SCHLIEFF VALENTINUS, historyk, bibliograf, rajca

'''VALENTINUS SCHLIEFF''' (7 III 1680 Gdańsk – 3 III 1750 Gdańsk), historyk, bibliograf. Syn ławnika (1666) i rajcy gdańskiego (1678) Daniela (20 I 1623 Gdańsk – 5 I 1711 Gdańsk). Pierwsze nauki pobierał prywatnie u kaznodziei Johannesa Endlera w Koszwałach. 3 IV 1690 rozpoczął naukę w [[SZKOŁA MARIACKA | szkole mariackiej]], a po jej ukończeniu od 2 V 1696 uczeń gdańskiego [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]]. Podczas egzaminu publicznego 12 X 1699 wygłosił przygotowaną na piśmie rozprawę z zakresu prawa, opracowaną pod kierunkiem [[DIESSELDORF JOHANN GOTTFRIED | Johanna Gottfrieda Diesseldorfa]] (''Examen juridicum Miscellanearum Positionum, praeside Dn. Johanne Gothofredo a Dieseldorff Jur. ac Histor. Prof. […] 1699 D. 12 Oct. public examine submittit''). Od czerwca 1770 roku przebywał w Królewcu. Po powrocie do Gdańska już 8 X 1770 wyruszył w kolejną podróż do Poznania. W Poznaniu przez pół roku uczył się języka polskiego. W 1701 roku studiował w Halle, w 1702 w Utrechcie. Od lutego 1703 przebywał we Francji, gdzie pogłębiał znajomość języka francuskiego, od kwietnia ponownie w Halle.  W Gdańsku w latach 1704–11 badał historię Gdańska, Prus Królewskich i Polski. 16 XI 1711 został powołany przez Radę Miejską na przełożonego [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościoła św. Barbary]], 20 XI 1711 został członkiem [[TRZECI ORDYNEK | Trzeciego Ordynku]], gdzie pełnił funkcję kwatermistrza. W roku 1713 powołany do Collegium Scholarchale ([[KOLEGIUM SZKOLNE | Kolegium Szkolne]]) jako protobibliotekarz (nadzorował [[BIBLIOTEKA RADY MIEJSKIEJ GDAŃSKA | Bibliotekę Rady Miejskiej]]). 15 III 1725 został ławnikiem, także mianowany podpułkownikiem. Od 16 III 1734 rajca, podczas [[OBLĘŻENIE GDAŃSKA W 1734 ROKU | oblężenia Gdańska w 1734]] przez wojska rosyjskie i saskie powołany na klucznika bram miasta i awansowany na pułkownika. W 1735 roku otrzymał urząd sędziego. 26 X 1738 doznał ataku apopleksji, po którym pozostała mu wada wymowy. Po powrocie do zdrowia kontynuował działalność. Nie zaniedbywał pracy badawczej. Uzupełniał i poprawiał bibliografię Polski [[HOPPE SAMUEL JOACHIM | Samuela Hoppiusa]] ''De scriptoribus historiae Polonicae schediasma literarium'' (Dantzig 1707). Jego uzupełnienia zostały uwzględnione w wydaniu drugim, zamieszczonym w I tomie dzieła Jana Długosza ''Historia polonica'' (1711). <br/><br/> Zgromadził liczącą około 9 tysięcy druków bibliotekę, z czego 1/3 dotyczyła historii Polski, Gdańska i Prus Królewskich. Tę część zapisał testamentem Bibliotece Rady Miejskiej. Księgozbiór trafił do biblioteki uporządkowany. W jednym oprawionym woluminie (klocku) znajdowały się druki monotematyczne lub o pokrewnej tematyce. Każdy klocek zaopatrzony jest w sporządzony przez niego spis treści. Wartość księgozbioru podwyższają notatki i uzupełnienia na marginesach książek lub na specjalnie wklejonych kartach. Jego uwagi na pierwszym wydaniu bibliografii Hoppiusa zajmują niemal tyle miejsca, co tekst właściwy. Szczególną wartość mają uzupełnienia niedokładnych tytułów i sprostowania, krótkie biogramy autorów dzieł, próby dochodzenia autorstwa dzieł wydanych anonimowo. W rękopisach [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej]] zachowały się liczne przyczynki, świadczące o jego szerokich zainteresowaniach, w tym ''Termini et phraseologiae juridicae et forensis, Collectanea de medicis Gedanensibus, Collectaneen zu einer Danziger Gelehrtengeschichte''. W styczniu 1748 doznał kolejnego, czwartego ataku apopleksji, który całkowicie go unieruchomił. {{author: MAB}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]