HOPPE SAMUEL JOACHIM, uczony
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Hoppe Samuel Joachim.JPG|thumb|Samuel Joachim Hoppe]] | [[File: Hoppe Samuel Joachim.JPG|thumb|Samuel Joachim Hoppe]] | ||
| − | '''SAMUEL JOACHIM HOPPE''' (Hoppius; 25 XII 1684 Salzwedel | + | |
| + | '''SAMUEL JOACHIM HOPPE''' (Hoppius; 25 XII 1684 Salzwedel koło Magdeburga – 12/13 V 1754 Gdańsk), uczony. Bratanek [[BURMISTRZOWIE MIAST GDAŃSKICH | burmistrza]] [[HOPPE JOACHIM | Joachima Hoppego (Hoppiusa)]], u którego się wychowywał. Nie do końca wyjaśniona jest jego edukacja w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]]. Nie znajduje się w księdze wpisów tej szkoły, ale pozostawił po sobie końcową pracę, będącą zaliczeniem tegoż gimnazjum. Było to dzieło bibliograficzne, wymieniające około 1000 pozycji związanych z historią Polski ''De scriptoribus historiae Polonicae schediasma literarium'' (1707), które należy uznać za pierwszą polską bibliografię specjalistyczną. W 1703 roku studiował na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1707–1711 teologię na uniwersytecie w Rostoku. W roku 1711 ukazało się drugie wydanie jego bibliografii, dołączone do wydania I tomu dzieła Jana Długosza ''Historia polonica'', z uzupełnieniami między innymi [[SCHLIEFF VALENTINUS | Vallentina Schlieffa]]. W 1715 otrzymał stanowisko diakona przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]], w 1720 został diakonem i kaznodzieją w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 07:18, 29 cze 2018
SAMUEL JOACHIM HOPPE (Hoppius; 25 XII 1684 Salzwedel koło Magdeburga – 12/13 V 1754 Gdańsk), uczony. Bratanek burmistrza Joachima Hoppego (Hoppiusa), u którego się wychowywał. Nie do końca wyjaśniona jest jego edukacja w Gimnazjum Akademickim. Nie znajduje się w księdze wpisów tej szkoły, ale pozostawił po sobie końcową pracę, będącą zaliczeniem tegoż gimnazjum. Było to dzieło bibliograficzne, wymieniające około 1000 pozycji związanych z historią Polski De scriptoribus historiae Polonicae schediasma literarium (1707), które należy uznać za pierwszą polską bibliografię specjalistyczną. W 1703 roku studiował na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1707–1711 teologię na uniwersytecie w Rostoku. W roku 1711 ukazało się drugie wydanie jego bibliografii, dołączone do wydania I tomu dzieła Jana Długosza Historia polonica, z uzupełnieniami między innymi Vallentina Schlieffa. W 1715 otrzymał stanowisko diakona przy kościele św. Katarzyny, w 1720 został diakonem i kaznodzieją w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
