BODE KURT, prawnik, członek NSDAP
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''BODE KURT''' (6 II 1895 Poznań – 21 XII 1979 Niemcy Zachodnie), prawnik. Syn dziennikarza Georga Bodego (1854–1912). Od 1 kwietnia 1909 roku mieszkał z rodzicami w Gdańsku-Oliwie. Maturę zdał w kwietniu 1913 roku w [[GIMNAZJUM KRÓLEWSKIE REALNE (Długie Ogrody) | Gimnazjum Królewskim Realnym]] w Gdańsku, od jesieni 1913 studiował prawo w Niemczech. W latach 1915–1918 walczył okresowo na froncie I wojny światowej. W 1920 uzyskał doktorat z prawa na uniwersytecie w Greifswaldzie, sędzia. Od 1 IV 1921 roku pracownik Sądu Krajowego (Landgericht) w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (WMG). Od 1933 członek NSDAP, co zapewniło mu kolejne awanse w aparacie sędziowskim. Od 1 I 1934 dyrektor wydziału w Landgericht w Gdańsku, od 1 IV 1938 wiceprezydent Sądu Najwyższego II WMG (Obergericht). Jako szef sądu wojennego w Gdańsku 8 IX 1939 wydał wyrok śmierci na 28 obrońców Poczty Polskiej ([[OBRONA POCZTY POLSKIEJ 1 IX 1939 | obrona Poczty Polskiej]]), kolejnych 10 skazał 29 września. Od listopada 1939 roku wiceprezes gdańskiego wyższego sądu (Oberlandesgericht) [[OKRĘG RZESZY GDAŃSK-PRUSY ZACHODNIE | Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie]], od 1 II 1942 naczelny prokurator tego okręgu (Generalstaatsanwalt). Odpowiedzialny za śmierć kilkuset osób, głównie Polaków. W gdańskim więzieniu ([[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszt Śledczy]]) do wykonywania wyroków zainstalował wzorem Poznania gilotynę. Mieszkał z rodziną w Oliwie przy Winterbergstraße 11 (ul. Orkana), w domu należącym najpierw do owdowiałej matki, Evy Bode, potem do niego. Zdając sobie sprawę ze swej wojennej zbrodniczej działalności, ukrył się przed odpowiedzialnością, wstępując 15 III 1945 jako Oberleutnant (porucznik) rezerwy do służby w Wehrmachcie. Do 1949 przebywał nierozpoznany jako oficer frontowy w niewoli rosyjskiej. Zwolniony, powrócił 9 I 1949 do angielskiej strefy okupacyjnej w Niemczech Zachodnich, gdzie w Oldenburgu (w Szlezwiku-Holsztynie) przeszedł proces denazyfikacji. Z pomocą przyjaciół, w tym byłego prokuratora gdańskiego Heinza Heinricha Wolfa, uwolniony od odpowiedzialności za represyjną politykę karną wobec ludności polskiej na Pomorzu w czasie wojny, pracował w administracji sądowej. W latach 1950–1956 był szefem prokuratury we Frankfurcie nad Menem, 1956–1959 wiceprezesem sądu Hanzeatyckiego Miasta Bremy. W 1960 przeszedł na emeryturę, do śmierci pracował jako prywatny adwokat w Bremie i Lubece. Za życia nigdy nie został oskarżany o zbrodnie wojenne. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''BODE KURT''' (6 II 1895 Poznań – 21 XII 1979 Niemcy Zachodnie), prawnik. Syn dziennikarza Georga Bodego (1854–1912). Od 1 kwietnia 1909 roku mieszkał z rodzicami w Gdańsku-Oliwie. Maturę zdał w kwietniu 1913 roku w [[GIMNAZJUM KRÓLEWSKIE REALNE (Długie Ogrody) | Gimnazjum Królewskim Realnym]] w Gdańsku, od jesieni 1913 studiował prawo w Niemczech. W latach 1915–1918 walczył okresowo na froncie I wojny światowej. W 1920 uzyskał doktorat z prawa na uniwersytecie w Greifswaldzie, sędzia. Od 1 IV 1921 roku pracownik Sądu Krajowego (Landgericht) w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (WMG). Od 1933 członek NSDAP, co zapewniło mu kolejne awanse w aparacie sędziowskim. Od 1 I 1934 dyrektor wydziału w Landgericht w Gdańsku, od 1 IV 1938 wiceprezydent Sądu Najwyższego II WMG (Obergericht). Jako szef sądu wojennego w Gdańsku 8 IX 1939 wydał wyrok śmierci na 28 obrońców Poczty Polskiej ([[OBRONA POCZTY POLSKIEJ 1 IX 1939 | obrona Poczty Polskiej]]), kolejnych 10 skazał 29 września. Od listopada 1939 roku wiceprezes gdańskiego wyższego sądu (Oberlandesgericht) [[OKRĘG RZESZY GDAŃSK-PRUSY ZACHODNIE | Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie]], od 1 II 1942 naczelny prokurator tego okręgu (Generalstaatsanwalt). Odpowiedzialny za śmierć kilkuset osób, głównie Polaków. W gdańskim więzieniu ([[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszt Śledczy]]) do wykonywania wyroków zainstalował wzorem Poznania gilotynę. Mieszkał z rodziną w Oliwie przy Winterbergstraße 11 (ul. Orkana), w domu należącym najpierw do owdowiałej matki, Evy Bode, potem do niego. Zdając sobie sprawę ze swej wojennej zbrodniczej działalności, ukrył się przed odpowiedzialnością, wstępując 15 III 1945 jako Oberleutnant (porucznik) rezerwy do służby w Wehrmachcie. Do 1949 przebywał nierozpoznany jako oficer frontowy w niewoli rosyjskiej. Zwolniony, powrócił 9 I 1949 do angielskiej strefy okupacyjnej w Niemczech Zachodnich, gdzie w Oldenburgu (w Szlezwiku-Holsztynie) przeszedł proces denazyfikacji. Z pomocą przyjaciół, w tym byłego prokuratora gdańskiego Heinza Heinricha Wolfa, uwolniony od odpowiedzialności za represyjną politykę karną wobec ludności polskiej na Pomorzu w czasie wojny, pracował w administracji sądowej. W latach 1950–1956 był szefem prokuratury we Frankfurcie nad Menem, 1956–1959 wiceprezesem sądu Hanzeatyckiego Miasta Bremy. W 1960 przeszedł na emeryturę, do śmierci pracował jako prywatny adwokat w Bremie i Lubece. Za życia nigdy nie został oskarżany o zbrodnie wojenne. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 19:23, 1 lip 2014
BODE KURT (6 II 1895 Poznań – 21 XII 1979 Niemcy Zachodnie), prawnik. Syn dziennikarza Georga Bodego (1854–1912). Od 1 kwietnia 1909 roku mieszkał z rodzicami w Gdańsku-Oliwie. Maturę zdał w kwietniu 1913 roku w Gimnazjum Królewskim Realnym w Gdańsku, od jesieni 1913 studiował prawo w Niemczech. W latach 1915–1918 walczył okresowo na froncie I wojny światowej. W 1920 uzyskał doktorat z prawa na uniwersytecie w Greifswaldzie, sędzia. Od 1 IV 1921 roku pracownik Sądu Krajowego (Landgericht) w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG). Od 1933 członek NSDAP, co zapewniło mu kolejne awanse w aparacie sędziowskim. Od 1 I 1934 dyrektor wydziału w Landgericht w Gdańsku, od 1 IV 1938 wiceprezydent Sądu Najwyższego II WMG (Obergericht). Jako szef sądu wojennego w Gdańsku 8 IX 1939 wydał wyrok śmierci na 28 obrońców Poczty Polskiej ( obrona Poczty Polskiej), kolejnych 10 skazał 29 września. Od listopada 1939 roku wiceprezes gdańskiego wyższego sądu (Oberlandesgericht) Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie, od 1 II 1942 naczelny prokurator tego okręgu (Generalstaatsanwalt). Odpowiedzialny za śmierć kilkuset osób, głównie Polaków. W gdańskim więzieniu ( Areszt Śledczy) do wykonywania wyroków zainstalował wzorem Poznania gilotynę. Mieszkał z rodziną w Oliwie przy Winterbergstraße 11 (ul. Orkana), w domu należącym najpierw do owdowiałej matki, Evy Bode, potem do niego. Zdając sobie sprawę ze swej wojennej zbrodniczej działalności, ukrył się przed odpowiedzialnością, wstępując 15 III 1945 jako Oberleutnant (porucznik) rezerwy do służby w Wehrmachcie. Do 1949 przebywał nierozpoznany jako oficer frontowy w niewoli rosyjskiej. Zwolniony, powrócił 9 I 1949 do angielskiej strefy okupacyjnej w Niemczech Zachodnich, gdzie w Oldenburgu (w Szlezwiku-Holsztynie) przeszedł proces denazyfikacji. Z pomocą przyjaciół, w tym byłego prokuratora gdańskiego Heinza Heinricha Wolfa, uwolniony od odpowiedzialności za represyjną politykę karną wobec ludności polskiej na Pomorzu w czasie wojny, pracował w administracji sądowej. W latach 1950–1956 był szefem prokuratury we Frankfurcie nad Menem, 1956–1959 wiceprezesem sądu Hanzeatyckiego Miasta Bremy. W 1960 przeszedł na emeryturę, do śmierci pracował jako prywatny adwokat w Bremie i Lubece. Za życia nigdy nie został oskarżany o zbrodnie wojenne.
