LIBUŚ WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu {{author: WP}}”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | '''WŁODZIMIERZ LIBUŚ''' (1 VI 1928 Pepłowo – 11 II 1983 Gdańsk), naukowiec, chemik, specjalista z dziedziny chemii roztworów, fizykochemii. Syn Leonarda i Józefy z domu Rudnickiej. W 1946 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim, w 1952 absolwent Wydziału Chemicznego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]], magister inżynier chemik (specjalność: technologia chemiczna drewna). W roku 1956 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, od 1960 doktor habilitowany (na stanowisku docenta), od 1971 profesor tytularny. W latach 1956–1962 pracował w Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1962 do 1983 roku pracownik PG: kierownik Katedry Chemii Fizycznej (1962–1969), prodziekan (1963–1965) i dziekan (1969–1971) Wydziału Chemicznego, kierownik Zespołu Chemii Fizycznej Roztworów (1969–1983), kierownik i wykładowca Studium Doktoranckiego w zakresie chemii fizycznej roztworów (1973–1974), dyrektor Instytutu Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych (1974–1979), dyrektor Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej (1980–1983). W latach 1963–1964 prezes gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Autor m.in. monografii ''Chemia fizyczna'' (cz. 1: 1968; cz. 2, z Zofią Libuś: 1972), współtwórca jednego patentu polskiego i europejskiego. Członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej (1973–1983). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Był żonaty z Zofią (ur. 1930), profesor Wydziału Chemicznego PG, pozostawił córkę Małgorzatę (ur. 1954). {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
| − | {{author: WP}} | + | |
Wersja z 16:27, 11 mar 2015
WŁODZIMIERZ LIBUŚ (1 VI 1928 Pepłowo – 11 II 1983 Gdańsk), naukowiec, chemik, specjalista z dziedziny chemii roztworów, fizykochemii. Syn Leonarda i Józefy z domu Rudnickiej. W 1946 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim, w 1952 absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej, magister inżynier chemik (specjalność: technologia chemiczna drewna). W roku 1956 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, od 1960 doktor habilitowany (na stanowisku docenta), od 1971 profesor tytularny. W latach 1956–1962 pracował w Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1962 do 1983 roku pracownik PG: kierownik Katedry Chemii Fizycznej (1962–1969), prodziekan (1963–1965) i dziekan (1969–1971) Wydziału Chemicznego, kierownik Zespołu Chemii Fizycznej Roztworów (1969–1983), kierownik i wykładowca Studium Doktoranckiego w zakresie chemii fizycznej roztworów (1973–1974), dyrektor Instytutu Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych (1974–1979), dyrektor Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej (1980–1983). W latach 1963–1964 prezes gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Autor m.in. monografii Chemia fizyczna (cz. 1: 1968; cz. 2, z Zofią Libuś: 1972), współtwórca jednego patentu polskiego i europejskiego. Członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej (1973–1983). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Był żonaty z Zofią (ur. 1930), profesor Wydziału Chemicznego PG, pozostawił córkę Małgorzatę (ur. 1954).
