WIŚNIEWSKI ALFRED, prorektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
m |
(wstawienie ilustracji (e-mail z 27.07.2018)) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File:Alfred_Wiśniewski.jpg|thumb|Alfred Wiśniewski (z lewej) w pracowni rzeźby, lata 80. XX wieku]] | ||
| + | |||
'''ALFRED WIŚNIEWSKI''' (21 II 1916 Rogoźno – 18 I 2011 Sopot), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu (dyplom w 1937 roku) oraz Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Warszawie (dyplom w 1950). W latach 1949–1952 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) w Poznaniu (obecnie ASP), od 1952 w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | PWSSP]] i do 1983 prowadził jedną z pracowni rzeźby na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby; w latach 1954–1960 prorektor, 1964–1966 i 1969–1971 kierownik Katedry Rzeźby, 1966–1969 dziekan Wydziału Rzeźby. W 1960 roku otrzymał Nagrodę im. Francesca Nulla na XXX Biennale w Wenecji. Uznawany za kontynuatora tradycji klasycznej, poszukiwał zarazem formy dostosowanej do wyrażanych sensów. Jego prace z okresu socrealizmu cechuje romantyczno-heroiczny idealizm (''Apel sztokholmski'', ''Granica pokoju'', 1950; ''Władza należy do ludu pracującego'', 1952; ''Kolorowa'', 1954). Rzeźba ''Czas pogardy – Hiob'' z przełomowej wystawy w warszawskim Arsenale (1955) zrywała z estetyką socrealizmu. Był to mizerabilistyczny, siedzący akt męski, o chropawej fakturze. Gładka powierzchnia i monumentalizm formy służą wyrażaniu piękna, trwania, wieczności, oczekiwania (''Akt kobiecy'', 1957; ''Kompozycja'', 1959; ''Cisza'', ''Penelopa'', lata 80.). Z kolei aluzyjny ''Portret Zdzisława Kępińskiego'' (1960) techniką nawiązuje do impresjonizmu, w bezgłowych ''Torsach'' dramatyzm jest wywoływany przez fragmentaryczność, deformację lub diagonalną, wznoszącą kompozycję (lata 60.). W jednej z ważniejszych realizacji, pomniku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu (1965), kompozycja i narracja zbudowane są na kontraście formy i barwy tworzywa. Strzelistą, prostopadłościenną bryłę jasnego granitu opasują reliefowe tablice o łagodnych krzywiznach boków (''Orzeł'' i sceny: ''Wóz Drzymały'', ''Strajk dzieci we Wrześni'', ''Marcin Kasprzak'', ''Aresztowanie Franciszka Ratajczaka''); obok, na niskim cokole, stoją odlane z brązu realistyczne postaci dwóch żołnierzy z szablą i karabinem. W okresie 1953–1954 artysta uczestniczył w renowacji [[DROGA KRÓLEWSKA | Drogi Królewskiej]] w Gdańsku, wykonał m.in. detale kamienic nr 51 i 77 przy ul. Długiej oraz nr 5, 45 i przedproża nr 17 przy Długim Targu. Oprócz pomników, licznych portretów i postaci-symboli tworzył także rzeźbę sakralną oraz późny cykl tzw. figur nagrobnych. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | '''ALFRED WIŚNIEWSKI''' (21 II 1916 Rogoźno – 18 I 2011 Sopot), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu (dyplom w 1937 roku) oraz Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Warszawie (dyplom w 1950). W latach 1949–1952 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) w Poznaniu (obecnie ASP), od 1952 w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | PWSSP]] i do 1983 prowadził jedną z pracowni rzeźby na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby; w latach 1954–1960 prorektor, 1964–1966 i 1969–1971 kierownik Katedry Rzeźby, 1966–1969 dziekan Wydziału Rzeźby. W 1960 roku otrzymał Nagrodę im. Francesca Nulla na XXX Biennale w Wenecji. Uznawany za kontynuatora tradycji klasycznej, poszukiwał zarazem formy dostosowanej do wyrażanych sensów. Jego prace z okresu socrealizmu cechuje romantyczno-heroiczny idealizm (''Apel sztokholmski'', ''Granica pokoju'', 1950; ''Władza należy do ludu pracującego'', 1952; ''Kolorowa'', 1954). Rzeźba ''Czas pogardy – Hiob'' z przełomowej wystawy w warszawskim Arsenale (1955) zrywała z estetyką socrealizmu. Był to mizerabilistyczny, siedzący akt męski, o chropawej fakturze. Gładka powierzchnia i monumentalizm formy służą wyrażaniu piękna, trwania, wieczności, oczekiwania (''Akt kobiecy'', 1957; ''Kompozycja'', 1959; ''Cisza'', ''Penelopa'', lata 80.). Z kolei aluzyjny ''Portret Zdzisława Kępińskiego'' (1960) techniką nawiązuje do impresjonizmu, w bezgłowych ''Torsach'' dramatyzm jest wywoływany przez fragmentaryczność, deformację lub diagonalną, wznoszącą kompozycję (lata 60.). W jednej z ważniejszych realizacji, pomniku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu (1965), kompozycja i narracja zbudowane są na kontraście formy i barwy tworzywa. Strzelistą, prostopadłościenną bryłę jasnego granitu opasują reliefowe tablice o łagodnych krzywiznach boków (''Orzeł'' i sceny: ''Wóz Drzymały'', ''Strajk dzieci we Wrześni'', ''Marcin Kasprzak'', ''Aresztowanie Franciszka Ratajczaka''); obok, na niskim cokole, stoją odlane z brązu realistyczne postaci dwóch żołnierzy z szablą i karabinem. W okresie 1953–1954 artysta uczestniczył w renowacji [[DROGA KRÓLEWSKA | Drogi Królewskiej]] w Gdańsku, wykonał m.in. detale kamienic nr 51 i 77 przy ul. Długiej oraz nr 5, 45 i przedproża nr 17 przy Długim Targu. Oprócz pomników, licznych portretów i postaci-symboli tworzył także rzeźbę sakralną oraz późny cykl tzw. figur nagrobnych. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:10, 27 lip 2018
ALFRED WIŚNIEWSKI (21 II 1916 Rogoźno – 18 I 2011 Sopot), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu (dyplom w 1937 roku) oraz Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Warszawie (dyplom w 1950). W latach 1949–1952 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) w Poznaniu (obecnie ASP), od 1952 w gdańskiej PWSSP i do 1983 prowadził jedną z pracowni rzeźby na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby; w latach 1954–1960 prorektor, 1964–1966 i 1969–1971 kierownik Katedry Rzeźby, 1966–1969 dziekan Wydziału Rzeźby. W 1960 roku otrzymał Nagrodę im. Francesca Nulla na XXX Biennale w Wenecji. Uznawany za kontynuatora tradycji klasycznej, poszukiwał zarazem formy dostosowanej do wyrażanych sensów. Jego prace z okresu socrealizmu cechuje romantyczno-heroiczny idealizm (Apel sztokholmski, Granica pokoju, 1950; Władza należy do ludu pracującego, 1952; Kolorowa, 1954). Rzeźba Czas pogardy – Hiob z przełomowej wystawy w warszawskim Arsenale (1955) zrywała z estetyką socrealizmu. Był to mizerabilistyczny, siedzący akt męski, o chropawej fakturze. Gładka powierzchnia i monumentalizm formy służą wyrażaniu piękna, trwania, wieczności, oczekiwania (Akt kobiecy, 1957; Kompozycja, 1959; Cisza, Penelopa, lata 80.). Z kolei aluzyjny Portret Zdzisława Kępińskiego (1960) techniką nawiązuje do impresjonizmu, w bezgłowych Torsach dramatyzm jest wywoływany przez fragmentaryczność, deformację lub diagonalną, wznoszącą kompozycję (lata 60.). W jednej z ważniejszych realizacji, pomniku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu (1965), kompozycja i narracja zbudowane są na kontraście formy i barwy tworzywa. Strzelistą, prostopadłościenną bryłę jasnego granitu opasują reliefowe tablice o łagodnych krzywiznach boków (Orzeł i sceny: Wóz Drzymały, Strajk dzieci we Wrześni, Marcin Kasprzak, Aresztowanie Franciszka Ratajczaka); obok, na niskim cokole, stoją odlane z brązu realistyczne postaci dwóch żołnierzy z szablą i karabinem. W okresie 1953–1954 artysta uczestniczył w renowacji Drogi Królewskiej w Gdańsku, wykonał m.in. detale kamienic nr 51 i 77 przy ul. Długiej oraz nr 5, 45 i przedproża nr 17 przy Długim Targu. Oprócz pomników, licznych portretów i postaci-symboli tworzył także rzeźbę sakralną oraz późny cykl tzw. figur nagrobnych.
