MANCZARSKI STANISŁAW, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Manczarski Stanisław.JPG|thumb|Stanisław Manczarski]] | [[File:Manczarski Stanisław.JPG|thumb|Stanisław Manczarski]] | ||
| − | '''STANISŁAW MANCZARSKI''' (7 III 1901 Pszczonów, powiat łowicki – 16 XI 1963 Gdańsk), medyk sądowy. W latach 1920–1926 studiował na uniwersytecie w Warszawie, od roku 1926 doktor. W okresie 1926–1938 pracował w uniwersyteckim Zakładzie Medycyny Sądowej, w 1938 habilitacja i tytuł docenta medycyny sądowej. Podczas II wojny światowej, w okresie powstania warszawskiego lekarz internista w szpitalu polowym. Od 1946 roku w Gdańsku, pracował w Akademii Lekarskiej i następnie w Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG; [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]). Zorganizował Katedrę Medycyny Sądowej i był jej kierownikiem. W latach 1948–1951 był dziekanem Wydziału Lekarskiego, 1956–1962 rektorem AMG. Zorganizował służbę sądowo-lekarską w województwie gdańskim. W pracy naukowej do 1939 roku koncentrował się na konsekwencjach uszkodzeń postrzałowych, ran kłutych, tężca, uduszenia i na problematyce samobójstw. Monografia ''Uszkodzenia postrzałowe – broń palna, amunicja, identyfikacja broni palnej, ocena sądowo-lekarska'' (1938) była powszechnie cytowana w piśmiennictwie światowym. Po 1945 roku zajmował się głównie organizacją orzecznictwa sądowo-lekarskiego i ubezpieczonego, opracował projekt nauczania medycyny sądowej w Polsce, analizą sądowo-lekarską przyczyn wypadków drogowych. W 1954 opublikował podręcznik ''Medycyna sądowa w zarysie'' (cztery wydania). Członek Komisji Medycyny Sądowej przy Radzie Naukowej Ministerstwa Zdrowia, Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej i Społecznej w Brukseli oraz członek założyciel Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminalnej. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''STANISŁAW MANCZARSKI''' (7 III 1901 Pszczonów, powiat łowicki – 16 XI 1963 Gdańsk), medyk sądowy. W latach 1920–1926 studiował na uniwersytecie w Warszawie, od roku 1926 doktor. W okresie 1926–1938 pracował w uniwersyteckim Zakładzie Medycyny Sądowej, w 1938 habilitacja i tytuł docenta medycyny sądowej. Podczas II wojny światowej, w okresie powstania warszawskiego lekarz internista w szpitalu polowym. Od 1946 roku w Gdańsku, pracował w Akademii Lekarskiej i następnie w Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG; [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]). Zorganizował Katedrę Medycyny Sądowej i był jej kierownikiem. W latach 1948–1951 był dziekanem Wydziału Lekarskiego, 1956–1962 rektorem AMG. Zorganizował służbę sądowo-lekarską w województwie gdańskim. W pracy naukowej do 1939 roku koncentrował się na konsekwencjach uszkodzeń postrzałowych, ran kłutych, tężca, uduszenia i na problematyce samobójstw. Monografia ''Uszkodzenia postrzałowe – broń palna, amunicja, identyfikacja broni palnej, ocena sądowo-lekarska'' (1938) była powszechnie cytowana w piśmiennictwie światowym. Po 1945 roku zajmował się głównie organizacją orzecznictwa sądowo-lekarskiego i ubezpieczonego, opracował projekt nauczania medycyny sądowej w Polsce, analizą sądowo-lekarską przyczyn wypadków drogowych. W 1954 opublikował podręcznik ''Medycyna sądowa w zarysie'' (cztery wydania). Członek Komisji Medycyny Sądowej przy Radzie Naukowej Ministerstwa Zdrowia, Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej i Społecznej w Brukseli oraz członek założyciel Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminalnej. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:06, 6 lip 2014
STANISŁAW MANCZARSKI (7 III 1901 Pszczonów, powiat łowicki – 16 XI 1963 Gdańsk), medyk sądowy. W latach 1920–1926 studiował na uniwersytecie w Warszawie, od roku 1926 doktor. W okresie 1926–1938 pracował w uniwersyteckim Zakładzie Medycyny Sądowej, w 1938 habilitacja i tytuł docenta medycyny sądowej. Podczas II wojny światowej, w okresie powstania warszawskiego lekarz internista w szpitalu polowym. Od 1946 roku w Gdańsku, pracował w Akademii Lekarskiej i następnie w Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG; Gdański Uniwersytet Medyczny). Zorganizował Katedrę Medycyny Sądowej i był jej kierownikiem. W latach 1948–1951 był dziekanem Wydziału Lekarskiego, 1956–1962 rektorem AMG. Zorganizował służbę sądowo-lekarską w województwie gdańskim. W pracy naukowej do 1939 roku koncentrował się na konsekwencjach uszkodzeń postrzałowych, ran kłutych, tężca, uduszenia i na problematyce samobójstw. Monografia Uszkodzenia postrzałowe – broń palna, amunicja, identyfikacja broni palnej, ocena sądowo-lekarska (1938) była powszechnie cytowana w piśmiennictwie światowym. Po 1945 roku zajmował się głównie organizacją orzecznictwa sądowo-lekarskiego i ubezpieczonego, opracował projekt nauczania medycyny sądowej w Polsce, analizą sądowo-lekarską przyczyn wypadków drogowych. W 1954 opublikował podręcznik Medycyna sądowa w zarysie (cztery wydania). Członek Komisji Medycyny Sądowej przy Radzie Naukowej Ministerstwa Zdrowia, Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej i Społecznej w Brukseli oraz członek założyciel Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminalnej.
