TUCZYŃSKI JAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JAN TUCZYŃSKI''' (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury. Po studiach polonistycznych i orientalistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich; | + | '''JAN TUCZYŃSKI''' (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Antoniego i Wandy. Szkołę powszechną ukończył w Niepołomicach, w 1939 zdał egzaminy maturalne w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik w |
| − | Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor między innymi: ''Schopenhauer a Młoda Polska'' (1969, 1987), ''Kasprowicz. Pogłos wieczności'' (1996); poświęconych literaturze marynistycznej ''Od Gopła do Bałtyku. Rozprawy i szkice z marynistyki Młodej Polski'' (1966) i ''Marynistyka polska. Studia i szkice'' (1975); w pracy ''Motywy indyjskie w literaturze polskiej'' (1981) przedstawił powiązania polskich autorów (od Krasickiego przez Mickiewicza i Słowackiego do Kasprowicza, Staffa i Witkacego) z kulturą i literaturą Indii; w ''Herder i herderyzm w Polsce'' (1999) ukazał oddziaływanie myśli niemieckiego filozofa na humanistykę polską XVIII–XIX wieku. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Żywieckiej Fabryce Solali, wywieziony na roboty do Niemiec zbiegł, od 1942 pracował w nadleśnictwie Rymanów.<br/><br/> |
| + | Po studiach polonistycznych i orientalistycznych w latach 1945–1950 na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) pracował jako nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich w Suchej, Węgierskiej Górce, Żywcu, Proszowicach i Olkuszu. Od 1961 doktor nauk humanistycznych (obrona na UJ; promotor Kazimierz Wyka). | ||
| + | Od roku 1962 pracował w Katedrze Literatury Polskiej gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]], od 1969 doktor habilitowany (przewód na UJ). Od 1970 pracownik Zakładu Historii Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG. Od 1972 na stanowisku docenta, od 1987 profesor nadzwyczajny (tytularny). Równolegle w latach 1974–1989 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku. Mieszkał w Gdyni.<br/><br/> | ||
| + | Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor między innymi: ''Schopenhauer a Młoda Polska'' (1969, 1987), ''Kasprowicz. Pogłos wieczności'' (1996); poświęconych literaturze marynistycznej ''Od Gopła do Bałtyku. Rozprawy i szkice z marynistyki Młodej Polski'' (1966) i ''Marynistyka polska. Studia i szkice'' (1975); w pracy ''Motywy indyjskie w literaturze polskiej'' (1981) przedstawił powiązania polskich autorów (od Krasickiego przez Mickiewicza i Słowackiego do Kasprowicza, Staffa i Witkacego) z kulturą i literaturą Indii; w ''Herder i herderyzm w Polsce'' (1999) ukazał oddziaływanie myśli niemieckiego filozofa na humanistykę polską XVIII–XIX wieku. <br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku założył koło Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, przekształcone następnie w oddział; jego przewodniczący, wiceprzewodniczący i członek zarządu. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza". {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:38, 30 kwi 2021
JAN TUCZYŃSKI (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn Antoniego i Wandy. Szkołę powszechną ukończył w Niepołomicach, w 1939 zdał egzaminy maturalne w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik w
Żywieckiej Fabryce Solali, wywieziony na roboty do Niemiec zbiegł, od 1942 pracował w nadleśnictwie Rymanów.
Po studiach polonistycznych i orientalistycznych w latach 1945–1950 na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) pracował jako nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich w Suchej, Węgierskiej Górce, Żywcu, Proszowicach i Olkuszu. Od 1961 doktor nauk humanistycznych (obrona na UJ; promotor Kazimierz Wyka).
Od roku 1962 pracował w Katedrze Literatury Polskiej gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, od 1969 doktor habilitowany (przewód na UJ). Od 1970 pracownik Zakładu Historii Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG. Od 1972 na stanowisku docenta, od 1987 profesor nadzwyczajny (tytularny). Równolegle w latach 1974–1989 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku. Mieszkał w Gdyni.
Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor między innymi: Schopenhauer a Młoda Polska (1969, 1987), Kasprowicz. Pogłos wieczności (1996); poświęconych literaturze marynistycznej Od Gopła do Bałtyku. Rozprawy i szkice z marynistyki Młodej Polski (1966) i Marynistyka polska. Studia i szkice (1975); w pracy Motywy indyjskie w literaturze polskiej (1981) przedstawił powiązania polskich autorów (od Krasickiego przez Mickiewicza i Słowackiego do Kasprowicza, Staffa i Witkacego) z kulturą i literaturą Indii; w Herder i herderyzm w Polsce (1999) ukazał oddziaływanie myśli niemieckiego filozofa na humanistykę polską XVIII–XIX wieku.
W Gdańsku założył koło Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, przekształcone następnie w oddział; jego przewodniczący, wiceprzewodniczący i członek zarządu. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza".
