WALICKI FRANCISZEK, dziennikarz
(uzupełnienie autorstwa, por. edycja z 5 X 2015) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''FRANCISZEK WALICKI''' (20 VII 1921 Łódź – 3 X 2015 Gdynia), dziennikarz, animator młodzieżowego życia muzycznego. Od 1922 roku mieszkał w Wilnie, od 1938 uczył się w Państwowej Szkole Morskiej (PSM) w Gdyni. Jako uczeń PSM w latach 1938–1939 odbył wielomiesięczny rejs szkolny „Darem Pomorza” na wyspy Morza Karaibskiego: Barbados, Martynikę, Puerto Rico, Jamajkę i Kubę. Okres okupacji spędził w Wilnie, potem w Warszawie, a następnie w Zakopanem. Był więźniem niemieckiej policji bezpieczeństwa. Po wyzwoleniu został powołany do Marynarki Wojennej i służył w niej w latach 1945–1952, od 1946 do 1948 roku pełniąc obowiązki redaktora naczelnego kwartalnika „Przegląd Morski”, a następnie redaktora naczelnego miesięcznika „Morze” (1948–1952). W 1952 roku, po komunistycznych czystkach w marynarce, złożył prośbę o zwolnienie z wojska. W maju 1952 podjął pracę w [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosie Wybrzeża”]]”, gdzie pełnił funkcję kierownika działu kulturalnego i publicysty. Na jego łamach opublikował m.in. artykuł ''Miecz i prawo'' (1956) – pierwszą w Polsce publikację na temat siedmiu oficerów Marynarki Wojennej skazanych w 1952 roku przez Najwyższy Sąd Wojskowy na karę śmierci lub dożywotnie więzienie na podstawie sfałszowanych zarzutów o działalność dywersyjno-szpiegowską, zdradę tajemnic wojskowych i udział w spisku. <br/><br/> Jeden z pomysłodawców i organizatorów dwóch festiwali muzyki jazzowej w Sopocie (1956–1957). Inicjator i pierwszy prezes gdańskiego Jazz-Clubu, w 1959 roku założył gdańską formację [[RHYTHM AND BLUES | Rhythm and Blues]]. Inicjator utworzenia zespołów bigbitowych, | + | '''FRANCISZEK WALICKI''' (20 VII 1921 Łódź – 3 X 2015 Gdynia), dziennikarz, animator młodzieżowego życia muzycznego. Od 1922 roku mieszkał w Wilnie, od 1938 uczył się w Państwowej Szkole Morskiej (PSM) w Gdyni. Jako uczeń PSM w latach 1938–1939 odbył wielomiesięczny rejs szkolny „Darem Pomorza” na wyspy Morza Karaibskiego: Barbados, Martynikę, Puerto Rico, Jamajkę i Kubę. Okres okupacji spędził w Wilnie, potem w Warszawie, a następnie w Zakopanem. Był więźniem niemieckiej policji bezpieczeństwa.<br/><br/> |
| + | Po wyzwoleniu został powołany do Marynarki Wojennej i służył w niej w latach 1945–1952, od 1946 do 1948 roku pełniąc obowiązki redaktora naczelnego kwartalnika „Przegląd Morski”, a następnie redaktora naczelnego miesięcznika „Morze” (1948–1952). W 1952 roku, po komunistycznych czystkach w marynarce, złożył prośbę o zwolnienie z wojska. W maju 1952 podjął pracę w [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosie Wybrzeża”]]”, gdzie pełnił funkcję kierownika działu kulturalnego i publicysty. Na jego łamach opublikował m.in. artykuł ''Miecz i prawo'' (1956) – pierwszą w Polsce publikację na temat siedmiu oficerów Marynarki Wojennej skazanych w 1952 roku przez Najwyższy Sąd Wojskowy na karę śmierci lub dożywotnie więzienie na podstawie sfałszowanych zarzutów o działalność dywersyjno-szpiegowską, zdradę tajemnic wojskowych i udział w spisku. <br/><br/> | ||
| + | Jeden z pomysłodawców i organizatorów dwóch festiwali muzyki jazzowej w Sopocie (1956–1957). Inicjator i pierwszy prezes gdańskiego Jazz-Clubu, w 1959 roku założył gdańską formację [[RHYTHM AND BLUES | Rhythm and Blues]]. Inicjator utworzenia zespołów bigbitowych, między innymi [[CZERWONO-CZARNI | Czerwono-Czarnych]], [[NIEBIESKO-CZARNI | Niebiesko-Czarnych]] i [[CZERWONE GITARY | Czerwonych Gitar]]. Animator sopockiego Non Stopu. Pisał teksty, rzadziej muzykę (pod pseudonimem Jacek Grań) do piosenek wykonywanych przez Czerwone Gitary (''Taka jak ty''), Breakout, [[NIEMEN CZESŁAW | Czesława Niemena]] (''Czy mnie jeszcze pamiętasz'', ''Wiem, że nie wrócisz''), Adrianę Rusowicz. W latach 1986 i 1987 zorganizował w sopockiej Operze Leśnej koncerty dinozaurów rocka. Autor ''Epitafium na śmierć rock’n’rolla'' (2012). <br/><br/> | ||
| + | W 1991 miesięcznik „Music News” przyznał mu nagrodę Złotego Kamertonu. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996) oraz medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2009), wyróżniony Medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. W 2009 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska jako "ojciec chrzestny polskiego rocka", z okazji 50. rocznicy pierwszego koncertu zespołu Rythm and Blues. W marcu 2019 na budynku przy ul. Władysława IV 32 w Gdyni, w którym mieszkał, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową. Pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni. {{author: MA}} {{author: CR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:37, 7 kwi 2021
FRANCISZEK WALICKI (20 VII 1921 Łódź – 3 X 2015 Gdynia), dziennikarz, animator młodzieżowego życia muzycznego. Od 1922 roku mieszkał w Wilnie, od 1938 uczył się w Państwowej Szkole Morskiej (PSM) w Gdyni. Jako uczeń PSM w latach 1938–1939 odbył wielomiesięczny rejs szkolny „Darem Pomorza” na wyspy Morza Karaibskiego: Barbados, Martynikę, Puerto Rico, Jamajkę i Kubę. Okres okupacji spędził w Wilnie, potem w Warszawie, a następnie w Zakopanem. Był więźniem niemieckiej policji bezpieczeństwa.
Po wyzwoleniu został powołany do Marynarki Wojennej i służył w niej w latach 1945–1952, od 1946 do 1948 roku pełniąc obowiązki redaktora naczelnego kwartalnika „Przegląd Morski”, a następnie redaktora naczelnego miesięcznika „Morze” (1948–1952). W 1952 roku, po komunistycznych czystkach w marynarce, złożył prośbę o zwolnienie z wojska. W maju 1952 podjął pracę w „Głosie Wybrzeża””, gdzie pełnił funkcję kierownika działu kulturalnego i publicysty. Na jego łamach opublikował m.in. artykuł Miecz i prawo (1956) – pierwszą w Polsce publikację na temat siedmiu oficerów Marynarki Wojennej skazanych w 1952 roku przez Najwyższy Sąd Wojskowy na karę śmierci lub dożywotnie więzienie na podstawie sfałszowanych zarzutów o działalność dywersyjno-szpiegowską, zdradę tajemnic wojskowych i udział w spisku.
Jeden z pomysłodawców i organizatorów dwóch festiwali muzyki jazzowej w Sopocie (1956–1957). Inicjator i pierwszy prezes gdańskiego Jazz-Clubu, w 1959 roku założył gdańską formację Rhythm and Blues. Inicjator utworzenia zespołów bigbitowych, między innymi Czerwono-Czarnych, Niebiesko-Czarnych i Czerwonych Gitar. Animator sopockiego Non Stopu. Pisał teksty, rzadziej muzykę (pod pseudonimem Jacek Grań) do piosenek wykonywanych przez Czerwone Gitary (Taka jak ty), Breakout, Czesława Niemena (Czy mnie jeszcze pamiętasz, Wiem, że nie wrócisz), Adrianę Rusowicz. W latach 1986 i 1987 zorganizował w sopockiej Operze Leśnej koncerty dinozaurów rocka. Autor Epitafium na śmierć rock’n’rolla (2012).
W 1991 miesięcznik „Music News” przyznał mu nagrodę Złotego Kamertonu. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996) oraz medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2009), wyróżniony Medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. W 2009 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska jako "ojciec chrzestny polskiego rocka", z okazji 50. rocznicy pierwszego koncertu zespołu Rythm and Blues. W marcu 2019 na budynku przy ul. Władysława IV 32 w Gdyni, w którym mieszkał, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową. Pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
