JUDYCKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''JÓZEF JUDYCKI''' (4 IX 1945 Czaplino, województwo białostockie – 8 II 2017 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] | '''JÓZEF JUDYCKI''' (4 IX 1945 Czaplino, województwo białostockie – 8 II 2017 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] | ||
(PG), projektant, specjalista w zakresie budowy dróg, mostów i lotnisk. Syn Józefa i Eugenii z domu Lul. W 1963 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące w Knyszynie, a 11 XI 1968 Wydział Budownictwa Lądowego PG, uzyskując stopień magistra inżyniera komunikacji ze specjalnością budowa dróg i lotnisk. W 1966 został laureatem Nagrody „Czerwonej Róży” dla najlepszego studenta Wydziału Budownictwa Lądowego PG. <br/><br/> | (PG), projektant, specjalista w zakresie budowy dróg, mostów i lotnisk. Syn Józefa i Eugenii z domu Lul. W 1963 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące w Knyszynie, a 11 XI 1968 Wydział Budownictwa Lądowego PG, uzyskując stopień magistra inżyniera komunikacji ze specjalnością budowa dróg i lotnisk. W 1966 został laureatem Nagrody „Czerwonej Róży” dla najlepszego studenta Wydziału Budownictwa Lądowego PG. <br/><br/> | ||
| − | Na PG pracował od 1 XII 1968 do lutego 2016 roku. Od 27 II 1975 doktor (Wydział Budownictwa Lądowego PG), od 13 XI 1992 doktor habilitowany, od 1993 profesor nadzwyczajny (uczelniany) PG, od 16 VIII 1999 profesor tytularny, od 2004 profesor zwyczajny. W okresie 1986–1996 kierował Pracownią Badań Drogowych w Zakładzie Budowy Dróg, jednocześnie w latach 1993–1996 był prodziekanem do spraw nauki na Wydziale Budownictwa Lądowego PG. Następnie od 1997 do 2000 roku kierował Zespołem Budowy Dróg, między 2000 a 2015 rokiem Zakładem Budowy Dróg w Katedrze Inżynierii Drogowej na Wydziale Inżynierii Lądowej (od 2004 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska), a od 2006 do 2011 Katedrą Inżynierii Drogowej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska | + | Na PG pracował od 1 XII 1968 do lutego 2016 roku. Od 27 II 1975 doktor (Wydział Budownictwa Lądowego PG), od 13 XI 1992 doktor habilitowany, od 1993 profesor nadzwyczajny (uczelniany) PG, od 16 VIII 1999 profesor tytularny, od 2004 profesor zwyczajny. W okresie 1986–1996 kierował Pracownią Badań Drogowych w Zakładzie Budowy Dróg, jednocześnie w latach 1993–1996 był prodziekanem do spraw nauki na Wydziale Budownictwa Lądowego PG. Następnie od 1997 do 2000 roku kierował Zespołem Budowy Dróg, między 2000 a 2015 rokiem Zakładem Budowy Dróg w Katedrze Inżynierii Drogowej na Wydziale Inżynierii Lądowej (od 2004 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska), a od 2006 do emerytury w 2011 Katedrą Inżynierii Drogowej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska. <br/><br/> |
Ponadto w okresie 1976–1978 pracował jako konsultant budowy wykładzin asfaltobetonowych w Elektrowni Szczytowo-Pompowej w Żarnowcu, w latach 1978–1981 i 1989–1990 wykładał na uniwersytecie w Basrze w Iraku i był projektantem dróg w Engineering Consulting Bureau w tym mieście. Między 1991 a 1993 pracował w Laboratorium Drogowym Inżynierii Ruchu na uniwersytecie w Oulu w Finlandii. W latach 1992–2002 pełnił funkcję konsultanta Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych SA oraz [[RAFINERIA GDAŃSKA | Rafinerii]] LOTOS Asfalt sp. z o.o. w Gdańsku. W okresie 1991–2016 był dyrektorem, prezesem i współwłaścicielem Biura „Drotest” w Gdańsku, zajmującego się projektowaniem i wdrażaniem nowych technologii w drogownictwie oraz metodami wykorzystania geosyntetyków. <br/><br/> | Ponadto w okresie 1976–1978 pracował jako konsultant budowy wykładzin asfaltobetonowych w Elektrowni Szczytowo-Pompowej w Żarnowcu, w latach 1978–1981 i 1989–1990 wykładał na uniwersytecie w Basrze w Iraku i był projektantem dróg w Engineering Consulting Bureau w tym mieście. Między 1991 a 1993 pracował w Laboratorium Drogowym Inżynierii Ruchu na uniwersytecie w Oulu w Finlandii. W latach 1992–2002 pełnił funkcję konsultanta Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych SA oraz [[RAFINERIA GDAŃSKA | Rafinerii]] LOTOS Asfalt sp. z o.o. w Gdańsku. W okresie 1991–2016 był dyrektorem, prezesem i współwłaścicielem Biura „Drotest” w Gdańsku, zajmującego się projektowaniem i wdrażaniem nowych technologii w drogownictwie oraz metodami wykorzystania geosyntetyków. <br/><br/> | ||
Współtwórca szkoły naukowej badań konstrukcji i technologii budowy dróg. Propagował nowe metody projektowania konstrukcji nawierzchni drogowych. Autor publikacji na temat wytrzymałości materiałów do budowy dróg i recyklingu nawierzchni asfaltowych. Między innymi współautor monografii (z Jackiem Alenowiczem) ''Nowe metody renowacji nawierzchni asfaltowych'' (1988) oraz autor monografii ''Fatique of Asphalt Mixes / Asfaltti päälly steiden väsyminen'' (1991). W latach 1993–1996 był redaktorem działu „Budownictwo Lądowe” w piśmie [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej”]]. <br/><br/> | Współtwórca szkoły naukowej badań konstrukcji i technologii budowy dróg. Propagował nowe metody projektowania konstrukcji nawierzchni drogowych. Autor publikacji na temat wytrzymałości materiałów do budowy dróg i recyklingu nawierzchni asfaltowych. Między innymi współautor monografii (z Jackiem Alenowiczem) ''Nowe metody renowacji nawierzchni asfaltowych'' (1988) oraz autor monografii ''Fatique of Asphalt Mixes / Asfaltti päälly steiden väsyminen'' (1991). W latach 1993–1996 był redaktorem działu „Budownictwo Lądowe” w piśmie [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej”]]. <br/><br/> | ||
| − | Był współtwórcą trzech patentów, w tym patentu na masę mineralno-asfaltową (1979). Wraz ze swoim zespołem z PG wykonał ponad czterysta opracowań o charakterze projektowym i technologicznym na potrzeby budownictwa drogowego, obejmujących wiele różnorodnych zagadnień, takich jak projektowanie konstrukcji nawierzchni i technologii budowy dróg i lotnisk, nawierzchni portowych, nawierzchni mostów i estakad; projektowanie nowoczesnych mieszanek mineralno-asfaltowych; badanie materiałów i nawierzchni drogowych oraz ekspertyzy nawierzchni drogowych i lotniskowych. Projekty te wdrożono w pracach nad przebudową [[OBWODNICE | zachodniej Obwodnicy]] Trójmiasta, rozbudową [[LOTNISKO W RĘBIECHOWIE | lotniska w Rębiechowie]], budową nawierzchni mostów i estakad, w tym mostu w Kiezmarku, Trasy Zamkowej w Szczecinie, autostrady A1 Gdańsk–Toruń. Pod jego kierunkiem przeprowadzono badania naukowe i techniczne dotyczące praktycznych problemów technologicznych lub konstrukcyjnych, zainicjowane w związku z rozwojem sieci drogowej przez następujące instytucje krajowe: Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych i jej oddziały terenowe, Agencję Budowy i Eksploatacji Autostrad, Rafinerię LOTOS, Rafinerię ORLEN, firmę SKANSKA, Zarząd Dróg i Zieleni w Gdańsku | + | Był współtwórcą trzech patentów, w tym patentu na masę mineralno-asfaltową (1979). Wraz ze swoim zespołem z PG wykonał ponad czterysta opracowań o charakterze projektowym i technologicznym na potrzeby budownictwa drogowego, obejmujących wiele różnorodnych zagadnień, takich jak projektowanie konstrukcji nawierzchni i technologii budowy dróg i lotnisk, nawierzchni portowych, nawierzchni mostów i estakad; projektowanie nowoczesnych mieszanek mineralno-asfaltowych; badanie materiałów i nawierzchni drogowych oraz ekspertyzy nawierzchni drogowych i lotniskowych. Projekty te wdrożono w pracach nad przebudową [[OBWODNICE | zachodniej Obwodnicy]] Trójmiasta, rozbudową [[LOTNISKO W RĘBIECHOWIE | lotniska w Rębiechowie]], budową nawierzchni mostów i estakad, w tym mostu w Kiezmarku, Trasy Zamkowej w Szczecinie, autostrady A1 Gdańsk–Toruń. Pod jego kierunkiem przeprowadzono badania naukowe i techniczne dotyczące praktycznych problemów technologicznych lub konstrukcyjnych, zainicjowane w związku z rozwojem sieci drogowej przez następujące instytucje krajowe: Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych i jej oddziały terenowe, Agencję Budowy i Eksploatacji Autostrad, Rafinerię LOTOS, Rafinerię ORLEN, firmę SKANSKA, Zarząd Dróg i Zieleni w Gdańsku oraz przez firmy zagraniczne: Danish Geotechnical Institute, Lhoist z Belgii, Rossbahn z Niemiec i Rosji oraz Tarmac z Anglii. <br/><br/> |
Był członkiem rad programowych czasopism „Roads and Bridges”, „Baltic Journal of Roads and Bridges”, „International Journal of Pavement Engineering”, członkiem Rady Naukowej Instytutu Badawczego Dróg i Mostów w Warszawie, Sekcji Komunikacyjnej i Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz Sekcji Budowy i Utrzymania Dróg Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Ponadto należał do towarzystw naukowych: European Flexible Pavement Study Group (1993–2017), International Society of Asphalt Pavements (1998–2008), European Association of Asphalt Pavements, American Association of Asphalt Paving Technologists, Pomorskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa. W 2003 roku był współzałożycielem European Asphalt Technology Association, a w latach 2003–2017 członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji. <br/><br/> | Był członkiem rad programowych czasopism „Roads and Bridges”, „Baltic Journal of Roads and Bridges”, „International Journal of Pavement Engineering”, członkiem Rady Naukowej Instytutu Badawczego Dróg i Mostów w Warszawie, Sekcji Komunikacyjnej i Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz Sekcji Budowy i Utrzymania Dróg Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Ponadto należał do towarzystw naukowych: European Flexible Pavement Study Group (1993–2017), International Society of Asphalt Pavements (1998–2008), European Association of Asphalt Pavements, American Association of Asphalt Paving Technologists, Pomorskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa. W 2003 roku był współzałożycielem European Asphalt Technology Association, a w latach 2003–2017 członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji. <br/><br/> | ||
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1989) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005). <br/><br/> | Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1989) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005). <br/><br/> | ||
Był żonaty z Grażyną z domu Wojciechowską; ojciec Agnieszki Piernickiej (ur. 12 XII 1969 Gdańsk) i Katarzyny Szczęch (ur. 12 XII 1969 Gdańsk). Został pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był żonaty z Grażyną z domu Wojciechowską; ojciec Agnieszki Piernickiej (ur. 12 XII 1969 Gdańsk) i Katarzyny Szczęch (ur. 12 XII 1969 Gdańsk). Został pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:27, 6 kwi 2021
JÓZEF JUDYCKI (4 IX 1945 Czaplino, województwo białostockie – 8 II 2017 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej
(PG), projektant, specjalista w zakresie budowy dróg, mostów i lotnisk. Syn Józefa i Eugenii z domu Lul. W 1963 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące w Knyszynie, a 11 XI 1968 Wydział Budownictwa Lądowego PG, uzyskując stopień magistra inżyniera komunikacji ze specjalnością budowa dróg i lotnisk. W 1966 został laureatem Nagrody „Czerwonej Róży” dla najlepszego studenta Wydziału Budownictwa Lądowego PG.
Na PG pracował od 1 XII 1968 do lutego 2016 roku. Od 27 II 1975 doktor (Wydział Budownictwa Lądowego PG), od 13 XI 1992 doktor habilitowany, od 1993 profesor nadzwyczajny (uczelniany) PG, od 16 VIII 1999 profesor tytularny, od 2004 profesor zwyczajny. W okresie 1986–1996 kierował Pracownią Badań Drogowych w Zakładzie Budowy Dróg, jednocześnie w latach 1993–1996 był prodziekanem do spraw nauki na Wydziale Budownictwa Lądowego PG. Następnie od 1997 do 2000 roku kierował Zespołem Budowy Dróg, między 2000 a 2015 rokiem Zakładem Budowy Dróg w Katedrze Inżynierii Drogowej na Wydziale Inżynierii Lądowej (od 2004 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska), a od 2006 do emerytury w 2011 Katedrą Inżynierii Drogowej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska.
Ponadto w okresie 1976–1978 pracował jako konsultant budowy wykładzin asfaltobetonowych w Elektrowni Szczytowo-Pompowej w Żarnowcu, w latach 1978–1981 i 1989–1990 wykładał na uniwersytecie w Basrze w Iraku i był projektantem dróg w Engineering Consulting Bureau w tym mieście. Między 1991 a 1993 pracował w Laboratorium Drogowym Inżynierii Ruchu na uniwersytecie w Oulu w Finlandii. W latach 1992–2002 pełnił funkcję konsultanta Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych SA oraz Rafinerii LOTOS Asfalt sp. z o.o. w Gdańsku. W okresie 1991–2016 był dyrektorem, prezesem i współwłaścicielem Biura „Drotest” w Gdańsku, zajmującego się projektowaniem i wdrażaniem nowych technologii w drogownictwie oraz metodami wykorzystania geosyntetyków.
Współtwórca szkoły naukowej badań konstrukcji i technologii budowy dróg. Propagował nowe metody projektowania konstrukcji nawierzchni drogowych. Autor publikacji na temat wytrzymałości materiałów do budowy dróg i recyklingu nawierzchni asfaltowych. Między innymi współautor monografii (z Jackiem Alenowiczem) Nowe metody renowacji nawierzchni asfaltowych (1988) oraz autor monografii Fatique of Asphalt Mixes / Asfaltti päälly steiden väsyminen (1991). W latach 1993–1996 był redaktorem działu „Budownictwo Lądowe” w piśmie „Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej”.
Był współtwórcą trzech patentów, w tym patentu na masę mineralno-asfaltową (1979). Wraz ze swoim zespołem z PG wykonał ponad czterysta opracowań o charakterze projektowym i technologicznym na potrzeby budownictwa drogowego, obejmujących wiele różnorodnych zagadnień, takich jak projektowanie konstrukcji nawierzchni i technologii budowy dróg i lotnisk, nawierzchni portowych, nawierzchni mostów i estakad; projektowanie nowoczesnych mieszanek mineralno-asfaltowych; badanie materiałów i nawierzchni drogowych oraz ekspertyzy nawierzchni drogowych i lotniskowych. Projekty te wdrożono w pracach nad przebudową zachodniej Obwodnicy Trójmiasta, rozbudową lotniska w Rębiechowie, budową nawierzchni mostów i estakad, w tym mostu w Kiezmarku, Trasy Zamkowej w Szczecinie, autostrady A1 Gdańsk–Toruń. Pod jego kierunkiem przeprowadzono badania naukowe i techniczne dotyczące praktycznych problemów technologicznych lub konstrukcyjnych, zainicjowane w związku z rozwojem sieci drogowej przez następujące instytucje krajowe: Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych i jej oddziały terenowe, Agencję Budowy i Eksploatacji Autostrad, Rafinerię LOTOS, Rafinerię ORLEN, firmę SKANSKA, Zarząd Dróg i Zieleni w Gdańsku oraz przez firmy zagraniczne: Danish Geotechnical Institute, Lhoist z Belgii, Rossbahn z Niemiec i Rosji oraz Tarmac z Anglii.
Był członkiem rad programowych czasopism „Roads and Bridges”, „Baltic Journal of Roads and Bridges”, „International Journal of Pavement Engineering”, członkiem Rady Naukowej Instytutu Badawczego Dróg i Mostów w Warszawie, Sekcji Komunikacyjnej i Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz Sekcji Budowy i Utrzymania Dróg Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Ponadto należał do towarzystw naukowych: European Flexible Pavement Study Group (1993–2017), International Society of Asphalt Pavements (1998–2008), European Association of Asphalt Pavements, American Association of Asphalt Paving Technologists, Pomorskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa. W 2003 roku był współzałożycielem European Asphalt Technology Association, a w latach 2003–2017 członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1989) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005).
Był żonaty z Grażyną z domu Wojciechowską; ojciec Agnieszki Piernickiej (ur. 12 XII 1969 Gdańsk) i Katarzyny Szczęch (ur. 12 XII 1969 Gdańsk). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
