CYBULSKI ZBIGNIEW, aktor, patron gdańskiej ulicy
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Zbigniew Cybulski w spektaklu „Kapelusz pełen deszczu” w Teatrze Wybrzeże, 1959.JPG|thumb|Zbigniew Cybulski w spektaklu ''Kapelusz pełen deszczu'' w Teatrze Wybrzeże, 1959]] | [[File:Zbigniew Cybulski w spektaklu „Kapelusz pełen deszczu” w Teatrze Wybrzeże, 1959.JPG|thumb|Zbigniew Cybulski w spektaklu ''Kapelusz pełen deszczu'' w Teatrze Wybrzeże, 1959]] | ||
| − | [[File:Zbigniew_Cybulski_tablica_pamiątkowa.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa Zbigniewa | + | [[File:Zbigniew_Cybulski_tablica_pamiątkowa.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa Zbigniewa Cybulskiego na [[BRAMA STRAGANIARSKA | Bramie Straganiarskiej]]]] |
'''ZBIGNIEW CYBULSKI''' (3 XI 1927 Kniaże, obecnie Ukraina – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Krakowie, początkowo w Akademii Handlowej, następnie do roku 1953 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (między innymi [[KOBIELA BOGUMIŁ | Bogumiłem Kobielą]], [[JĘDRUSIK KALINA | Kaliną Jędrusik]], [[GOLIŃSKI JERZY | Jerzym Golińskim]], Leszkiem Herdegenem) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960 roku. W latach 1960–1962 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum. <br/><br/> | '''ZBIGNIEW CYBULSKI''' (3 XI 1927 Kniaże, obecnie Ukraina – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Krakowie, początkowo w Akademii Handlowej, następnie do roku 1953 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (między innymi [[KOBIELA BOGUMIŁ | Bogumiłem Kobielą]], [[JĘDRUSIK KALINA | Kaliną Jędrusik]], [[GOLIŃSKI JERZY | Jerzym Golińskim]], Leszkiem Herdegenem) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960 roku. W latach 1960–1962 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum. <br/><br/> | ||
W [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] zagrał osiem ról. Debiutował rolą Ferdynanda (''Intryga i miłość''), następnie grał: mąciwodę i sabotażystę Mechtiego Agę Rustambejlego (''Poszukiwacze''), Herszta Uzupełnienia Anarchistów (''Tragedia optymistyczna''), Zbigniewa (''Mazepa''), Bukowicza (''Grzech''), Józefa (''Ballady i romanse'') i Jana (''Pierwszy dzień wolności''). Najwybitniejszym osiągnięciem była rola narkomana Johnny’ego Pope’a (''Kapelusz pełen deszczu''). W 1954 roku założył w Gdańsku z Bogimiłem Kobielą teatr studencki [[BIM-BOM | Bim-Bom]]. Nie interesując się polityką, szukał rozwiązań dla zagadek egzystencjalnych. Założył z Kobielą Teatr Rozmów, który traktował jak laboratorium i naukę humanizmu. Zrealizowali dziesięć premier, między innymi ''Przy drzwiach zamkniętych'' Sartre’a, ''Improwizację'' Ionesco. Do Teatru Wybrzeże wrócił za dyrekcji Zygmunta Hübnera, reżyserując z Kobielą ''Jonasza i błazna''. <br/><br/> | W [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] zagrał osiem ról. Debiutował rolą Ferdynanda (''Intryga i miłość''), następnie grał: mąciwodę i sabotażystę Mechtiego Agę Rustambejlego (''Poszukiwacze''), Herszta Uzupełnienia Anarchistów (''Tragedia optymistyczna''), Zbigniewa (''Mazepa''), Bukowicza (''Grzech''), Józefa (''Ballady i romanse'') i Jana (''Pierwszy dzień wolności''). Najwybitniejszym osiągnięciem była rola narkomana Johnny’ego Pope’a (''Kapelusz pełen deszczu''). W 1954 roku założył w Gdańsku z Bogimiłem Kobielą teatr studencki [[BIM-BOM | Bim-Bom]]. Nie interesując się polityką, szukał rozwiązań dla zagadek egzystencjalnych. Założył z Kobielą Teatr Rozmów, który traktował jak laboratorium i naukę humanizmu. Zrealizowali dziesięć premier, między innymi ''Przy drzwiach zamkniętych'' Sartre’a, ''Improwizację'' Ionesco. Do Teatru Wybrzeże wrócił za dyrekcji Zygmunta Hübnera, reżyserując z Kobielą ''Jonasza i błazna''. <br/><br/> | ||
Po wyjeździe do Warszawy zagrał dwie role: Jerry’ego (''Dwoje na huśtawce'') i Stevensa (''Requiem dla zakonnicy''). Występował w kabarecie Wagabunda. Zagrał w 37 filmach (w tym trzech zagranicznych), miał także dziewięć ról w Teatrze TV, między innymi wystąpił jako tytułowy Sammy i jako Pietuchow (''Pozwólcie mi zmartwychwstać''), oraz w popularnym telewizyjnym Teatrze Kobra, grając Paula Walby'ego (''Murowane alibi'') i Carlissa (''Cała prawda''). Wystąpił także w teatrze radiowym – jako Chauvin (''Moderato cantabile'') i Michał (''Wielki człowiek''). <br/><br?> | Po wyjeździe do Warszawy zagrał dwie role: Jerry’ego (''Dwoje na huśtawce'') i Stevensa (''Requiem dla zakonnicy''). Występował w kabarecie Wagabunda. Zagrał w 37 filmach (w tym trzech zagranicznych), miał także dziewięć ról w Teatrze TV, między innymi wystąpił jako tytułowy Sammy i jako Pietuchow (''Pozwólcie mi zmartwychwstać''), oraz w popularnym telewizyjnym Teatrze Kobra, grając Paula Walby'ego (''Murowane alibi'') i Carlissa (''Cała prawda''). Wystąpił także w teatrze radiowym – jako Chauvin (''Moderato cantabile'') i Michał (''Wielki człowiek''). <br/><br?> | ||
| − | Najbardziej cenione role filmowe to Maciek Chełmicki w symbolicznym ''Popiele i diamencie'', debiut filmowy – Kostek (''Pokolenie'') oraz Rysiek (''Miłość dwudziestolatków''), Wiktor Rawicz (''Jak być kochaną''), Kowalski – Malinowski (''Salto''), Maciek (''Szyfry''), z ról komediowych: Staszek (''Giuseppe w Warszawie''), kostiumowych: Alfons van Wordem (''Rękopis znaleziony w Saragossie''), zagranicznych: rewolucjonista Corala i płk Prado Roth (''La Poupéa''). Ostatnie jego role to Rodecki (''Morderca zostawia ślad'') oraz trener Księżek (''Jowita''). < | + | Najbardziej cenione role filmowe to Maciek Chełmicki w symbolicznym ''Popiele i diamencie'', debiut filmowy – Kostek (''Pokolenie'') oraz Rysiek (''Miłość dwudziestolatków''), Wiktor Rawicz (''Jak być kochaną''), Kowalski – Malinowski (''Salto''), Maciek (''Szyfry''), z ról komediowych: Staszek (''Giuseppe w Warszawie''), kostiumowych: Alfons van Wordem (''Rękopis znaleziony w Saragossie''), zagranicznych: rewolucjonista Corala i płk Prado Roth (''La Poupéa''). Ostatnie jego role to Rodecki (''Morderca zostawia ślad'') oraz trener Księżek (''Jowita''). Zagrał również w dziejącym się w Gdańsku filmie Janusza Morgensterna ''Do widzenia, do jutra'' z 1960 roku (zob. [[GDAŃSK W FILMIE | film w Gdańsku]]). <br/><br/> |
Był idolem młodzieży lat 50. i 60. XX wieku. Ucieleśniał sumienie i uosabiał rozdarcie moralne całej generacji. Popularność zyskał dzięki naturalności, spontaniczności oraz grze pełnej ekspresji. Budowanie postaci opierał na kontrastach stanów emocjonalnych, gestu i mimiki, przy jednoczesnym braku dbałości o wyrazistość wypowiedzi, nonszalancji i niechęci do kostiumu (zwłaszcza historycznego). Wprowadził do polskiego kina nowoczesny typ aktorstwa i aktora nawiązującego własny dialog z publicznością. Zginął tragicznie we Wrocławiu. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był idolem młodzieży lat 50. i 60. XX wieku. Ucieleśniał sumienie i uosabiał rozdarcie moralne całej generacji. Popularność zyskał dzięki naturalności, spontaniczności oraz grze pełnej ekspresji. Budowanie postaci opierał na kontrastach stanów emocjonalnych, gestu i mimiki, przy jednoczesnym braku dbałości o wyrazistość wypowiedzi, nonszalancji i niechęci do kostiumu (zwłaszcza historycznego). Wprowadził do polskiego kina nowoczesny typ aktorstwa i aktora nawiązującego własny dialog z publicznością. Zginął tragicznie we Wrocławiu. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 07:27, 20 lis 2019
ZBIGNIEW CYBULSKI (3 XI 1927 Kniaże, obecnie Ukraina – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Krakowie, początkowo w Akademii Handlowej, następnie do roku 1953 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (między innymi Bogumiłem Kobielą, Kaliną Jędrusik, Jerzym Golińskim, Leszkiem Herdegenem) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960 roku. W latach 1960–1962 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum.
W Teatrze Wybrzeże zagrał osiem ról. Debiutował rolą Ferdynanda (Intryga i miłość), następnie grał: mąciwodę i sabotażystę Mechtiego Agę Rustambejlego (Poszukiwacze), Herszta Uzupełnienia Anarchistów (Tragedia optymistyczna), Zbigniewa (Mazepa), Bukowicza (Grzech), Józefa (Ballady i romanse) i Jana (Pierwszy dzień wolności). Najwybitniejszym osiągnięciem była rola narkomana Johnny’ego Pope’a (Kapelusz pełen deszczu). W 1954 roku założył w Gdańsku z Bogimiłem Kobielą teatr studencki Bim-Bom. Nie interesując się polityką, szukał rozwiązań dla zagadek egzystencjalnych. Założył z Kobielą Teatr Rozmów, który traktował jak laboratorium i naukę humanizmu. Zrealizowali dziesięć premier, między innymi Przy drzwiach zamkniętych Sartre’a, Improwizację Ionesco. Do Teatru Wybrzeże wrócił za dyrekcji Zygmunta Hübnera, reżyserując z Kobielą Jonasza i błazna.
Po wyjeździe do Warszawy zagrał dwie role: Jerry’ego (Dwoje na huśtawce) i Stevensa (Requiem dla zakonnicy). Występował w kabarecie Wagabunda. Zagrał w 37 filmach (w tym trzech zagranicznych), miał także dziewięć ról w Teatrze TV, między innymi wystąpił jako tytułowy Sammy i jako Pietuchow (Pozwólcie mi zmartwychwstać), oraz w popularnym telewizyjnym Teatrze Kobra, grając Paula Walby'ego (Murowane alibi) i Carlissa (Cała prawda). Wystąpił także w teatrze radiowym – jako Chauvin (Moderato cantabile) i Michał (Wielki człowiek).
Najbardziej cenione role filmowe to Maciek Chełmicki w symbolicznym Popiele i diamencie, debiut filmowy – Kostek (Pokolenie) oraz Rysiek (Miłość dwudziestolatków), Wiktor Rawicz (Jak być kochaną), Kowalski – Malinowski (Salto), Maciek (Szyfry), z ról komediowych: Staszek (Giuseppe w Warszawie), kostiumowych: Alfons van Wordem (Rękopis znaleziony w Saragossie), zagranicznych: rewolucjonista Corala i płk Prado Roth (La Poupéa). Ostatnie jego role to Rodecki (Morderca zostawia ślad) oraz trener Księżek (Jowita). Zagrał również w dziejącym się w Gdańsku filmie Janusza Morgensterna Do widzenia, do jutra z 1960 roku (zob. film w Gdańsku).
Był idolem młodzieży lat 50. i 60. XX wieku. Ucieleśniał sumienie i uosabiał rozdarcie moralne całej generacji. Popularność zyskał dzięki naturalności, spontaniczności oraz grze pełnej ekspresji. Budowanie postaci opierał na kontrastach stanów emocjonalnych, gestu i mimiki, przy jednoczesnym braku dbałości o wyrazistość wypowiedzi, nonszalancji i niechęci do kostiumu (zwłaszcza historycznego). Wprowadził do polskiego kina nowoczesny typ aktorstwa i aktora nawiązującego własny dialog z publicznością. Zginął tragicznie we Wrocławiu.
