MALICKI LONGIN, etnograf, muzealnik
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Longin_Malicki_oprowadza_gości_po_wystawie_w_Pałacu_Opat__w__1965.JPG|thumb|Longin Malicki oprowadza gości po wystawie w Pałacu Opatów, 1965]] | [[File:Longin_Malicki_oprowadza_gości_po_wystawie_w_Pałacu_Opat__w__1965.JPG|thumb|Longin Malicki oprowadza gości po wystawie w Pałacu Opatów, 1965]] | ||
| − | '''LONGIN MALICKI''' (12 I 1908 Sławno koło Gniezna – 19 XI 1986 Gdańsk), etnograf, muzealnik, uważany za twórcę współczesnej gdańsko-pomorskiej etnografii. Maturę zdał w 1927 roku w gimnazjum w Chodzieży, w latach 1927–1933 studiował antropologię i etnografię na Uniwersytecie Poznańskim. Na przełomie 1933 i 1934 roku pracował jako wolontariusz w Muzeum Śląskim w Katowicach, w okresie 1934–1939 asystent, zajmował się kompletowaniem eksponatów etnograficznych z terenu Polski. Podczas II wojny światowej w Krakowie. Od kwietnia 1945 dyrektor wielodziałowego Muzeum Okręgowego w Bytomiu. Od 1952 roku doktor, w tym roku zwolniony bez prawa pracy w swoim zawodzie. Od roku 1958 z rodziną w Gdańsku, został kierownikiem działu etnograficznego Muzeum Pomorskiego ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]]). Rozpoczął zbieranie zabytków głównie z terenu Kaszub, Kociewia i Powiśla, z których w 1961 powstała pierwsza ekspozycja, otwarta w budynku przy ul. Toruńskiej. Pod jego nadzorem merytorycznym rozpoczęto odbudowę spalonego w marcu 1945 roku dawnego pałacu opatów w Oliwie, przeznaczonego na docelową siedzibę działu etnograficznego. Działalność w nowej siedzibie zainaugurował otwarciem 29 IX 1965 w części parterowej odbudowanego gmachu pierwszej stałej ekspozycji ''Sztuka Ludowa Pomorza od XVIII do XX wieku''. Wraz z zespołem pozyskał tysiące eksponatów obrazujących kulturę materialną ludności Pomorza. Od roku 1973 na emeryturze. Publikował z zakresu pomorskiej etnografii w pismach branżowych oraz czasopismach [[LITERY | „Litery”]], „Pomerania”, [[JANTAROWE SZLAKI | „Jantarowe Szlaki”]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] | + | '''LONGIN MALICKI''' (12 I 1908 Sławno koło Gniezna – 19 XI 1986 Gdańsk), etnograf, muzealnik, uważany za twórcę współczesnej gdańsko-pomorskiej etnografii. Maturę zdał w 1927 roku w gimnazjum w Chodzieży, w latach 1927–1933 studiował antropologię i etnografię na Uniwersytecie Poznańskim. Na przełomie 1933 i 1934 roku pracował jako wolontariusz w Muzeum Śląskim w Katowicach, w okresie 1934–1939 asystent, zajmował się kompletowaniem eksponatów etnograficznych z terenu Polski. Podczas II wojny światowej w Krakowie. Od kwietnia 1945 dyrektor wielodziałowego Muzeum Okręgowego w Bytomiu. Od 1952 roku doktor, w tym roku zwolniony bez prawa pracy w swoim zawodzie. Od roku 1958 z rodziną w Gdańsku, został kierownikiem działu etnograficznego Muzeum Pomorskiego ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]]). Rozpoczął zbieranie zabytków głównie z terenu Kaszub, Kociewia i Powiśla, z których w 1961 powstała pierwsza ekspozycja, otwarta w budynku przy ul. Toruńskiej. Pod jego nadzorem merytorycznym rozpoczęto odbudowę spalonego w marcu 1945 roku dawnego pałacu opatów w Oliwie, przeznaczonego na docelową siedzibę działu etnograficznego. Działalność w nowej siedzibie zainaugurował otwarciem 29 IX 1965 w części parterowej odbudowanego gmachu pierwszej stałej ekspozycji ''Sztuka Ludowa Pomorza od XVIII do XX wieku''. Wraz z zespołem pozyskał tysiące eksponatów obrazujących kulturę materialną ludności Pomorza. Od roku 1973 na emeryturze. Publikował z zakresu pomorskiej etnografii w pismach branżowych oraz czasopismach [[LITERY | „Litery”]], „Pomerania”, [[JANTAROWE SZLAKI | „Jantarowe Szlaki”]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:03, 6 lip 2014
LONGIN MALICKI (12 I 1908 Sławno koło Gniezna – 19 XI 1986 Gdańsk), etnograf, muzealnik, uważany za twórcę współczesnej gdańsko-pomorskiej etnografii. Maturę zdał w 1927 roku w gimnazjum w Chodzieży, w latach 1927–1933 studiował antropologię i etnografię na Uniwersytecie Poznańskim. Na przełomie 1933 i 1934 roku pracował jako wolontariusz w Muzeum Śląskim w Katowicach, w okresie 1934–1939 asystent, zajmował się kompletowaniem eksponatów etnograficznych z terenu Polski. Podczas II wojny światowej w Krakowie. Od kwietnia 1945 dyrektor wielodziałowego Muzeum Okręgowego w Bytomiu. Od 1952 roku doktor, w tym roku zwolniony bez prawa pracy w swoim zawodzie. Od roku 1958 z rodziną w Gdańsku, został kierownikiem działu etnograficznego Muzeum Pomorskiego ( Muzeum Narodowe). Rozpoczął zbieranie zabytków głównie z terenu Kaszub, Kociewia i Powiśla, z których w 1961 powstała pierwsza ekspozycja, otwarta w budynku przy ul. Toruńskiej. Pod jego nadzorem merytorycznym rozpoczęto odbudowę spalonego w marcu 1945 roku dawnego pałacu opatów w Oliwie, przeznaczonego na docelową siedzibę działu etnograficznego. Działalność w nowej siedzibie zainaugurował otwarciem 29 IX 1965 w części parterowej odbudowanego gmachu pierwszej stałej ekspozycji Sztuka Ludowa Pomorza od XVIII do XX wieku. Wraz z zespołem pozyskał tysiące eksponatów obrazujących kulturę materialną ludności Pomorza. Od roku 1973 na emeryturze. Publikował z zakresu pomorskiej etnografii w pismach branżowych oraz czasopismach „Litery”, „Pomerania”, „Jantarowe Szlaki”.
