CYBULSKI ZBIGNIEW, aktor, patron gdańskiej ulicy
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Zbigniew Cybulski w spektaklu „Kapelusz pełen deszczu” w Teatrze Wybrzeże, 1959.JPG|thumb|Zbigniew Cybulski w spektaklu ''Kapelusz pełen deszczu'' w Teatrze Wybrzeże, 1959]] | [[File:Zbigniew Cybulski w spektaklu „Kapelusz pełen deszczu” w Teatrze Wybrzeże, 1959.JPG|thumb|Zbigniew Cybulski w spektaklu ''Kapelusz pełen deszczu'' w Teatrze Wybrzeże, 1959]] | ||
| + | [[File:Zbigniew_Cybulski_tablica_pamiątkowa.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa Zbigniewa Cybuslskiego na [[BRAMA STRAGANIARSKA | Bramie Straganiarskiej]]]] | ||
'''ZBIGNIEW CYBULSKI''' (3 XI 1927 Kniaże, obecnie Ukraina – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Krakowie, początkowo w Akademii Handlowej, następnie do roku 1953 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (między innymi [[KOBIELA BOGUMIŁ | Bogumiłem Kobielą]], [[JĘDRUSIK KALINA | Kaliną Jędrusik]], [[GOLIŃSKI JERZY | Jerzym Golińskim]], Leszkiem Herdegenem) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960 roku. W latach 1960–1962 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum. <br/><br/> | '''ZBIGNIEW CYBULSKI''' (3 XI 1927 Kniaże, obecnie Ukraina – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Krakowie, początkowo w Akademii Handlowej, następnie do roku 1953 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (między innymi [[KOBIELA BOGUMIŁ | Bogumiłem Kobielą]], [[JĘDRUSIK KALINA | Kaliną Jędrusik]], [[GOLIŃSKI JERZY | Jerzym Golińskim]], Leszkiem Herdegenem) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960 roku. W latach 1960–1962 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum. <br/><br/> | ||
Wersja z 15:37, 19 lis 2019
ZBIGNIEW CYBULSKI (3 XI 1927 Kniaże, obecnie Ukraina – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Krakowie, początkowo w Akademii Handlowej, następnie do roku 1953 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (między innymi Bogumiłem Kobielą, Kaliną Jędrusik, Jerzym Golińskim, Leszkiem Herdegenem) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960 roku. W latach 1960–1962 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum.
W Teatrze Wybrzeże zagrał osiem ról. Debiutował rolą Ferdynanda (Intryga i miłość), następnie grał: mąciwodę i sabotażystę Mechtiego Agę Rustambejlego (Poszukiwacze), Herszta Uzupełnienia Anarchistów (Tragedia optymistyczna), Zbigniewa (Mazepa), Bukowicza (Grzech), Józefa (Ballady i romanse) i Jana (Pierwszy dzień wolności). Najwybitniejszym osiągnięciem była rola narkomana Johnny’ego Pope’a (Kapelusz pełen deszczu). W 1954 roku założył w Gdańsku z Bogimiłem Kobielą teatr studencki Bim-Bom. Nie interesując się polityką, szukał rozwiązań dla zagadek egzystencjalnych. Założył z Kobielą Teatr Rozmów, który traktował jak laboratorium i naukę humanizmu. Zrealizowali dziesięć premier, między innymi Przy drzwiach zamkniętych Sartre’a, Improwizację Ionesco. Do Teatru Wybrzeże wrócił za dyrekcji Zygmunta Hübnera, reżyserując z Kobielą Jonasza i błazna.
Po wyjeździe do Warszawy zagrał dwie role: Jerry’ego (Dwoje na huśtawce) i Stevensa (Requiem dla zakonnicy). Występował w kabarecie Wagabunda. Zagrał w 37 filmach (w tym trzech zagranicznych), miał także dziewięć ról w Teatrze TV, między innymi wystąpił jako tytułowy Sammy i jako Pietuchow (Pozwólcie mi zmartwychwstać), oraz w popularnym telewizyjnym Teatrze Kobra, grając Paula Walby'ego (Murowane alibi) i Carlissa (Cała prawda). Wystąpił także w teatrze radiowym – jako Chauvin (Moderato cantabile) i Michał (Wielki człowiek).
Najbardziej cenione role filmowe to Maciek Chełmicki w symbolicznym Popiele i diamencie, debiut filmowy – Kostek (Pokolenie) oraz Rysiek (Miłość dwudziestolatków), Wiktor Rawicz (Jak być kochaną), Kowalski – Malinowski (Salto), Maciek (Szyfry), z ról komediowych: Staszek (Giuseppe w Warszawie), kostiumowych: Alfons van Wordem (Rękopis znaleziony w Saragossie), zagranicznych: rewolucjonista Corala i płk Prado Roth (La Poupéa). Ostatnie jego role to Rodecki (Morderca zostawia ślad) oraz trener Księżek (Jowita).
Był idolem młodzieży lat 50. i 60. XX wieku. Ucieleśniał sumienie i uosabiał rozdarcie moralne całej generacji. Popularność zyskał dzięki naturalności, spontaniczności oraz grze pełnej ekspresji. Budowanie postaci opierał na kontrastach stanów emocjonalnych, gestu i mimiki, przy jednoczesnym braku dbałości o wyrazistość wypowiedzi, nonszalancji i niechęci do kostiumu (zwłaszcza historycznego). Wprowadził do polskiego kina nowoczesny typ aktorstwa i aktora nawiązującego własny dialog z publicznością. Zginął tragicznie we Wrocławiu.
