VOLCKMAR NICOLAUS, kaznodzieja, pedagog
(wstawienie ilustracji (e-mail z 10.10.2018)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Nicolas_Volcmar.jpg|thumb|Nicolaus Volckmar, ''Compendium lingvae Polonicae in gratiam juventutis Dantiscanae'', Dantisci 1594]] | [[File:Nicolas_Volcmar.jpg|thumb|Nicolaus Volckmar, ''Compendium lingvae Polonicae in gratiam juventutis Dantiscanae'', Dantisci 1594]] | ||
| − | '''NICOLAUS VOLCKMAR''' (około 1566? Hersfeld, Hesja – 10 XI 1601 Gdańsk), kaznodzieja, pedagog. W Gdańsku od roku 1584 nauczał języka polskiego, od roku 1594 był nauczycielem języka łacińskiego w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]], a od 1598 języka polskiego, od 1599 roku polskim kaznodzieją w kaplicy św. Anny. Zmarł podczas epidemii dżumy. Za namową burmistrza [[BRANDES GERHARD | Gerharda Brandesa]] autor słowników i podręczników do nauczania języka polskiego (za które uzyskał stypendium [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]]), między innymi gramatyki ''Compendium linguae Polonicae in gratiam juventutis Dantiscanae'' (1594), łacińsko-polsko-niemieckiego leksykonu ''Dictionarium trilingue tripartitum ad discendum linguam Latinam, Polonicam et Germanicam accomodatum'' (1596, uzupełnione w kolejnym, pośmiertnym wydaniu także o język grecki). Pośmiertnie (1612) ukazały się niemiecko-polskie rozmówki ''Viertzig Dialogi'', niezwykle popularne i wielokrotnie wznawiane (22 razy, z czego w XVII wieku – 19 razy). Polskie wydanie ukazało się w roku 2005. Od strony samego pomysłu opierały się one na używanych w Gdańsku podręcznikach (rozmówkach) do nauki języka łacińskiego Johanna Ludovica Vivesa i Joachima Camerariusa, były jednak ciekawsze, bo osadzone w gdańskiej rzeczywistości. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | '''NICOLAUS VOLCKMAR''' (około 1566? Hersfeld, Hesja – 10 XI 1601 Gdańsk), kaznodzieja, pedagog. W Gdańsku od roku 1584 nauczał języka polskiego, od roku 1594 był nauczycielem języka łacińskiego w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]], a od 1598 języka polskiego, od 1599 roku polskim kaznodzieją w kaplicy św. Anny. Zmarł podczas epidemii dżumy.<br/><br/> |
| + | Za namową burmistrza [[BRANDES GERHARD | Gerharda Brandesa]] autor słowników i podręczników do nauczania języka polskiego (za które uzyskał stypendium [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]]), między innymi gramatyki ''Compendium linguae Polonicae in gratiam juventutis Dantiscanae'' (1594), łacińsko-polsko-niemieckiego leksykonu ''Dictionarium trilingue tripartitum ad discendum linguam Latinam, Polonicam et Germanicam accomodatum'' (1596, uzupełnione w kolejnym, pośmiertnym wydaniu także o język grecki). Pośmiertnie (1612) ukazały się niemiecko-polskie rozmówki ''Viertzig Dialogi'', niezwykle popularne i wielokrotnie wznawiane (22 razy, z czego w XVII wieku – 19 razy). Polskie wydanie ukazało się w roku 2005. Od strony samego pomysłu opierały się one na używanych w Gdańsku podręcznikach (rozmówkach) do nauki języka łacińskiego Johanna Ludovica Vivesa i Joachima Camerariusa, były jednak ciekawsze, bo osadzone w gdańskiej rzeczywistości. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 12:10, 31 mar 2021
NICOLAUS VOLCKMAR (około 1566? Hersfeld, Hesja – 10 XI 1601 Gdańsk), kaznodzieja, pedagog. W Gdańsku od roku 1584 nauczał języka polskiego, od roku 1594 był nauczycielem języka łacińskiego w Gimnazjum Akademickim, a od 1598 języka polskiego, od 1599 roku polskim kaznodzieją w kaplicy św. Anny. Zmarł podczas epidemii dżumy.
Za namową burmistrza Gerharda Brandesa autor słowników i podręczników do nauczania języka polskiego (za które uzyskał stypendium Rady Miejskiej), między innymi gramatyki Compendium linguae Polonicae in gratiam juventutis Dantiscanae (1594), łacińsko-polsko-niemieckiego leksykonu Dictionarium trilingue tripartitum ad discendum linguam Latinam, Polonicam et Germanicam accomodatum (1596, uzupełnione w kolejnym, pośmiertnym wydaniu także o język grecki). Pośmiertnie (1612) ukazały się niemiecko-polskie rozmówki Viertzig Dialogi, niezwykle popularne i wielokrotnie wznawiane (22 razy, z czego w XVII wieku – 19 razy). Polskie wydanie ukazało się w roku 2005. Od strony samego pomysłu opierały się one na używanych w Gdańsku podręcznikach (rozmówkach) do nauki języka łacińskiego Johanna Ludovica Vivesa i Joachima Camerariusa, były jednak ciekawsze, bo osadzone w gdańskiej rzeczywistości.
