WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ

Wersja z 08:24, 3 kwi 2021

Partner serwisu

WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ. W okresie II wojny światowej, w latach 1942–1944, na tajnej Politechnice Warszawskiej zorganizowano kurs budownictwa okrętów. W grupie wykładowców znaleźli się oficerowie Marynarki Wojennej z Komendy Głównej Armii Krajowej Marynarki Wojennej w konspiracji „Alfa”, między innymi Aleksander Potyrała, Aleksander Rylke i Hilary Sipowicz, późniejsi profesorowie Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG).

16 III 1946 roku na PG powołano Wydział Budowy Okrętów z dwunastoma katedrami (trzy bez kierownika katedry): Architektury Okrętów i Mechaniki Wiązań Okrętowych, Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego, Budowy i Projektowania Okrętów, Budowy i Projektowania Statków Rzecznych i Małych Morskich Śródlądowych, Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych, Elektrotechniki Okrętowej, Meteorologii Morskiej i Przyrządów Nawigacyjnych, Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa, Turbin Parowych, Spalinowych i Sprężarek Wirnikowych, Budowy Pomp, Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych, Mechaniki.

W latach 1945–1950 prowadzono jednolite czteroletnie studia magisterskie na dwóch specjalnościach: budowy okrętów oraz budowy maszyn i urządzeń okrętowych (w 1945 naukę uruchomiono równocześnie dla pierwszego, drugiego i trzeciego roku studiów). Między 1950 a 1956 rokiem wprowadzono dwustopniowe studia wyższe: trzyipółletnie inżynierskie oraz dwuletnie magisterskie, od 1957 roku działały jednolite studia pięcioipółletnie z dwoma specjalnościami: budowa okrętów i statków śródlądowych oraz maszyny i siłownie okrętowe. W latach 1950–1962 prowadzono studia wieczorowe z dwoma specjalnościami: budowa maszyn okrętowych oraz budowa okrętów: I stopnia – inżynierskie, od 1956 – jednolite studia magisterskie (sześcioletnie).

W 1969 roku na Wydziale Budowy Okrętów funkcjonowało dziesięć katedr: Konstrukcji Okrętów, Maszyn Cieplnych Wirnikowych, Mechaniki, Mechaniki i Ustrojów Okrętowych, Okrętowych Urządzeń Pomocniczych, Projektowania Okrętów, Siłowni Okrętowych, Statków Śródlądowych i Specjalnych, Technologii Okrętów, Teorii Okrętów. W latach 1972–1983 prowadzono studia ze specjalnością mechaniczną, absolwenci studiów dziennych i wieczorowych (w 1972–1988) uzyskiwali tytuł magistra inżyniera mechanika. 1 X 1969 roku Wydział Budowy Okrętów przekształcono w Instytut Okrętowy, funkcjonujący na prawach wydziału. W 1990 roku przyjęto dla niego nazwę Wydział Oceanotechniki i Okrętownictwa, wprowadzono też nowy kierunek studiów – oceanotechnikę – oraz dodatkowe specjalności: budowa okrętów i obiektów oceanotechnicznych, siłownie okrętów i obiektów oceanotechnicznych, urządzenia okrętów i obiektów oceanotechnicznych, małe statki i jachty.

W 1995 roku na wydziale działało osiem katedr: Automatyki Okrętowej i Napędów Turbinowych, Hydromechaniki Okrętu, Materiałoznawstwa Okrętowego i Oceanotechnicznego, Mechaniki Konstrukcji i Wytrzymałości Okrętu, Siłowni Okrętowych, Techniki Głębinowej, Urządzeń Okrętowych i Oceanotechnicznych, Technologii Okrętów i Obiektów Oceanotechnicznych, i dwa zakłady: Zakład Projektowania Okrętów oraz Zakład Obiektów Oceanotechnicznych i Technik Informatycznych.

Od roku akademickiego 1992/1993 prowadzono kształcenie na studiach inżynierskich i magisterskich ze specjalnościami technologia i konstrukcja jednostek pływających, energetyka, zarządzanie i marketing w gospodarce morskiej (studia magisterskie przygotowane wspólnie z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii).

Na wydziale działały też studia podyplomowe: w latach 1974–1975 na kierunkach ekonomika i organizacja produkcji okrętowej, w 1975 hydromechanika okrętu, 1975–1976 okrętowe turbiny gazowe, od 2004 standardy ISO i zarządzanie przez jakość TQM, a także inżynieria ropy i gazu.

W 2017 roku na wydziale funkcjonowały następujące katedry: Projektowania Okrętów i Robotyki Podwodnej, Technologii Obiektów Pływających, Systemów Jakości i Materiałoznawstwa, Hydromechaniki i Hydroakustyki, Siłowni Morskich i Lądowych, Mechatroniki Morskiej, Automatyki i Energetyki. Prowadzono w nich kształcenie w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym na kierunkach: oceanotechnika, energetyka (międzywydziałowe, wspólnie z Wydziałem Elektrotechniki, Automatyki i Mechanicznym) oraz transport, a także studiach II stopnia – techniki geodezyjne w inżynierii (z Wydziałem Inżynierii Lądowej i Środowiska), i studiach doktoranckich: współczesne technologie i konwersja energii (wspólnie z Wydziałem Mechanicznym, Wydziałem Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej oraz Instytutem Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk).

Od 1950 roku wydział posiada prawo doktoryzowania, od 1961 habilitowania. W 1957 roku wybudowano nowy gmach dla Wydziału Budowy Okrętów (i Wydziału Mechanicznego), w 1973 dla Instytutu Okrętowego. W 1980 roku wydział we współpracy z Wyższą Szkołą Morską, Fundacją Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska w Iławie oraz miastem Iława powołał Ośrodek Badawczo-Szkoleniowego Manewrowania Statkiem nad jeziorem Silm koło Iławy (jednym z organizatorów był prof. Lech Kobyliński). Od 1994 wydział wydawał czasopismo naukowe w języku angielskim „Polish Maritime Research”.

Wydział wyposażony był w nowoczesne laboratoria: konstrukcji wytrzymałości i technologii okrętu, maszyn i systemów okrętowych, napędów turbinowych, wytrzymałości materiałów, hydromechaniki okrętu, maszynowego, paliw i smarów okrętowych, symulatora siłowni okrętowej, techniki głębinowej oraz laboratorium komputerowe. 1 I 2021 połączony z Wydziałem Mechanicznym w Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa (p.o. dziekana został prof. dr hab. inż. Dariusz Mikielewicz). WP