–1983). W latach 1963–1964 prezes gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego.
Autor między innymi pracy Chemia fizyczna (cz. 1: 1968; cz. 2, z Zofią Libuś: 1972), współtwórca opatentowanej w Polsce i Europie metody odzyskiwania miedzi i metali towarzyszących z rud siarczkowych, osadów poflotacyjnych oraz odpadów produkcyjnych w hutniczym przerobie rud miedzi. Członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej (1973–1983).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Był żonaty z Zofią (ur. 1930), profesor Wydziału Chemicznego PG, pozostawił córkę Małgorzatę (ur. 1954). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
