ŻUŁAWSKA HANNA, malarka, pedagog
(wstawienie ilustracji (e-mail z 12.06.2018)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Hanna_Żuławska.jpg|thumb|Hanna Żuławska, 1979]] | [[File:Hanna_Żuławska.jpg|thumb|Hanna Żuławska, 1979]] | ||
| − | '''HANNA ŻUŁAWSKA''' | + | '''HANNA ŻUŁAWSKA''' z domu Jasińska (23 XI 1909 Warszawa – 26 XII 1988 Warszawa), malarka, pedagog, uprawiała też techniki plastyki architektonicznej oraz ceramikę artystyczną. W latach 1931–1934 studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana S. Kowarskiego, w czasie pobytu w Paryżu (1935–1938) u Józefa Pankiewicza. Okupację spędziła w Warszawie, w latach 1944–1945 w domu pracy twórczej w Łańcuchowie pod Lublinem, następnie z mężem (od 1938) [[ŻUŁAWSKI JACEK | Jackiem Żuławskim]] osiedlili się w Sopocie, wchodząc w skład zespołu założycielskiego uczelni artystycznej w Gdańsku ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]). Początkowo zatrudniona w pracowni rysunku wieczornego, od 1948 roku prowadziła specjalizacyjną pracownię ceramiki, w latach 1964–1971 kierowała Katedrą Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby, 1964–1966 dziekan tego wydziału, 1971–1977 prowadziła pracownię ceramiki artystycznej na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. <br/><br/> |
| + | W obrazach sztalugowych bliska estetyce koloryzmu malowała głównie kwiaty i pejzaże, także nadmorskie (''W porcie'', 1947); w okresie socrealizmu próbowała kompozycji tematycznych (''Z walk o przyczółek czerniakowski – śmierć Haliny Hertz'', 1951), uczestniczyła w tworzeniu zbiorowego obrazu [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]] ''Manifestacja 1-majowa 1905 roku'' (1951). Głównie jednak zajmowała się realizacjami w architekturze, wykonała między innymi mozaiki w podcieniach przy pl. Konstytucji oraz kamienic na Rynku Starego Miasta (z Jackiem Żuławskim, nr 2 i 21A) w Warszawie, w Gdańsku kierowała pracami ceramicznymi przy odbudowie ul. Długiej i Długiego Targu (projektowała na przykład dekoracje kamienic przy ul. Długiej 67, 68, 72, 75, 79–83, 85); wykonała też dekoracje w hollu dworca Polskich Kolei Państwowych w Gdyni, hali Torwaru w Warszawie, Domu Prasy w Kazimierzu Dolnym, szpitalu w Otwocku. W 1956 roku w ramach Zakładów Artystyczno-Naukowych gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych]] powołała grupę ceramików do współpracy z przemysłem (Zakłady Przemysłu Terenowego w Elblągu); nazwa dawnej cegielni w Kadynach, gdzie mieściła się ich pracownia, nabrała charakteru ogólnego, określając cechy ceramiki sopockiej, w tym prac artystki: unikatowość, akcentowanie walorów tworzywa, faktury i koloru, stosowanie form zoo- i antropomorficznych (''Żyd'', ''Tors'', ''Turoń'', ''Ptak'', ''Syrenoptak''). Od lat 60. XX wieku tworzyła też obrazy olejne i temperowe, składające się na swoisty cykl wycinków ówczesnej rzeczywistości (''Neony'', 1965; ''Przystanek na Kruczej'', 1967; ''Autobus'', 1971; ''Ogonek nocą'', ''Kartki'' z cyklu ''Dzień dzisiejszy'', około 1985). {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:32, 17 lip 2018
HANNA ŻUŁAWSKA z domu Jasińska (23 XI 1909 Warszawa – 26 XII 1988 Warszawa), malarka, pedagog, uprawiała też techniki plastyki architektonicznej oraz ceramikę artystyczną. W latach 1931–1934 studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana S. Kowarskiego, w czasie pobytu w Paryżu (1935–1938) u Józefa Pankiewicza. Okupację spędziła w Warszawie, w latach 1944–1945 w domu pracy twórczej w Łańcuchowie pod Lublinem, następnie z mężem (od 1938) Jackiem Żuławskim osiedlili się w Sopocie, wchodząc w skład zespołu założycielskiego uczelni artystycznej w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych). Początkowo zatrudniona w pracowni rysunku wieczornego, od 1948 roku prowadziła specjalizacyjną pracownię ceramiki, w latach 1964–1971 kierowała Katedrą Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby, 1964–1966 dziekan tego wydziału, 1971–1977 prowadziła pracownię ceramiki artystycznej na Wydziale Malarstwa i Rzeźby.
W obrazach sztalugowych bliska estetyce koloryzmu malowała głównie kwiaty i pejzaże, także nadmorskie (W porcie, 1947); w okresie socrealizmu próbowała kompozycji tematycznych (Z walk o przyczółek czerniakowski – śmierć Haliny Hertz, 1951), uczestniczyła w tworzeniu zbiorowego obrazu szkoły sopockiej Manifestacja 1-majowa 1905 roku (1951). Głównie jednak zajmowała się realizacjami w architekturze, wykonała między innymi mozaiki w podcieniach przy pl. Konstytucji oraz kamienic na Rynku Starego Miasta (z Jackiem Żuławskim, nr 2 i 21A) w Warszawie, w Gdańsku kierowała pracami ceramicznymi przy odbudowie ul. Długiej i Długiego Targu (projektowała na przykład dekoracje kamienic przy ul. Długiej 67, 68, 72, 75, 79–83, 85); wykonała też dekoracje w hollu dworca Polskich Kolei Państwowych w Gdyni, hali Torwaru w Warszawie, Domu Prasy w Kazimierzu Dolnym, szpitalu w Otwocku. W 1956 roku w ramach Zakładów Artystyczno-Naukowych gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych powołała grupę ceramików do współpracy z przemysłem (Zakłady Przemysłu Terenowego w Elblągu); nazwa dawnej cegielni w Kadynach, gdzie mieściła się ich pracownia, nabrała charakteru ogólnego, określając cechy ceramiki sopockiej, w tym prac artystki: unikatowość, akcentowanie walorów tworzywa, faktury i koloru, stosowanie form zoo- i antropomorficznych (Żyd, Tors, Turoń, Ptak, Syrenoptak). Od lat 60. XX wieku tworzyła też obrazy olejne i temperowe, składające się na swoisty cykl wycinków ówczesnej rzeczywistości (Neony, 1965; Przystanek na Kruczej, 1967; Autobus, 1971; Ogonek nocą, Kartki z cyklu Dzień dzisiejszy, około 1985).
