MERMON WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
(Utworzył nową stronę „{{web}} {{author: WP}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
(nowe_hasło_05.2018) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | {{author: WP}} | + | '''WŁODZIMIERZ MERMON''' (4 IX 1900 Korczyna, województwo małopolskie – 23 I 1959 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z zakresu technologii i budowy maszyn. Syn Stanisława i Eugenii z domu Gerula. W 1919 roku absolwent gimnazjum w Stryju, w latach 1919–1921 żołnierz Wojska Polskiego, do rezerwy przeszedł w stopniu starszego chorążego. W 1925 roku absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, który ukończył jako inżynier mechanik. W latach 1925–1928 pracował na Politechnice Lwowskiej, jednocześnie w okresie 1927–1928 był nauczycielem w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Od 1 lipca 1928 do listopada 1928 roku pełnił funkcję inżyniera ruchu w biurze konstrukcyjnym Fabryki Broni i Maszyn „Arma” Spółki Akcyjnej we Lwowie. Od 1 V 1925 do 31 XII 1934 pracował w Fabryce Obrabiarek i Narzędzi Stowarzyszenia Mechaników Polskich z Ameryki w Porębie koło Zawiercia, był kierownikiem oddziałów pomocniczych, druciarni, gwoździarni, odlewni, a od 1931 do 1934 zastępcą kierownika biura technicznego. W latach 1929–1933 był kierownikiem i nauczycielem obróbki metali w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej w Porębie. W latach 1935–1939 pracował w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie, przygotowując dokumentację warsztatową produkcji samochodów. Od 1940 do sierpnia 1944 roku był referentem planowania obrabiarek w biurze przygotowania produkcji Fabryki „Waverma” w Pruszkowie. W listopadzie 1944 roku z rozkazu okupanta wyjechał z Piastowa do Rokicin w powiecie Nowy Targ. Od marca 1945 do stycznia 1946 roku był nauczycielem maszynoznawstwa w Szkole Mleczarskiej we Wrześni. <br/><br/> |
| − | [[Category: | + | W Gdańsku od lutego 1946 roku, gdzie podjął pracę na PG. W 1947 roku otrzymał tytuł zastępcy profesora, w 1951 pracował na stanowisku profesora kontraktowego, w 1955 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Na Wydziale Mechanicznym PG, na którym pracował do 1959 roku, w latach 1946–1956 był kierownikiem Katedry Obróbki Metali, a także współorganizatorem warsztatu i laboratorium miernictwa warsztatowego. W latach 1956–1959 kierował Katedrą i Zakładem Technologii Budowy Maszyn na Wydziale Technologii Maszyn. W latach 1950–1953 był doradcą technicznym Zakładów Mechanicznych im. gen. Karola Świerczewskiego „Zamech” w Elblągu, 1953–1959 rzeczoznawcą naukowym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. |
| + | Autor publikacji na temat technologii i budowy maszyn oraz obrabiarek, w tym pięciu podręczników, między innymi ''Zasady konstrukcji przyrządów i uchwytów i sprawdzianów specjalnych'' (t. 1–2, 1950), ''Praca na wiertarko-frezarkach'' (1955).<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony między innymi Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958). <br/><br/> | ||
| + | Był żonaty z Ireną z domu Beinlich (18 I 1902 Lwów – 6 II 1957 Gdańsk). Miał córkę Annę Marię Jüngst (29 I 1927 Lwów – 5 X 1985 Gdańsk) i syna Jerzego (29 II 1929 Warszawa – 27 IX 1944 Piastów), uczestnika powstania warszawskiego (starszy strzelec w Pułku „Baszta” Komendy Głównej Armii Krajowej, pseudonim Ik), rozstrzelanego przez Niemców. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:39, 15 maj 2018
WŁODZIMIERZ MERMON (4 IX 1900 Korczyna, województwo małopolskie – 23 I 1959 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z zakresu technologii i budowy maszyn. Syn Stanisława i Eugenii z domu Gerula. W 1919 roku absolwent gimnazjum w Stryju, w latach 1919–1921 żołnierz Wojska Polskiego, do rezerwy przeszedł w stopniu starszego chorążego. W 1925 roku absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, który ukończył jako inżynier mechanik. W latach 1925–1928 pracował na Politechnice Lwowskiej, jednocześnie w okresie 1927–1928 był nauczycielem w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Od 1 lipca 1928 do listopada 1928 roku pełnił funkcję inżyniera ruchu w biurze konstrukcyjnym Fabryki Broni i Maszyn „Arma” Spółki Akcyjnej we Lwowie. Od 1 V 1925 do 31 XII 1934 pracował w Fabryce Obrabiarek i Narzędzi Stowarzyszenia Mechaników Polskich z Ameryki w Porębie koło Zawiercia, był kierownikiem oddziałów pomocniczych, druciarni, gwoździarni, odlewni, a od 1931 do 1934 zastępcą kierownika biura technicznego. W latach 1929–1933 był kierownikiem i nauczycielem obróbki metali w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej w Porębie. W latach 1935–1939 pracował w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie, przygotowując dokumentację warsztatową produkcji samochodów. Od 1940 do sierpnia 1944 roku był referentem planowania obrabiarek w biurze przygotowania produkcji Fabryki „Waverma” w Pruszkowie. W listopadzie 1944 roku z rozkazu okupanta wyjechał z Piastowa do Rokicin w powiecie Nowy Targ. Od marca 1945 do stycznia 1946 roku był nauczycielem maszynoznawstwa w Szkole Mleczarskiej we Wrześni.
W Gdańsku od lutego 1946 roku, gdzie podjął pracę na PG. W 1947 roku otrzymał tytuł zastępcy profesora, w 1951 pracował na stanowisku profesora kontraktowego, w 1955 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Na Wydziale Mechanicznym PG, na którym pracował do 1959 roku, w latach 1946–1956 był kierownikiem Katedry Obróbki Metali, a także współorganizatorem warsztatu i laboratorium miernictwa warsztatowego. W latach 1956–1959 kierował Katedrą i Zakładem Technologii Budowy Maszyn na Wydziale Technologii Maszyn. W latach 1950–1953 był doradcą technicznym Zakładów Mechanicznych im. gen. Karola Świerczewskiego „Zamech” w Elblągu, 1953–1959 rzeczoznawcą naukowym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej.
Autor publikacji na temat technologii i budowy maszyn oraz obrabiarek, w tym pięciu podręczników, między innymi Zasady konstrukcji przyrządów i uchwytów i sprawdzianów specjalnych (t. 1–2, 1950), Praca na wiertarko-frezarkach (1955).
Odznaczony między innymi Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958).
Był żonaty z Ireną z domu Beinlich (18 I 1902 Lwów – 6 II 1957 Gdańsk). Miał córkę Annę Marię Jüngst (29 I 1927 Lwów – 5 X 1985 Gdańsk) i syna Jerzego (29 II 1929 Warszawa – 27 IX 1944 Piastów), uczestnika powstania warszawskiego (starszy strzelec w Pułku „Baszta” Komendy Głównej Armii Krajowej, pseudonim Ik), rozstrzelanego przez Niemców. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
