ZIELIŃSKA WŁADYSŁAWA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
(uzupełnienia BŚ (e-mail z 10.01.2016)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''WŁADYSŁAWA ZIELIŃSKA''' (4 VI 1927 Lwów – 23 V 1996 Gdańsk), lekarz internista, naukowiec. Od | + | '''WŁADYSŁAWA ZIELIŃSKA''' (4 VI 1927 Lwów – 23 V 1996 Gdańsk), lekarz internista, naukowiec. Od 1944 roku w Krakowie, od 1947 w Gdańsku, w roku akademickim 1947/1948 pobierała nauki w szkole pielęgniarskiej, w latach 1949–1954 studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej ([[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]). Od 1953 pracowała w Klinice Chorób Zakaźnych, uzyskując specjalizację I (1958) i II stopnia (1964). Od 1961 roku doktor, od 1978 doktor habilitowany, do 1991 profesor nadzwyczajny. Od roku 1987 kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych, w latach 1989–1990 zastępca dyrektora Instytutu Chorób Wewnętrznych. Zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wirusowego zapalenia wątroby, problemami nowotworów wątroby związanymi z zakażeniami wirusem B i C, marskości wątroby. Dążyła do unowocześnienia kliniki, wprowadzając do badań diagnostycznych nowoczesne metody (między innymi uruchomiła pracownię ultrasonografii i endoskopową), stworzyła przy klinice Oddział Intensywnej Opieki Medycznej dla zakaźnie chorych i punkt szczepień interwencyjnych. W Polsce była prekursorką walki z chorobą AIDS, uruchomiła Gdański Program Walki z AIDS i pierwsze w kraju Centrum Diagnostyczno-Kliniczne HIV/AIDS dla województwa gdańskiego (1989). W 1990 roku z jej inicjatywy powstał jako pierwszy w Polsce oddział dla osadzonych zakażonych HIV w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym w Gdańsku]]. W 1992 współzakładała Polskie Towarzystwo Naukowe AIDS. W latach 1995–1998 była konsultantem regionalnym w dziedzinie chorób zakaźnych oraz pełnomocnikiem wojewody i rektora AMG do spraw AIDS w [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwie gdańskim]]. <br/><br/> Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pośmiertnie (1997) w Sali Białej [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] uhonorowana nagrodami przyznawanymi przez pacjentów „Złoty Mak” i „Czerwona Kokarda” (symbolem solidarności z osobami żyjącym z HIV i dotkniętymi AIDS). Pochowana na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:06, 16 mar 2016
WŁADYSŁAWA ZIELIŃSKA (4 VI 1927 Lwów – 23 V 1996 Gdańsk), lekarz internista, naukowiec. Od 1944 roku w Krakowie, od 1947 w Gdańsku, w roku akademickim 1947/1948 pobierała nauki w szkole pielęgniarskiej, w latach 1949–1954 studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej ( Gdański Uniwersytet Medyczny). Od 1953 pracowała w Klinice Chorób Zakaźnych, uzyskując specjalizację I (1958) i II stopnia (1964). Od 1961 roku doktor, od 1978 doktor habilitowany, do 1991 profesor nadzwyczajny. Od roku 1987 kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych, w latach 1989–1990 zastępca dyrektora Instytutu Chorób Wewnętrznych. Zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wirusowego zapalenia wątroby, problemami nowotworów wątroby związanymi z zakażeniami wirusem B i C, marskości wątroby. Dążyła do unowocześnienia kliniki, wprowadzając do badań diagnostycznych nowoczesne metody (między innymi uruchomiła pracownię ultrasonografii i endoskopową), stworzyła przy klinice Oddział Intensywnej Opieki Medycznej dla zakaźnie chorych i punkt szczepień interwencyjnych. W Polsce była prekursorką walki z chorobą AIDS, uruchomiła Gdański Program Walki z AIDS i pierwsze w kraju Centrum Diagnostyczno-Kliniczne HIV/AIDS dla województwa gdańskiego (1989). W 1990 roku z jej inicjatywy powstał jako pierwszy w Polsce oddział dla osadzonych zakażonych HIV w Areszcie Śledczym w Gdańsku. W 1992 współzakładała Polskie Towarzystwo Naukowe AIDS. W latach 1995–1998 była konsultantem regionalnym w dziedzinie chorób zakaźnych oraz pełnomocnikiem wojewody i rektora AMG do spraw AIDS w województwie gdańskim.
Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pośmiertnie (1997) w Sali Białej Ratusza Głównego Miasta uhonorowana nagrodami przyznawanymi przez pacjentów „Złoty Mak” i „Czerwona Kokarda” (symbolem solidarności z osobami żyjącym z HIV i dotkniętymi AIDS). Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
