JEDNASZEWSKA TERESA, historyk sztuki
(dodanie logotypów) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''TERESA JEDNASZEWSKA''' z domu Guć (ur. 14 IV 1942 Częstochowa), historyk sztuki. Córka Władysława (1903 Zduńska Wola – 2001 Gdynia) i Marianny z domu Szewczyk (1912 Częstochowa – 1996 Gdynia), przed 1939 mieszkających w Gdyni, wysiedlonych z niej podczas okupacji. W 1959 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Gdyni, w 1965 studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na kierunku zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W 1966 roku podjęła pracę w Dziale Dokumentacji Historycznej Muzeum Zamkowego w Malborku. Od lutego 1970 pracowała w Biurze Badań i Dokumentacji Zabytków w Gdańsku (później przekształconym w Gdański Ośrodek Ochrony Dóbr Kultury, a następnie w Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego). Pełniła tam funkcję kustosza, kierownika Zespołu Materialnych Wartości Kulturowych. Planowała i nadzorowała prace konserwatorskie, a od 1979 roku (we współpracy z Aleksandrą Banach) zajmowała się również ochroną tzw. zabytków ruchomych: dzieł sztuki pozostających w zbiorach kościelnych, w posiadaniu instytucji i w kolekcjach prywatnych, z wyłączeniem zbiorów muzealnych. <br/><br/> | '''TERESA JEDNASZEWSKA''' z domu Guć (ur. 14 IV 1942 Częstochowa), historyk sztuki. Córka Władysława (1903 Zduńska Wola – 2001 Gdynia) i Marianny z domu Szewczyk (1912 Częstochowa – 1996 Gdynia), przed 1939 mieszkających w Gdyni, wysiedlonych z niej podczas okupacji. W 1959 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Gdyni, w 1965 studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na kierunku zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W 1966 roku podjęła pracę w Dziale Dokumentacji Historycznej Muzeum Zamkowego w Malborku. Od lutego 1970 pracowała w Biurze Badań i Dokumentacji Zabytków w Gdańsku (później przekształconym w Gdański Ośrodek Ochrony Dóbr Kultury, a następnie w Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego). Pełniła tam funkcję kustosza, kierownika Zespołu Materialnych Wartości Kulturowych. Planowała i nadzorowała prace konserwatorskie, a od 1979 roku (we współpracy z Aleksandrą Banach) zajmowała się również ochroną tzw. zabytków ruchomych: dzieł sztuki pozostających w zbiorach kościelnych, w posiadaniu instytucji i w kolekcjach prywatnych, z wyłączeniem zbiorów muzealnych. <br/><br/> | ||
| − | + | Do ważniejszych prac prowadzonych pod jej nadzorem należały: konserwacja i rekonstrukcja wystroju Wielkiej Hali [[DWÓR ARTUSA | Dworu Artusa]] oraz wystroju wnętrz [[DOM UPHAGENA | Domu Uphagena]]; konserwacja gotyckich polichromii w kościołach [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | św. Katarzyny]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | św. Mikołaja]], [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP)]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA | św. Jana]] oraz w [[KATEDRA OLIWSKA | katedrze oliwskiej]]; scalenie ocalałych fragmentów, konserwacja i rekonstrukcja prospektu organowego z kościoła św. Jana (1625–1629) i adaptacja tego dzieła do kościoła NMP (we współpracy z Marianem Dorawą z Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków w Toruniu); odbudowa i konserwacja barokowych organów głównych oraz tzw. mniejszego prospektu organowego z 1703 roku i późnogotyckich stall zakonnych w [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]]; konserwacja ołtarza głównego z 1688 roku, osiemnastu barokowych ołtarzy bocznych i renesansowego ołtarza Trójcy Świętej z 1606 roku w katedrze oliwskiej; renowacja iluzjonistycznych malowideł i barokowych ołtarzy w [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościele św. Ignacego Loyoli]]; konserwacja gotyckich grup pasyjnych z kościołów św. Mikołaja, św. Katarzyny i św. Trójcy; konserwacja zabytkowych epitafiów związanych z mieszczaństwem gdańskim w kościołach św. Katarzyny, NMP, św. Jana i św. Trójcy. <br/><br/> | |
| − | Do ważniejszych prac prowadzonych pod jej nadzorem należały: konserwacja i rekonstrukcja wystroju Wielkiej Hali [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]] oraz wystroju wnętrz [[DOM UPHAGENA| Domu Uphagena]]; konserwacja gotyckich polichromii w kościołach [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ| św. Katarzyny]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| | + | |
| − | + | ||
Autorka wielu publikacji, między innymi artykułów ''Ślusarstwo w Gdańsku średniowiecznym XIV–XV wieku'' („Gdańskie Studia Muzealne” 1976, t. I), ''Artystyczne okucia Gdańskie XVI–XVIII wieku'', (tamże, 1978, t. II), ''Kuźnictwo gdańskie XVI i XVII wieku'' („Kwartalnik Historii Nauki i Techniki” 1982, nr 2), ''Dokumentacja i konserwacja zabytkowych dzieł sztuki gdańskiej'' (w: ''Studia z historii sztuki Gdańska i Pomorza'', 1992), ''Przegląd prac konserwatorskich przy najcenniejszych zespołach sztuki gdańskiej'' („Ochrona Zabytków” 1993, nr 2), rozdziału „Kowalstwo artystyczne” (w: ''Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od połowy XV do końca XVII wieku'', t. I, 1997) oraz katalogu ''Kowalstwo artystyczne i odlewnictwo'' (1985); współautorka tekstów dotyczących niektórych kamienic w katalogu ''Miasto Gdańsk'', cz. 1: ''Główne Miasto'' (2006), wydanego w ramach „Katalogu Zabytków Sztuki” (Seria Nowa) Instytutu Sztuki PAN. Autorka i organizatorka wystaw ''Kowalstwo artystyczne i odlewnictwo'' (Malbork, 1978) oraz ''Europejskie dziedzictwo rozproszone'' (Gdańsk, 1992). <br/><br/> | Autorka wielu publikacji, między innymi artykułów ''Ślusarstwo w Gdańsku średniowiecznym XIV–XV wieku'' („Gdańskie Studia Muzealne” 1976, t. I), ''Artystyczne okucia Gdańskie XVI–XVIII wieku'', (tamże, 1978, t. II), ''Kuźnictwo gdańskie XVI i XVII wieku'' („Kwartalnik Historii Nauki i Techniki” 1982, nr 2), ''Dokumentacja i konserwacja zabytkowych dzieł sztuki gdańskiej'' (w: ''Studia z historii sztuki Gdańska i Pomorza'', 1992), ''Przegląd prac konserwatorskich przy najcenniejszych zespołach sztuki gdańskiej'' („Ochrona Zabytków” 1993, nr 2), rozdziału „Kowalstwo artystyczne” (w: ''Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od połowy XV do końca XVII wieku'', t. I, 1997) oraz katalogu ''Kowalstwo artystyczne i odlewnictwo'' (1985); współautorka tekstów dotyczących niektórych kamienic w katalogu ''Miasto Gdańsk'', cz. 1: ''Główne Miasto'' (2006), wydanego w ramach „Katalogu Zabytków Sztuki” (Seria Nowa) Instytutu Sztuki PAN. Autorka i organizatorka wystaw ''Kowalstwo artystyczne i odlewnictwo'' (Malbork, 1978) oraz ''Europejskie dziedzictwo rozproszone'' (Gdańsk, 1992). <br/><br/> | ||
| − | |||
Członek [[STOWARZYSZENIE HISTORYKÓW SZTUKI – ODDZIAŁ GDAŃSKI| Gdańskiego Oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki]], w latach 1970–1980 jego sekretarz, 1980–1990 członek sekcji konserwatorskiej. W 1993 roku wyróżniona Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska za upowszechnianie kultury i wiedzy o Gdańsku. W 1997 otrzymała Nagrodę Generalnego Konserwatora Zabytków za udział w przygotowaniu rocznicy tysiąclecia pierwszej wzmianki o Gdańsku, w 2002 uhonorowana [[NAGRODA IM. PROF. JERZEGO STANKIEWICZA| Nagrodą im. prof. Jerzego Stankiewicza]].<br/><br/> | Członek [[STOWARZYSZENIE HISTORYKÓW SZTUKI – ODDZIAŁ GDAŃSKI| Gdańskiego Oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki]], w latach 1970–1980 jego sekretarz, 1980–1990 członek sekcji konserwatorskiej. W 1993 roku wyróżniona Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska za upowszechnianie kultury i wiedzy o Gdańsku. W 1997 otrzymała Nagrodę Generalnego Konserwatora Zabytków za udział w przygotowaniu rocznicy tysiąclecia pierwszej wzmianki o Gdańsku, w 2002 uhonorowana [[NAGRODA IM. PROF. JERZEGO STANKIEWICZA| Nagrodą im. prof. Jerzego Stankiewicza]].<br/><br/> | ||
| − | |||
Od 1965 roku zamężna z Janem Jednaszewskim (ur. 1937 Warszawa), z wykształcenia magistrem inżynierem mechaniki. Syn Piotr (ur. w 1966) ukończył studia w Polsce i Wielkiej Brytanii, gdzie pracuje naukowo. {{author: CzB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Od 1965 roku zamężna z Janem Jednaszewskim (ur. 1937 Warszawa), z wykształcenia magistrem inżynierem mechaniki. Syn Piotr (ur. w 1966) ukończył studia w Polsce i Wielkiej Brytanii, gdzie pracuje naukowo. {{author: CzB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 18:23, 31 gru 2017
TERESA JEDNASZEWSKA z domu Guć (ur. 14 IV 1942 Częstochowa), historyk sztuki. Córka Władysława (1903 Zduńska Wola – 2001 Gdynia) i Marianny z domu Szewczyk (1912 Częstochowa – 1996 Gdynia), przed 1939 mieszkających w Gdyni, wysiedlonych z niej podczas okupacji. W 1959 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Gdyni, w 1965 studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na kierunku zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W 1966 roku podjęła pracę w Dziale Dokumentacji Historycznej Muzeum Zamkowego w Malborku. Od lutego 1970 pracowała w Biurze Badań i Dokumentacji Zabytków w Gdańsku (później przekształconym w Gdański Ośrodek Ochrony Dóbr Kultury, a następnie w Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego). Pełniła tam funkcję kustosza, kierownika Zespołu Materialnych Wartości Kulturowych. Planowała i nadzorowała prace konserwatorskie, a od 1979 roku (we współpracy z Aleksandrą Banach) zajmowała się również ochroną tzw. zabytków ruchomych: dzieł sztuki pozostających w zbiorach kościelnych, w posiadaniu instytucji i w kolekcjach prywatnych, z wyłączeniem zbiorów muzealnych.
Do ważniejszych prac prowadzonych pod jej nadzorem należały: konserwacja i rekonstrukcja wystroju Wielkiej Hali Dworu Artusa oraz wystroju wnętrz Domu Uphagena; konserwacja gotyckich polichromii w kościołach św. Katarzyny, św. Mikołaja, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), św. Jana oraz w katedrze oliwskiej; scalenie ocalałych fragmentów, konserwacja i rekonstrukcja prospektu organowego z kościoła św. Jana (1625–1629) i adaptacja tego dzieła do kościoła NMP (we współpracy z Marianem Dorawą z Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków w Toruniu); odbudowa i konserwacja barokowych organów głównych oraz tzw. mniejszego prospektu organowego z 1703 roku i późnogotyckich stall zakonnych w kościele św. Trójcy; konserwacja ołtarza głównego z 1688 roku, osiemnastu barokowych ołtarzy bocznych i renesansowego ołtarza Trójcy Świętej z 1606 roku w katedrze oliwskiej; renowacja iluzjonistycznych malowideł i barokowych ołtarzy w kościele św. Ignacego Loyoli; konserwacja gotyckich grup pasyjnych z kościołów św. Mikołaja, św. Katarzyny i św. Trójcy; konserwacja zabytkowych epitafiów związanych z mieszczaństwem gdańskim w kościołach św. Katarzyny, NMP, św. Jana i św. Trójcy.
Autorka wielu publikacji, między innymi artykułów Ślusarstwo w Gdańsku średniowiecznym XIV–XV wieku („Gdańskie Studia Muzealne” 1976, t. I), Artystyczne okucia Gdańskie XVI–XVIII wieku, (tamże, 1978, t. II), Kuźnictwo gdańskie XVI i XVII wieku („Kwartalnik Historii Nauki i Techniki” 1982, nr 2), Dokumentacja i konserwacja zabytkowych dzieł sztuki gdańskiej (w: Studia z historii sztuki Gdańska i Pomorza, 1992), Przegląd prac konserwatorskich przy najcenniejszych zespołach sztuki gdańskiej („Ochrona Zabytków” 1993, nr 2), rozdziału „Kowalstwo artystyczne” (w: Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od połowy XV do końca XVII wieku, t. I, 1997) oraz katalogu Kowalstwo artystyczne i odlewnictwo (1985); współautorka tekstów dotyczących niektórych kamienic w katalogu Miasto Gdańsk, cz. 1: Główne Miasto (2006), wydanego w ramach „Katalogu Zabytków Sztuki” (Seria Nowa) Instytutu Sztuki PAN. Autorka i organizatorka wystaw Kowalstwo artystyczne i odlewnictwo (Malbork, 1978) oraz Europejskie dziedzictwo rozproszone (Gdańsk, 1992).
Członek Gdańskiego Oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w latach 1970–1980 jego sekretarz, 1980–1990 członek sekcji konserwatorskiej. W 1993 roku wyróżniona Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska za upowszechnianie kultury i wiedzy o Gdańsku. W 1997 otrzymała Nagrodę Generalnego Konserwatora Zabytków za udział w przygotowaniu rocznicy tysiąclecia pierwszej wzmianki o Gdańsku, w 2002 uhonorowana Nagrodą im. prof. Jerzego Stankiewicza.
Od 1965 roku zamężna z Janem Jednaszewskim (ur. 1937 Warszawa), z wykształcenia magistrem inżynierem mechaniki. Syn Piotr (ur. w 1966) ukończył studia w Polsce i Wielkiej Brytanii, gdzie pracuje naukowo.
