ŁOMOWSKI MIECZYSŁAW, lekkoatleta, olimpijczyk
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''MIECZYSŁAW ŁOMOWSKI''' (19 IX 1914 Wilno – 15 X 1969 wypadek samochodowy pod Gniewem), lekkoatleta, miotacz, pseudonim Żubr. Absolwent wileńskiej Państwowej Szkoły Technicznej, zawodnik klubów wileńskich (KPW Ognisko, WKS Śmigły, AZS), w 1939 roku reprezentant Polski w lekkoatletycznym meczu z Litwą. W Gdańsku od września 1945, pracował w | + | '''MIECZYSŁAW ŁOMOWSKI''' (19 IX 1914 Wilno – 15 X 1969 wypadek samochodowy pod Gniewem), lekkoatleta, miotacz, pseudonim Żubr. Absolwent wileńskiej Państwowej Szkoły Technicznej, zawodnik klubów wileńskich (KPW Ognisko, WKS Śmigły, AZS), w 1939 roku reprezentant Polski w lekkoatletycznym meczu z Litwą. W Gdańsku od września 1945, pracował w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]], zawodnik [[LECHIA | Lechii]] (1945–1951, klubu pod nazwami BOP, Lechia, Budowlani) i [[GDAŃSKI KLUB SPORTOWY WYBRZEŻE | Wybrzeża]] (1952–1958, klubu pod nazwami Gwardia i Wybrzeże). Uczestnik mistrzostw Europy w 1948 roku w Oslo oraz igrzysk olimpijskich w 1948 w Londynie (chorąży polskiej ekipy), gdzie w pchnięciu kulą zajął IV miejsce. Trzykrotny mistrz Polski w pchnięciu kulą w latach 1947–1949 i pięciokrotny w rzucie dyskiem (1947–1949, 1951, 1953). Dwukrotny rekordzista Polski w pchnięciu kulą (w 1951: 16,15 m; w 1955: 16,25 m), dwukrotny rekordzista Polski w rzucie dyskiem (w 1948: 47,46 m; w 1955: 48,77 m). W latach 1950–1954 siedmiokrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych, 13 startów, 5 zwycięstw indywidualnych. Po zakończeniu kariery sportowej trener GKS Wybrzeże i działacz Komisji Szkoleniowej i Dyscyplinarnej Gdańskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 18:00, 27 cze 2014
MIECZYSŁAW ŁOMOWSKI (19 IX 1914 Wilno – 15 X 1969 wypadek samochodowy pod Gniewem), lekkoatleta, miotacz, pseudonim Żubr. Absolwent wileńskiej Państwowej Szkoły Technicznej, zawodnik klubów wileńskich (KPW Ognisko, WKS Śmigły, AZS), w 1939 roku reprezentant Polski w lekkoatletycznym meczu z Litwą. W Gdańsku od września 1945, pracował w Biurze Odbudowy Portów, zawodnik Lechii (1945–1951, klubu pod nazwami BOP, Lechia, Budowlani) i Wybrzeża (1952–1958, klubu pod nazwami Gwardia i Wybrzeże). Uczestnik mistrzostw Europy w 1948 roku w Oslo oraz igrzysk olimpijskich w 1948 w Londynie (chorąży polskiej ekipy), gdzie w pchnięciu kulą zajął IV miejsce. Trzykrotny mistrz Polski w pchnięciu kulą w latach 1947–1949 i pięciokrotny w rzucie dyskiem (1947–1949, 1951, 1953). Dwukrotny rekordzista Polski w pchnięciu kulą (w 1951: 16,15 m; w 1955: 16,25 m), dwukrotny rekordzista Polski w rzucie dyskiem (w 1948: 47,46 m; w 1955: 48,77 m). W latach 1950–1954 siedmiokrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych, 13 startów, 5 zwycięstw indywidualnych. Po zakończeniu kariery sportowej trener GKS Wybrzeże i działacz Komisji Szkoleniowej i Dyscyplinarnej Gdańskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
