MALINOWSKI ADOLF, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku

Wersja z 16:53, 27 gru 2019

ADOLF MALINOWSKI (16 XII 1891 Valka, Łotwa – 12 X 1962 Gdańsk) lekarz psychiatra, pułkownik, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku. Syn stolarza Marcina Malinowskiego i Adeli z domu Zakrzewskiej, gospodyni domowej. Edukację rozpoczął w polskich szkołach w Petersburgu. Początkowo uczęszczał do szkoły przy kościele św. Stanisława, następnie do progimnazjum św. Katarzyny. Naukę kontynuował w Państwowym Gimnazjum nr VI, które ukończył w 1910 roku ze Złotym Medalem i podjął studia w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Ukończył je w 1914 z wyróżnieniem, otrzymując też dyplom lekarza.

Podczas I wojny światowej służył w armii carskiej jako lekarz pułkowy. W 1917 służył w I Korpusie Polskim w Bobrujsku w stopniu kapitana, od 1918 pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu. Zatrudniony w szpitalach zakaźnych, zaraził się durem plamistym. W 1920 został ordynatorem Szpitala Wojskowego w Poznaniu, następnie ordynatorem Szpitala Wojskowego w Grodnie, gdzie pełnił również funkcję referenta higieny w Szefostwie Sanitarnym II Armii w Grodnie. W latach 1924–1934 był ordynatorem Oddziału dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Wilnie, jednocześnie 1924–1927 pracował w Zakładzie Higieny Kliniki Psychiatrycznej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz w Ubezpieczalni Społecznej. Od 1925 major. W 1926 został biegłym psychiatrą sądowym. W 1929 był kierownikiem III filii Okręgowego Szpitala Wojskowego w Druskiennikach. Od 1933 podpułkownik, od 1934 pracował w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisku kierownika Oddziału Psychiatrycznego.

W chwili wybuchu II wojny światowej został dowódcą 91. Ewakuacyjnego Szpitala Wojskowego w Brześciu. Po kampanii wrześniowej 1939 był ordynatorem Oddziału Neurologicznego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego kierował szpitalem na Czerniakowie, po jego zbombardowaniu, wraz z resztką ocalałego personelu, przedostał się do Krakowa.

W 1945 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego i został komendantem w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Krakowie. W 1946 przeniesiony został do Gdańska-Oliwy, gdzie pełnił funkcję komendanta Szpitala Okręgowego. W 1947 podjął pracę w Klinice Psychiatrycznej Akademii Lekarskiej w Gdańsku na stanowisku adiunkta, został też zastępcą naczelnika służby zdrowia Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. Od 1947, na podstawie pracy doktorskiej Enuresis u żołnierzy (promotor Władysław Jakimowicz), doktor nauk medycznych. W 1954, z powodu osobistego konfliktu, zakończył pracę w Klinice Psychiatrycznej AMG.

Był jednym z pierwszych w Polsce psychiatrów wojskowych, autorem pierwszej statystyki dotyczącej występowania chorób psychicznych wśród żołnierzy. Badał choroby psychiczne osób pozostających w służbie wojskowej, alkoholizm, niedorozwój umysłowy żołnierzy, reakcje psychogenne w chorobach somatycznych, stany psychiatryczne w czasie działań wojennych. Zajmował się leczeniem chorób psychicznych wstrząsami elektrycznymi i służba psychiatryczna w czasie działań wojennych. Autor między innymi W sprawie leczenia wstrząsami elektrycznymi („Polski Tygodnik Lekarski” 1948), Nauka Pawłowa w psychiatrii („Neurologia. Neurochirurgia. Psychiatria Polska” 1952), W sprawie przymusowego leczenia alkoholików („Rocznik Psychiatryczny” 1950), Zagadnienia orzecznictwa sądowo-psychiatrycznego w zakresie psychiatrii ustrojowej („Polski Tygodnik Lekarski” 1952).

Był członkiem Gdańskiego i Pomorskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1947). Od 1926 żonaty był z Wacławą z domu Tyszkiewicz, gospodynią domową, ojciec Adolfa Władysława. Zmarł nagle, pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu wojskowym w Sopocie. SeKo PP