KLEEFELD GEORG, burmistrz Gdańska

'''GEORG KLEEFELD''' (23 I 1522 Elbląg – 2 III 1576 Gdańsk), burmistrz. Syn rajcy elbląskiego Georga Kleefelda. Wcześnie osierocony, przeniósł się do krewnych do Gdańska. W latach 1543–1546 studiował na uniwersytecie w Wittenberdze; po powrocie do Gdańska w 1546 został polecony Radzie Miejskiej przez bp. chełmińskiego [[GIESE TIEDEMANN | Tiedemanna Giesego]] i otrzymał od niej stypendium na dalsze studia w Paryżu. Odbył je w 1547–1550, uzyskując stopień licencjata w zakresie praw; od roku 1554 doktor prawa uniw. w Orleanie. W Gd. 1551–56 pełnił funkcję [[SYNDYK MIEJSKI | syndyka miejskiego]], od 1557 rajcy (z pominięciem zwyczajowej kariery ławnika), 1558–1576 burmistrz, 1560, 1564 i 1568 burgrabia. W 1552 roku jako syndyk witał łacińską przemową przybyłego do Gdańska króla polskiego Zygmunta Augusta. W okresie 1551–1554 wiele razy posłował w sprawach gdańskich do miast hanzeatyckich i Anglii. W 1553 (wraz z burmistrzem [[WERDEN JOHANN von | Johannem von Werden]]) reprezentował Gdańsk na zjeździe hanzeatyckim w Brugii, brał udział w poselstwie hanzeatyckim do Anglii. W tym samym roku odbył kilkumiesięczną podróż do Amsterdamu, Brugii i Londynu (w drodze powrotnej w Orleanie uzyskał doktorat). W 1557 roku z polecenia Rady Miejskiej zaangażował się skutecznie w zabiegi o uzyskanie od króla Zygmunta Augusta przywileju gwarantującego wolne wyznawanie luteranizmu w Gdańsku ([[LUTERANIE | luteranie]]). W 1558 brał udział (wraz z Peterem Böhmem) w poselstwie gdańskim do króla polskiego, które miało zabiegać o porzucenie przez władcę programu egzekucji oraz likwidacji autonomii Prus Królewskich. Po śmierci Achatiusa Cemy w roku 1565 stanął na czele opozycji pruskiej, broniącej przywilejów i autonomii Prus Królewskich. Mimo zaangażowania w obronę pruskiej odrębności ustrojowej, cieszył się (przynajmniej od sejmu z 1562) zaufaniem króla Zygmunta Augusta, którego jeszcze w tym samym roku reprezentował na zjeździe hanzeatyckim w Lubece. Na sejmie w Piotrkowie w 1565 bronił stanowiska Gdańska w związku z polityką bałtycką króla Zygmunta Augusta, zwłaszcza wobec planów kontroli nad portem i wymianą handlową, próbując odwieść króla od tych pomysłów; w akcie dobrej woli monarchy został mianowany członkiem dwuosobowej komisji królewskiej do spraw [[FLOTA KAPERSKA | floty kaperskiej]] (wraz z Krzysztofem Konarskim), powołanej do rozpatrzenia m.in. kwestii jurysdykcji nad kaprami; działał w niej niechętnie; po rozwiązaniu komisji w lutym 1567 przeszedł już do jawnej opozycji. W 1568 roku uczestniczył w podjęciu decyzji o ścięciu kaprów oskarżonych o napaść na chłopów u bram Gdańska (co było pretekstem do likwidacji bazy morskiej „strażników morza” w mieście). Przewodził delegacji gdańskiej na sejm lubelski w 1569 w związku z nieprzyjęciem w Gdańsku [[KOMISJA KARNKOWSKIEGO | komisji Karnkowskiego]]. Po wyroku sądu sejmowego, zarzucającego mu zdradę, rebelię i niewierność wobec władcy, internowany 23 VIII 1569 w Sandomierzu; zwolniony po wyrażeniu zgody na podwyższenie należnego królowi cła palowego z 2 do 4 fenigów; powrócił do Gdańska 17 XII 1570 (już po ogłoszeniu konstytucji Karnkowskiego). Został skrytykowany za swoją postawę w epigramatach członka komisji królewskiej, poety i prawnika Piotra Roizjusza. Stał na czele poselstwa wysłanego do Zygmunta Augusta w styczniu 1572, przedstawiając konkretne propozycje w sprawie kompromisowego zakończenia sporu z Danią oraz bezwarunkowego usunięcia kaprów z Gdańska. Wiosną 1572 roku wziął udział w polemice na temat konstytucji Karnkowskiego (jego adwersarzem był kasztelan gdański [[KOSTKA JAN | Jan Kostka]]), krytykując jej postanowienia i postulując jej zniesienie oraz likwidację floty kaperskiej. <br /><br /> Wykazywał dużą aktywność w polityce zewnętrznej Gdańska. Oprócz częstych delegacji na sejmy Rzeczypospolitej, poselstw do Anglii, Niderlandów i Danii, regularnie reprezentował miasto na zjazdach hanzeatyckich (1553, 1554, 1556, 1557, 1562 i 1573), mimo dokuczającej mu choroby morskiej. Nie wahał się prowadzić korzystnej dla Gdańska polityki, obdarowując prezentami polskich dygnitarzy (m.in. podkanclerzego Piotra Myszkowskiego i namiestnika Inflant Iwana Chodkiewicza). W latach 1552–1566 brał czynny udział, z inicjatywy stanów pruskich, w pracach nad rewizją i kodyfikacją [[PRAWO CHEŁMIŃSKIE | prawa chełmińskiego]]; był współautorem dwóch redakcji tzw. rewizji lidzbarskiej z 1554 i 1566. W okresie 1564–1567 zaangażował się też w działania dyplomatyczne (poselstwa na sejmy w Piotrkowie i Lublinie), mające na celu likwidację klasztoru [[DOMINIKANIE | dominikanów]] w Gdańsku (przejęcie go przez władze miejskie i wprowadzenie w [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościele św. Mikołaja]] nabożeństw luterańskich) oraz niedopuszczenie do restytucji kultu katolickiego w tym miejscu. Pochowany w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele NMP]]. Jednym z jego synów był kupiec i armator Georg (ur. 24 IX 1556 Gdańsk), który w roku 1616 z kilkoma gdańskimi kupcami uzyskał od Rady Miejskiej zgodę na budowę specjalnego statku, stacjonującego w [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujściu]] i przeznaczonego do pomocy innym jednostkom na morzu w razie ich zagrożenia. Brak dalszych informacji o działalności tego pierwszego znanego w Gdańsku przedsiębiorstwa ratunkowego. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]]