INSTYTUT MORSKI
Linia 34: | Linia 34: | ||
| Maciej Werno (kierownik) | | Maciej Werno (kierownik) | ||
|- | |- | ||
− | | | + | | 2004–2010 |
| Krzysztof Ossowski | | Krzysztof Ossowski | ||
|- | |- | ||
− | | | + | | 2010–2019 |
| Kazimierz Szefler | | Kazimierz Szefler | ||
+ | |- | ||
+ | | 2019– | ||
+ | | Maciej Matczak | ||
|- | |- | ||
| class="authorEgTab" | {{author: MJ}} | | class="authorEgTab" | {{author: MJ}} | ||
|} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | |} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 14:00, 17 sty 2020
INSTYTUT MORSKI (IM), Długi Targ 41–42. Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, pod obecną nazwą od 1 XII 1954 roku. Od 2 X 2019 roku jednostka organizacyjna Morskiego Uniwersytetu w Gdyni. Placówka naukowo-badawcza, podległa początkowo Ministerstwu Żeglugi, do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 roku poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, a w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków.
Badania wspomagają liczne pracownie i laboratoria (między innymi do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie Stoczni Remontowej na Ostrowiu, gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od roku 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadają Certyfikaty Akredytacji PCA.
Instytut Morski wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmuje czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; bada rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, między innymi nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); studia poprzedzające budowę Portu Północnego, opracowywanie prognoz i analiz rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce.
Prowadzi innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikuje wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 roku w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii.
1950–1951 | Witold Urbanowicz (p.o.) |
1951–1957 | Zdzisław Ćwiek |
1957–1970 | Remigiusz Zaorski |
1970–1982 | Tadeusz Jednorał |
1982–1988 | Jerzy Młynarczyk |
1989–1991 | Witold Kuszewski |
1991–2003 | Jan Curzytek |
2003 | Maciej Werno (kierownik) |
2004–2010 | Krzysztof Ossowski |
2010–2019 | Kazimierz Szefler |
2019– | Maciej Matczak |