JAKIMOWICZ WŁADYSŁAW, profesor Akademii Lekarskiej w Gdańsku
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''WŁADYSŁAW JAKIMOWICZ''' (15 X 1904 Warszawa – 15 XI 1972 Kraków) lekarz ze specjalizacją z neurologii, neurobiolog, profesor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej w Gdańsku]] (od 1950: gdańskiej Akademii Medycznej). Studia medyczne rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW), od 1928 doktor wszechnauk lekarskich. Od stycznia 1929 do marca 1935 pracował w Klinice Neurologicznej UW, od maja 1935 do września 1939 był | + | '''WŁADYSŁAW JAKIMOWICZ''' (15 X 1904 Warszawa – 15 XI 1972 Kraków) lekarz ze specjalizacją z neurologii, neurobiolog, profesor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej w Gdańsku]] (od 1950: gdańskiej Akademii Medycznej). Studia medyczne rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW), od 1928 doktor wszechnauk lekarskich. Od stycznia 1929 do marca 1935 pracował w Klinice Neurologicznej UW, od maja 1935 do września 1939 był zastępcą kierownika Zakładu Neurobiologicznego Instytutu im. Nenckiego w Warszawie. Podczas II wojny światowej w Armii Krajowej (pseudonimem „Bakcyl”). Uczestnik powstania warszawskiego, należał do Sanitariatu Okręgu Warszawskiego AK oraz grupy Północ, był chirurgiem w Centralnym Powstańczym Szpitalu Chirurgicznym nr 1 przy ul. Długiej 7 oraz w Szpitalu św. Jana Bożego przy ul. Bonifraterskiej 12.<br/><br/> |
Od kwietnia 1945 do marca 1946 był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Klinice Neurologicznej w Warszawie. Jeszcze przed kolokwium habilitacyjnym na Wydziale Lekarskim UW skierowany do Gdańska, od 1 III 1946 do 31 III 1951 był pierwszym kierownikiem Kliniki Neurologicznej Akademii Lekarskiej. Od września 1946 docent, od października 1947 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1951 do śmierci kierownik Kliniki Neurologicznej w Krakowie, od września 1962 profesor zwyczajny.<br/><br/> | Od kwietnia 1945 do marca 1946 był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Klinice Neurologicznej w Warszawie. Jeszcze przed kolokwium habilitacyjnym na Wydziale Lekarskim UW skierowany do Gdańska, od 1 III 1946 do 31 III 1951 był pierwszym kierownikiem Kliniki Neurologicznej Akademii Lekarskiej. Od września 1946 docent, od października 1947 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1951 do śmierci kierownik Kliniki Neurologicznej w Krakowie, od września 1962 profesor zwyczajny.<br/><br/> | ||
W okresie przedwojennym był autorem m.in. ''Meningitis necrotoxica reactiva'' (1933), jednej z pierwszych prac naukowych na ten temat, ''Histologia prawidłowa i patologiczna zwoju kolankowatego'' (1931), ''Zespoły boczne opuszki'' (1934), ''Rozstrzenie żylne opon miękkich rdzenia i naczyniakowatość śródrdzeniowa'' (1937). W okresie powojennym jego badania dotyczyły przede wszystkim symptomatologii i diagnostyki krwotoków śródmózgowych. Był autorem pierwszego wydanego po II wojnie światowej i współautorem (z [[TENCZYŃSKI LEON, docent Akademii Medycznej w Gdańsku | Leonem Tenczyńskim]]) kolejnego podręcznika neurologii dla studentów medycyny ''Neurologia kliniczna w zarysie''. W okresie gdańskim zorganizował I Ogólnopolski Zjazd Neurologów Polskich (1948). Był członkiem wielu towarzystw naukowych, tak krajowych jak i zagranicznych, należąc m.in. do Francuskiego Towarzystwa Neurologicznego. Należał do grona osób, dzięki którym wznowiono wydawanie czasopisma „Neurologia Polska”. <br/><br/> | W okresie przedwojennym był autorem m.in. ''Meningitis necrotoxica reactiva'' (1933), jednej z pierwszych prac naukowych na ten temat, ''Histologia prawidłowa i patologiczna zwoju kolankowatego'' (1931), ''Zespoły boczne opuszki'' (1934), ''Rozstrzenie żylne opon miękkich rdzenia i naczyniakowatość śródrdzeniowa'' (1937). W okresie powojennym jego badania dotyczyły przede wszystkim symptomatologii i diagnostyki krwotoków śródmózgowych. Był autorem pierwszego wydanego po II wojnie światowej i współautorem (z [[TENCZYŃSKI LEON, docent Akademii Medycznej w Gdańsku | Leonem Tenczyńskim]]) kolejnego podręcznika neurologii dla studentów medycyny ''Neurologia kliniczna w zarysie''. W okresie gdańskim zorganizował I Ogólnopolski Zjazd Neurologów Polskich (1948). Był członkiem wielu towarzystw naukowych, tak krajowych jak i zagranicznych, należąc m.in. do Francuskiego Towarzystwa Neurologicznego. Należał do grona osób, dzięki którym wznowiono wydawanie czasopisma „Neurologia Polska”. <br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 08:53, 4 gru 2024
WŁADYSŁAW JAKIMOWICZ (15 X 1904 Warszawa – 15 XI 1972 Kraków) lekarz ze specjalizacją z neurologii, neurobiolog, profesor Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950: gdańskiej Akademii Medycznej). Studia medyczne rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW), od 1928 doktor wszechnauk lekarskich. Od stycznia 1929 do marca 1935 pracował w Klinice Neurologicznej UW, od maja 1935 do września 1939 był zastępcą kierownika Zakładu Neurobiologicznego Instytutu im. Nenckiego w Warszawie. Podczas II wojny światowej w Armii Krajowej (pseudonimem „Bakcyl”). Uczestnik powstania warszawskiego, należał do Sanitariatu Okręgu Warszawskiego AK oraz grupy Północ, był chirurgiem w Centralnym Powstańczym Szpitalu Chirurgicznym nr 1 przy ul. Długiej 7 oraz w Szpitalu św. Jana Bożego przy ul. Bonifraterskiej 12.
Od kwietnia 1945 do marca 1946 był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Klinice Neurologicznej w Warszawie. Jeszcze przed kolokwium habilitacyjnym na Wydziale Lekarskim UW skierowany do Gdańska, od 1 III 1946 do 31 III 1951 był pierwszym kierownikiem Kliniki Neurologicznej Akademii Lekarskiej. Od września 1946 docent, od października 1947 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1951 do śmierci kierownik Kliniki Neurologicznej w Krakowie, od września 1962 profesor zwyczajny.
W okresie przedwojennym był autorem m.in. Meningitis necrotoxica reactiva (1933), jednej z pierwszych prac naukowych na ten temat, Histologia prawidłowa i patologiczna zwoju kolankowatego (1931), Zespoły boczne opuszki (1934), Rozstrzenie żylne opon miękkich rdzenia i naczyniakowatość śródrdzeniowa (1937). W okresie powojennym jego badania dotyczyły przede wszystkim symptomatologii i diagnostyki krwotoków śródmózgowych. Był autorem pierwszego wydanego po II wojnie światowej i współautorem (z Leonem Tenczyńskim) kolejnego podręcznika neurologii dla studentów medycyny Neurologia kliniczna w zarysie. W okresie gdańskim zorganizował I Ogólnopolski Zjazd Neurologów Polskich (1948). Był członkiem wielu towarzystw naukowych, tak krajowych jak i zagranicznych, należąc m.in. do Francuskiego Towarzystwa Neurologicznego. Należał do grona osób, dzięki którym wznowiono wydawanie czasopisma „Neurologia Polska”.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką honorową „Za Wzorowa Pracę w Służbie Zdrowia”. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Bibliografia:
Dobrzyńska Leokadia, Władysław Jakimowicz (1904–1972), „Annales Academiae Medicae Gedanensis“, t. 25, 1995, supl. 4., s. 109-110.
Machaliński Zbigniew, Geneza i początki Akademii Medycznej w Gdańsku, Gdańsk 1998, s. 69.
Sieńkowski Eugeniusz, Zarys dziejów Akademii Medycznej w Gdańsku, „Annales Academiae Medicae Gedanensis”, t. 1, 1971, s. 74-75.
Sieńkowski Eugeniusz, Dzieje Akademii Medycznej w Gdańsku 1945–1995, Gdańsk 1995, s. 79-80.
