GŁOMBIOWSKI KAROL, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Głombiowski Karol.JPG|thumb|Karol Głombiowski]] | [[File:Głombiowski Karol.JPG|thumb|Karol Głombiowski]] | ||
| − | '''KAROL GŁOMBIOWSKI''' (22 IV 1913 Paderborn, Westfalia – 13 X 1986 Gdańsk), twórca polskiej szkoły bibliologicznej. W 1918 roku z rodziną osiadł w Wejherowie, gdzie ukończył szkołę powszechną i w 1933 gimnazjum; w latach 1933–1938 studiował filologię klasyczną na uniwersytecie w Warszawie, od 1938 roku pracował jako nauczyciel języka łacińskiego i niemieckiego w prywatnym gimnazjum w Rembertowie. Podczas II wojny światowej nauczał na tajnych kompletach gimnazjalnych, żołnierz AK w oddziale partyzanckim Jędrusie. Od roku 1945 nauczyciel w gimnazjach i liceach w Tursku Wielkim pod Sandomierzem, Tarnowskich Górach i w latach 1946–1948 w Zawadzkiem koło Opola, gdzie był dyrektorem. W latach 1949–1956 pracował w bibliotece uniwersytetu we Wrocławiu (w Dziale Starych Druków; od 1952 kierownik), 1956–1969 kierownik Katedry Bibliotekoznawstwa na Wydziale Filologicznym, od 1952 doktor, od 1966 profesor tytularny, od 1984 profesor zwyczajny. W marcu 1968 roku wziął udział w strajku studentów, co było przyczyną odwołania go ze stanowiska kierownika Katedry Bibliotekoznawstwa. Od 1971 roku w Gdańsku, w Instytucie Filologii Polskiej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG), od 1973 kierownik stworzonego przez siebie Zakładu Nauki o Książce. Organizator (od 1975/1976) magisterskiego kształcenia w specjalności: bibliotekoznawstwo i informacja naukowa. W latach 1972–1975 kierownik Studium Doktoranckiego Instytutu Filologii Polskiej UG. Badacz dziejów książki, czytelnictwa, zainteresowań umysłowych, wprowadzał nowe metody w funkcjonowaniu bibliotekoznawstwa akademickiego. Współredagował ''Encyklopedię wiedzy o książce'' (1971), ''Encyklopedię współczesnego bibliotekarstwa polskiego'' (1976), autor m.in. książek: ''Problemy historii czytelnictwa'' (1966), ''Nauka o książce nauką o człowieku'' (1973), ''Książka a inne środki przekazu dzieła literackiego'' (1979), ''Książka w procesie komunikacji społecznej'' (1980). Od roku 1970 redaktor naczelny nowego czasopisma bibliologicznego „Studia o Książce”, gdzie opublikował cykl teoretycznych rozpraw poświęconych problematyce księgoznawczej (rozpoczęty artykuł ''O funkcjonalną koncepcję nauki o książce''). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''KAROL GŁOMBIOWSKI''' (22 IV 1913 Paderborn, Westfalia – 13 X 1986 Gdańsk), twórca polskiej szkoły bibliologicznej. W 1918 roku z rodziną osiadł w Wejherowie, gdzie ukończył szkołę powszechną i w 1933 gimnazjum; w latach 1933–1938 studiował filologię klasyczną na uniwersytecie w Warszawie, od 1938 roku pracował jako nauczyciel języka łacińskiego i niemieckiego w prywatnym gimnazjum w Rembertowie. Podczas II wojny światowej nauczał na tajnych kompletach gimnazjalnych, żołnierz AK w oddziale partyzanckim Jędrusie. Od roku 1945 nauczyciel w gimnazjach i liceach w Tursku Wielkim pod Sandomierzem, Tarnowskich Górach i w latach 1946–1948 w Zawadzkiem koło Opola, gdzie był dyrektorem. W latach 1949–1956 pracował w bibliotece uniwersytetu we Wrocławiu (w Dziale Starych Druków; od 1952 kierownik), 1956–1969 kierownik Katedry Bibliotekoznawstwa na Wydziale Filologicznym, od 1952 doktor, od 1966 profesor tytularny, od 1984 profesor zwyczajny. W marcu 1968 roku wziął udział w strajku studentów, co było przyczyną odwołania go ze stanowiska kierownika Katedry Bibliotekoznawstwa. Od 1971 roku w Gdańsku, w Instytucie Filologii Polskiej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG), od 1973 kierownik stworzonego przez siebie Zakładu Nauki o Książce. Organizator (od 1975/1976) magisterskiego kształcenia w specjalności: bibliotekoznawstwo i informacja naukowa. W latach 1972–1975 kierownik Studium Doktoranckiego Instytutu Filologii Polskiej UG. Badacz dziejów książki, czytelnictwa, zainteresowań umysłowych, wprowadzał nowe metody w funkcjonowaniu bibliotekoznawstwa akademickiego. Współredagował ''Encyklopedię wiedzy o książce'' (1971), ''Encyklopedię współczesnego bibliotekarstwa polskiego'' (1976), autor m.in. książek: ''Problemy historii czytelnictwa'' (1966), ''Nauka o książce nauką o człowieku'' (1973), ''Książka a inne środki przekazu dzieła literackiego'' (1979), ''Książka w procesie komunikacji społecznej'' (1980). Od roku 1970 redaktor naczelny nowego czasopisma bibliologicznego „Studia o Książce”, gdzie opublikował cykl teoretycznych rozpraw poświęconych problematyce księgoznawczej (rozpoczęty artykuł ''O funkcjonalną koncepcję nauki o książce''). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:50, 3 lip 2014
KAROL GŁOMBIOWSKI (22 IV 1913 Paderborn, Westfalia – 13 X 1986 Gdańsk), twórca polskiej szkoły bibliologicznej. W 1918 roku z rodziną osiadł w Wejherowie, gdzie ukończył szkołę powszechną i w 1933 gimnazjum; w latach 1933–1938 studiował filologię klasyczną na uniwersytecie w Warszawie, od 1938 roku pracował jako nauczyciel języka łacińskiego i niemieckiego w prywatnym gimnazjum w Rembertowie. Podczas II wojny światowej nauczał na tajnych kompletach gimnazjalnych, żołnierz AK w oddziale partyzanckim Jędrusie. Od roku 1945 nauczyciel w gimnazjach i liceach w Tursku Wielkim pod Sandomierzem, Tarnowskich Górach i w latach 1946–1948 w Zawadzkiem koło Opola, gdzie był dyrektorem. W latach 1949–1956 pracował w bibliotece uniwersytetu we Wrocławiu (w Dziale Starych Druków; od 1952 kierownik), 1956–1969 kierownik Katedry Bibliotekoznawstwa na Wydziale Filologicznym, od 1952 doktor, od 1966 profesor tytularny, od 1984 profesor zwyczajny. W marcu 1968 roku wziął udział w strajku studentów, co było przyczyną odwołania go ze stanowiska kierownika Katedry Bibliotekoznawstwa. Od 1971 roku w Gdańsku, w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego (UG), od 1973 kierownik stworzonego przez siebie Zakładu Nauki o Książce. Organizator (od 1975/1976) magisterskiego kształcenia w specjalności: bibliotekoznawstwo i informacja naukowa. W latach 1972–1975 kierownik Studium Doktoranckiego Instytutu Filologii Polskiej UG. Badacz dziejów książki, czytelnictwa, zainteresowań umysłowych, wprowadzał nowe metody w funkcjonowaniu bibliotekoznawstwa akademickiego. Współredagował Encyklopedię wiedzy o książce (1971), Encyklopedię współczesnego bibliotekarstwa polskiego (1976), autor m.in. książek: Problemy historii czytelnictwa (1966), Nauka o książce nauką o człowieku (1973), Książka a inne środki przekazu dzieła literackiego (1979), Książka w procesie komunikacji społecznej (1980). Od roku 1970 redaktor naczelny nowego czasopisma bibliologicznego „Studia o Książce”, gdzie opublikował cykl teoretycznych rozpraw poświęconych problematyce księgoznawczej (rozpoczęty artykuł O funkcjonalną koncepcję nauki o książce).
