TUBIELEWICZ WITOLD, dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN
(BŚ – uzupełnienie wersji EG) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Tubilewicz Witold.JPG|thumb|Witold Tubilewicz]] | [[File:Tubilewicz Witold.JPG|thumb|Witold Tubilewicz]] | ||
| − | '''WITOLD TUBILEWICZ''' (22 VII 1902 Kielce – 20 IX 1993 Gdańsk), naukowiec, specjalista budownictwa wodnego. W 1920 roku ukończył szkołę średnią w Kutnie. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej. Od 1921 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Od 1930 pracował w Wydziale Technicznym Urzędu Morskiego w Gdyni, nadzorował budowę portów w Gdyni i Władysławowie. Wysiedlony z Gdyni w listopadzie 1939, okres II wojny światowej spędził na Lubelszczyźnie i w Piastowie pod Warszawą. Skierowany 20 III 1945 przez Departament Morski Ministerstwa Żeglugi i Handlu Zagranicznego na Wybrzeże, 1 VI 1945 został naczelnym inżynierem i zastępcą dyrektora [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biura Odbudowy Portów]]. W październiku 1945 roku brał w Moskwie udział w rozmowach komisji do spraw podziału ze stroną radziecką wraków wydobytych na polskich wodach terytorialnych i w sprawach oczyszczania wejść do portów. Od 1 XI 1945 profesor kontraktowy PG, twórca nowego kierunku: budownictwa morskiego i portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W latach 1949–1952 był także organizatorem Katedry Budownictwa Morskiego i Portów w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie. Po połączeniu w roku 1947 Biura Odbudowy Portów z Głównym Urzędem Morskim, był od 1 I 1948 dyrektorem technicznym urzędu. Pracując równolegle na PG, 1 XII 1948 otrzymał nominację na stanowisko profesora tytularnego PG. W 1953 utworzył Zakład Budownictwa Morskiego w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN, 1957–1960 dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN i kierownik (do 1963) wchodzącego w jego skład Zakładu Hydrauliki Morskiej. W 1961 roku członek komisji opracowującej perspektywy zagospodarowania przestrzennego portów, przewodniczył komisji terenowej do spraw Pomorza Wschodniego, opracowującej m.in. perspektywy zagospodarowania portów w Gdyni i Gdańska. W 1963–1972 (do emerytury) kierownik Katedry Budownictwa Morskiego na PG. Od 1969 zaangażowany w plany powstania i budowy [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]]. Odznaczony m.in. w 1955 Krzyżem Kawalerskim i w 1966 Krzyżem Oficerskim OOP, | + | '''WITOLD TUBILEWICZ''' (22 VII 1902 Kielce – 20 IX 1993 Gdańsk), naukowiec, specjalista budownictwa wodnego. W 1920 roku ukończył szkołę średnią w Kutnie. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej. Od 1921 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Od 1930 pracował w Wydziale Technicznym Urzędu Morskiego w Gdyni, nadzorował budowę portów w Gdyni i Władysławowie. Wysiedlony z Gdyni w listopadzie 1939, okres II wojny światowej spędził na Lubelszczyźnie i w Piastowie pod Warszawą. Skierowany 20 III 1945 przez Departament Morski Ministerstwa Żeglugi i Handlu Zagranicznego na Wybrzeże, 1 VI 1945 został naczelnym inżynierem i zastępcą dyrektora [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biura Odbudowy Portów]]. W październiku 1945 roku brał w Moskwie udział w rozmowach komisji do spraw podziału ze stroną radziecką wraków wydobytych na polskich wodach terytorialnych i w sprawach oczyszczania wejść do portów. Od 1 XI 1945 profesor kontraktowy PG, twórca nowego kierunku: budownictwa morskiego i portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W latach 1949–1952 był także organizatorem Katedry Budownictwa Morskiego i Portów w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie. Po połączeniu w roku 1947 Biura Odbudowy Portów z Głównym Urzędem Morskim, był od 1 I 1948 dyrektorem technicznym urzędu. Pracując równolegle na PG, 1 XII 1948 otrzymał nominację na stanowisko profesora tytularnego PG. W 1953 utworzył Zakład Budownictwa Morskiego w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN, 1957–1960 dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN i kierownik (do 1963) wchodzącego w jego skład Zakładu Hydrauliki Morskiej. W 1961 roku członek komisji opracowującej perspektywy zagospodarowania przestrzennego portów, przewodniczył komisji terenowej do spraw Pomorza Wschodniego, opracowującej m.in. perspektywy zagospodarowania portów w Gdyni i Gdańska. W 1963–1972 (do emerytury) kierownik Katedry Budownictwa Morskiego na PG. Od 1969 zaangażowany w plany powstania i budowy [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]]. Był m.in. ławnikiem Odwoławczej Izby Morskiej, ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. Autor m.in. książek ''Morze i woda morska'' (1953), ''Porty Wybrzeża Gdańskiego, ich dzieje i perspektywy rozwojowe'' (1973, wspólnie z synem Andrzejem Tubilewiczem, obecnie profesorem PG) oraz współautor publikacji ''Budownictwo betonowe'' (t. 16: ''Budowle hydrotechniczne morskie'', 1969). Odznaczony m.in. w 1955 Krzyżem Kawalerskim i w 1966 Krzyżem Oficerskim OOP, w 1962 medalem X Wieków Gdańska. Pochowany na cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 12:18, 9 kwi 2015
WITOLD TUBILEWICZ (22 VII 1902 Kielce – 20 IX 1993 Gdańsk), naukowiec, specjalista budownictwa wodnego. W 1920 roku ukończył szkołę średnią w Kutnie. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej. Od 1921 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Od 1930 pracował w Wydziale Technicznym Urzędu Morskiego w Gdyni, nadzorował budowę portów w Gdyni i Władysławowie. Wysiedlony z Gdyni w listopadzie 1939, okres II wojny światowej spędził na Lubelszczyźnie i w Piastowie pod Warszawą. Skierowany 20 III 1945 przez Departament Morski Ministerstwa Żeglugi i Handlu Zagranicznego na Wybrzeże, 1 VI 1945 został naczelnym inżynierem i zastępcą dyrektora Biura Odbudowy Portów. W październiku 1945 roku brał w Moskwie udział w rozmowach komisji do spraw podziału ze stroną radziecką wraków wydobytych na polskich wodach terytorialnych i w sprawach oczyszczania wejść do portów. Od 1 XI 1945 profesor kontraktowy PG, twórca nowego kierunku: budownictwa morskiego i portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W latach 1949–1952 był także organizatorem Katedry Budownictwa Morskiego i Portów w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie. Po połączeniu w roku 1947 Biura Odbudowy Portów z Głównym Urzędem Morskim, był od 1 I 1948 dyrektorem technicznym urzędu. Pracując równolegle na PG, 1 XII 1948 otrzymał nominację na stanowisko profesora tytularnego PG. W 1953 utworzył Zakład Budownictwa Morskiego w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN, 1957–1960 dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN i kierownik (do 1963) wchodzącego w jego skład Zakładu Hydrauliki Morskiej. W 1961 roku członek komisji opracowującej perspektywy zagospodarowania przestrzennego portów, przewodniczył komisji terenowej do spraw Pomorza Wschodniego, opracowującej m.in. perspektywy zagospodarowania portów w Gdyni i Gdańska. W 1963–1972 (do emerytury) kierownik Katedry Budownictwa Morskiego na PG. Od 1969 zaangażowany w plany powstania i budowy Portu Północnego. Był m.in. ławnikiem Odwoławczej Izby Morskiej, ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. Autor m.in. książek Morze i woda morska (1953), Porty Wybrzeża Gdańskiego, ich dzieje i perspektywy rozwojowe (1973, wspólnie z synem Andrzejem Tubilewiczem, obecnie profesorem PG) oraz współautor publikacji Budownictwo betonowe (t. 16: Budowle hydrotechniczne morskie, 1969). Odznaczony m.in. w 1955 Krzyżem Kawalerskim i w 1966 Krzyżem Oficerskim OOP, w 1962 medalem X Wieków Gdańska. Pochowany na cmentarzu Katolickim w Sopocie.
