OSTROGÓRSKA LUDMIŁA, rektor Akademii Sztuk Pięknych
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
− | [[File: | + | [[File:Ludmiła Ostrogórska „Wieża Imion”, 1996.JPG|thumb|Ludmiła Ostrogórska ''Wieża Imion'', 1996]] |
+ | |||
'''LUDMIŁA OSTROGÓRSKA''' (ur. 16 XI 1950 Drawsko Pomorskie), rzeźbiarka, pedagog. Studiowała od 1969 roku w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]] (ASP)), dyplom otrzymała w 1974 roku w pracowni [[DUSZEŃKO FRANCISZEK | Franciszka Duszeńki]], od roku 1976 rozpoczęła pracę w tej uczelni, od 1981 na reaktywowanym Wydziale Rzeźby w nowo utworzonej pracowni medalierstwa i małych form rzeźbiarskich (prowadzonej przez Janinę Stefanowicz-Schmidt); od roku 2001 prowadzi tę pracownię. W okresie 1999–2005 pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby, 2005–2008 prorektora, od 2008 rektora ASP. Początkowo podjęła w twórczości swoisty dialog z uczelnianą tradycją, tj. antropomorfizmem rzeźby i szacunkiem dla tworzywa, sprowadzając fragmentaryczną postać ludzką do dekoracyjnej powłoki, skomplikowanej, misternie i szlachetnie opracowanej powierzchni, ale pozbawionej wnętrza, nasadzonej na podstawę (cykl ''Pancerze'', lata 80., brąz). Podobny sens ma np. ''Głowa'' (1985, marmur, brąz), opracowana sumarycznie, bez indywidualnych szczegółów, za to z wyraźnie zaznaczoną, ale niekompletną koroną, atrybutem władzy. W latach 90. XX wieku zaczęła tworzyć rzeźby abstrakcyjne, m.in. inspirowane kształtami kapadockich skał tufowych i megalitów. Formy przypominające pionowe menhiry (cykl ''Wieże'') lub nagrobne stele (''Obiekt fikcyjny'', 1999) zostały poddane jakby naturalnej erozji, a zarazem kulturalnej interwencji, ochronnym i estetyzującym zabiegom: polichromii, klamrowaniu w miejscu spękań, klinowaniu spajanych segmentów itp. Inne prace z lat 90. łączą formę abstrakcyjnych prymitywizujących ''Wież'' i medalierską precyzję figuralnego reliefu (''Green Peace'', 1992; ''Solista'', 1994). Cykl ''Księgi piasku'' z roku 2000 to obiekty złożone z prostokątnych, ruchomych kwater, nawiązujące do konstrukcji poliptyków lub składanych parawanów, niektóre o skrzydłach nierównej wielkości. Pokryte spatynowanymi pigmentami i reliefem drobnych znaków, kojarzących się z pismem runicznym, są metaforą pamięci, trwania, relacji wieczności i ulotności. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] | '''LUDMIŁA OSTROGÓRSKA''' (ur. 16 XI 1950 Drawsko Pomorskie), rzeźbiarka, pedagog. Studiowała od 1969 roku w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]] (ASP)), dyplom otrzymała w 1974 roku w pracowni [[DUSZEŃKO FRANCISZEK | Franciszka Duszeńki]], od roku 1976 rozpoczęła pracę w tej uczelni, od 1981 na reaktywowanym Wydziale Rzeźby w nowo utworzonej pracowni medalierstwa i małych form rzeźbiarskich (prowadzonej przez Janinę Stefanowicz-Schmidt); od roku 2001 prowadzi tę pracownię. W okresie 1999–2005 pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby, 2005–2008 prorektora, od 2008 rektora ASP. Początkowo podjęła w twórczości swoisty dialog z uczelnianą tradycją, tj. antropomorfizmem rzeźby i szacunkiem dla tworzywa, sprowadzając fragmentaryczną postać ludzką do dekoracyjnej powłoki, skomplikowanej, misternie i szlachetnie opracowanej powierzchni, ale pozbawionej wnętrza, nasadzonej na podstawę (cykl ''Pancerze'', lata 80., brąz). Podobny sens ma np. ''Głowa'' (1985, marmur, brąz), opracowana sumarycznie, bez indywidualnych szczegółów, za to z wyraźnie zaznaczoną, ale niekompletną koroną, atrybutem władzy. W latach 90. XX wieku zaczęła tworzyć rzeźby abstrakcyjne, m.in. inspirowane kształtami kapadockich skał tufowych i megalitów. Formy przypominające pionowe menhiry (cykl ''Wieże'') lub nagrobne stele (''Obiekt fikcyjny'', 1999) zostały poddane jakby naturalnej erozji, a zarazem kulturalnej interwencji, ochronnym i estetyzującym zabiegom: polichromii, klamrowaniu w miejscu spękań, klinowaniu spajanych segmentów itp. Inne prace z lat 90. łączą formę abstrakcyjnych prymitywizujących ''Wież'' i medalierską precyzję figuralnego reliefu (''Green Peace'', 1992; ''Solista'', 1994). Cykl ''Księgi piasku'' z roku 2000 to obiekty złożone z prostokątnych, ruchomych kwater, nawiązujące do konstrukcji poliptyków lub składanych parawanów, niektóre o skrzydłach nierównej wielkości. Pokryte spatynowanymi pigmentami i reliefem drobnych znaków, kojarzących się z pismem runicznym, są metaforą pamięci, trwania, relacji wieczności i ulotności. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 12:59, 19 cze 2014
LUDMIŁA OSTROGÓRSKA (ur. 16 XI 1950 Drawsko Pomorskie), rzeźbiarka, pedagog. Studiowała od 1969 roku w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych (ASP)), dyplom otrzymała w 1974 roku w pracowni Franciszka Duszeńki, od roku 1976 rozpoczęła pracę w tej uczelni, od 1981 na reaktywowanym Wydziale Rzeźby w nowo utworzonej pracowni medalierstwa i małych form rzeźbiarskich (prowadzonej przez Janinę Stefanowicz-Schmidt); od roku 2001 prowadzi tę pracownię. W okresie 1999–2005 pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby, 2005–2008 prorektora, od 2008 rektora ASP. Początkowo podjęła w twórczości swoisty dialog z uczelnianą tradycją, tj. antropomorfizmem rzeźby i szacunkiem dla tworzywa, sprowadzając fragmentaryczną postać ludzką do dekoracyjnej powłoki, skomplikowanej, misternie i szlachetnie opracowanej powierzchni, ale pozbawionej wnętrza, nasadzonej na podstawę (cykl Pancerze, lata 80., brąz). Podobny sens ma np. Głowa (1985, marmur, brąz), opracowana sumarycznie, bez indywidualnych szczegółów, za to z wyraźnie zaznaczoną, ale niekompletną koroną, atrybutem władzy. W latach 90. XX wieku zaczęła tworzyć rzeźby abstrakcyjne, m.in. inspirowane kształtami kapadockich skał tufowych i megalitów. Formy przypominające pionowe menhiry (cykl Wieże) lub nagrobne stele (Obiekt fikcyjny, 1999) zostały poddane jakby naturalnej erozji, a zarazem kulturalnej interwencji, ochronnym i estetyzującym zabiegom: polichromii, klamrowaniu w miejscu spękań, klinowaniu spajanych segmentów itp. Inne prace z lat 90. łączą formę abstrakcyjnych prymitywizujących Wież i medalierską precyzję figuralnego reliefu (Green Peace, 1992; Solista, 1994). Cykl Księgi piasku z roku 2000 to obiekty złożone z prostokątnych, ruchomych kwater, nawiązujące do konstrukcji poliptyków lub składanych parawanów, niektóre o skrzydłach nierównej wielkości. Pokryte spatynowanymi pigmentami i reliefem drobnych znaków, kojarzących się z pismem runicznym, są metaforą pamięci, trwania, relacji wieczności i ulotności.