BEREŹNICKI KIEJSTUT, profesor Akademii Sztuk Pięknych
(aktualizacja czytelniczki (e-mail 15.05.2015)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Bereźnicki Kiejstut, Uczta z chłopcem wypuszczającym wróbla, około 1987.JPG|thumb|Kiejstut Bereźnicki ''Uczta z chłopcem wypuszczającym wróbla'', około 1987]] | [[File:Bereźnicki Kiejstut, Uczta z chłopcem wypuszczającym wróbla, około 1987.JPG|thumb|Kiejstut Bereźnicki ''Uczta z chłopcem wypuszczającym wróbla'', około 1987]] | ||
| − | '''KIEJSTUT BEREŹNICKI''' (ur. 21 XII 1935 Poznań), artysta malarz, pedagog. Studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]), dyplom uzyskał w roku 1958 w pracowni prof. [[TEISSEYRE STANISŁAW | Stanisława Teisseyre’a]]. Od roku 1960 asystent Wydziału Malarstwa, w latach 1976–1980 prowadził pracownię malarstwa i rysunku dla studentów architektury, 1981–2004 dyplomową pracownię malarstwa; w latach 1981–1985 prorektor, od roku 1984 profesor tytularny, od 1994 profesor zwyczajny. Fascynację malarstwem flamandzkim, holenderskim i hiszpańskim XVI i XVII wieku połączył z inspiracją twórczością m.in. Cézanne’a, Braque’a, Miró, Picassa, Matisse’a; odcinając się od tradycji [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]] z jej kultem koloru i obojętnością tematu, kładzie akcent na uniwersalny, transcendentny sens. Służy temu monochromatyzm obrazów, umowny modelunek, dyscyplina kompozycji o płytkiej, umownej, architektonicznej przestrzeni, nierzadko symetrycznych, w układach horyzontalnych lub wertykalnie spiętrzonych, uproszczenie, schematyzacja form przedmiotów, sylwetek i typów fizjonomicznych (wśród nich wielokrotnie autoportrety) oraz powtarzalność wątków, często inspirowanych ikonografią religijną i mitologiczną. Liczne w twórczości warianty ''Opłakiwania'', ''Złożenia do grobu'', Piety, rytualnych uczt, pochodów z chorągwiami, zalegoryzowane sceny rodzajowe oraz martwe natury. Pospolite przedmioty wiążą się w nich z symbolami wanitatywnymi (czaszki, karty, rakiety i kości do gry, klepsydry, lustra, korale). Fascynacja życiem, materialnością i obfitością (akty, postaci dzieci, wzlatujące ptaki, chleb, owoce) współgra z symboliką śmierci, przemijania, zniewolenia (mięso, martwe ryby i ptaki, klatki, sieci, narzędzia pasyjne). Obrazy cechuje też maestria opracowania, bliska warsztatowi dawnych mistrzów. W | + | '''KIEJSTUT BEREŹNICKI''' (ur. 21 XII 1935 Poznań), artysta malarz, pedagog. Studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]), dyplom uzyskał w roku 1958 w pracowni prof. [[TEISSEYRE STANISŁAW | Stanisława Teisseyre’a]]. Od roku 1960 asystent Wydziału Malarstwa, w latach 1976–1980 prowadził pracownię malarstwa i rysunku dla studentów architektury, 1981–2004 dyplomową pracownię malarstwa; w latach 1981–1985 prorektor, od roku 1984 profesor tytularny, od 1994 profesor zwyczajny. Fascynację malarstwem flamandzkim, holenderskim i hiszpańskim XVI i XVII wieku połączył z inspiracją twórczością m.in. Cézanne’a, Braque’a, Miró, Picassa, Matisse’a; odcinając się od tradycji [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]] z jej kultem koloru i obojętnością tematu, kładzie akcent na uniwersalny, transcendentny sens. Służy temu monochromatyzm obrazów, umowny modelunek, dyscyplina kompozycji o płytkiej, umownej, architektonicznej przestrzeni, nierzadko symetrycznych, w układach horyzontalnych lub wertykalnie spiętrzonych, uproszczenie, schematyzacja form przedmiotów, sylwetek i typów fizjonomicznych (wśród nich wielokrotnie autoportrety) oraz powtarzalność wątków, często inspirowanych ikonografią religijną i mitologiczną. Liczne w twórczości warianty ''Opłakiwania'', ''Złożenia do grobu'', Piety, rytualnych uczt, pochodów z chorągwiami, zalegoryzowane sceny rodzajowe oraz martwe natury. Pospolite przedmioty wiążą się w nich z symbolami wanitatywnymi (czaszki, karty, rakiety i kości do gry, klepsydry, lustra, korale). Fascynacja życiem, materialnością i obfitością (akty, postaci dzieci, wzlatujące ptaki, chleb, owoce) współgra z symboliką śmierci, przemijania, zniewolenia (mięso, martwe ryby i ptaki, klatki, sieci, narzędzia pasyjne). Obrazy cechuje też maestria opracowania, bliska warsztatowi dawnych mistrzów. W 1985 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 uhonorowany Wielką Pomorską Nagrodą Artystyczną. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 12:18, 18 maj 2015
KIEJSTUT BEREŹNICKI (ur. 21 XII 1935 Poznań), artysta malarz, pedagog. Studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych), dyplom uzyskał w roku 1958 w pracowni prof. Stanisława Teisseyre’a. Od roku 1960 asystent Wydziału Malarstwa, w latach 1976–1980 prowadził pracownię malarstwa i rysunku dla studentów architektury, 1981–2004 dyplomową pracownię malarstwa; w latach 1981–1985 prorektor, od roku 1984 profesor tytularny, od 1994 profesor zwyczajny. Fascynację malarstwem flamandzkim, holenderskim i hiszpańskim XVI i XVII wieku połączył z inspiracją twórczością m.in. Cézanne’a, Braque’a, Miró, Picassa, Matisse’a; odcinając się od tradycji szkoły sopockiej z jej kultem koloru i obojętnością tematu, kładzie akcent na uniwersalny, transcendentny sens. Służy temu monochromatyzm obrazów, umowny modelunek, dyscyplina kompozycji o płytkiej, umownej, architektonicznej przestrzeni, nierzadko symetrycznych, w układach horyzontalnych lub wertykalnie spiętrzonych, uproszczenie, schematyzacja form przedmiotów, sylwetek i typów fizjonomicznych (wśród nich wielokrotnie autoportrety) oraz powtarzalność wątków, często inspirowanych ikonografią religijną i mitologiczną. Liczne w twórczości warianty Opłakiwania, Złożenia do grobu, Piety, rytualnych uczt, pochodów z chorągwiami, zalegoryzowane sceny rodzajowe oraz martwe natury. Pospolite przedmioty wiążą się w nich z symbolami wanitatywnymi (czaszki, karty, rakiety i kości do gry, klepsydry, lustra, korale). Fascynacja życiem, materialnością i obfitością (akty, postaci dzieci, wzlatujące ptaki, chleb, owoce) współgra z symboliką śmierci, przemijania, zniewolenia (mięso, martwe ryby i ptaki, klatki, sieci, narzędzia pasyjne). Obrazy cechuje też maestria opracowania, bliska warsztatowi dawnych mistrzów. W 1985 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 uhonorowany Wielką Pomorską Nagrodą Artystyczną.
